Του Βασίλη Σκουντή
Έχουν περάσει 38 χρόνια και τρεις ημέρες από ένα βράδυ που ήταν από τα πρώιμα της καριέρας μου στη δημοσιογραφία, αλλά δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου…
Ένα βράδυ που το πέρασα στο Τμήμα: στο Αστυνομικό Τμήμα εννοώ, όχι ως κρατούμενος, αλλά ως δαιμόνιος ρεπόρτερ τρομάρα μου!
Το ημερολόγιο λοιπόν έγραφε 8 Οκτωβρίου του 1980, όταν στην πρεμιέρα της προκριματικής φάσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν στον «Τάφο του Ινδού» την Μακάμπι Τελ Αβίβ στο πλαίσιο ενός ομίλου, στον οποίο συμμετείχαν επίσης η γαλλική Τουρ και η αγγλική Κρίσταλ Πάλας.
Ήμουν πιτσιρικάς τότε, για την ακρίβεια 17 ετών και επτά μηνών. Μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο, φοιτούσα στο πρώτο έτος της Νομικής Σχολής, αλλά ταλαιπωρούσα ήδη δυο χρόνια τη δημοσιογραφία, έγραφα στο «Φως των Σπορ» και εκείνη την ημέρα ο Φαίδων Κωνσταντουδάκης μου ανέθεσε να καλύψω τον αγώνα.
Χαράς ευαγγέλια για ένα μειράκιον, θα ήταν άλλωστε ο πρώτος διεθνής αγώνας τον οποίο θα κάλυπτα και δεν κρατιόμουν!
Πήγα από νωρίς στο γήπεδο, κάθισα στα δημοσιογραφικά θεωρεία που τότε βρίσκονταν δίπλα από τους πάγκους, κράταγα στο χαρτί μου τους πόντους και όσα στατιστικά προλάβαινα και ένιωθα την έκσταση του πρωτάρη…
Ο Παναθηναϊκός προηγείτο από την αρχή στο σκορ και είχε στριμώξει στα σχοινιά τους Ισραηλινούς, αλλά το ματς μύριζε μπαρούτι. Οι φίλαθλοι στην προσπάθεια τους να επηρεάσουν τους παίκτες της Μακάμπι αποδοκίμαζαν από την αρχή με έντονο τρόπο τον Ερλ Ουίλιαμς που μαζί με τον έτερο Καππαδόκη, τον Όλσι Πέρι έτρωγαν τα λύσσακά τους απέναντι στον Ντέιβιντ Στεργάκο, τον Δημήτρη Κοκολάκη και τον Κιθ Γούλφολκ.
Κάποια στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο κι ενώ ο Παναθηναϊκός είχε πάντα το προβάδισμα, έγινε το έλα να δεις! Ο άλλοτε φόργουορντ/σέντερ των Σανς, των Πίστονς, των Νετς και των Σέλτικς (με μέσο όρο 4.5 πόντους και 5.6 ριμπάουντ σε 146 αγώνες στο ΝΒΑ), τα πήρε στο κρανίο, έφυγε από τον αγωνιστικό χώρο και μούνταρε στην εξέδρα, που βρίσκεται πίσω από το καλάθι προς την πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας!
Αυτή τη σκηνή πρέπει να είχε δει κάπου ο… Ρον Αρτέστ και θέλησε να υποδυθεί τον ίδιο ρόλο στο περιβόητο «Pacers- Pistons brawl» στις 19 Νοεμβρίου του 2004 στο Auburn Hills!
Το θέαμα που μάλιστα εκτυλισσόταν μπροστά μου, ήταν όντως συγκλονιστικό, καθότι ο Ουίλιαμς δεν πήγε απλώς να ζητήσει τον λόγο για τις αποδοκιμασίες, αλλά άρχισε να βαράει στο ψαχνό, επί δικαίων και αδίκων. Στο καπάκι τον ακολούθησε ο συμπαίκτης του, Όλσι Πέρι που μάλιστα πάνω στην πρεμούρα του για να τον συγκρατήσει του έριξε μια σπρωξιά!
Εκ των υστέρων σε μια διήγηση του σχετικά με αυτό το περιστατικό ο Ουίλιαμς είχε πει τα εξής: «Ο κόσμος θυμάται μόνο το σάλτο μου στην εξέδρα και νομίζει ότι σκόπευα να σκοτώσω κάποιον, αλλά αγνοούν ότι εγώ ήμουν αυτός που κόντεψε να σκοτωθεί όταν ο Όλσι Πέρι με έριξε κάτω από τις σκάλες. Ποτέ δεν με είχαν σπρώξει με τέτοιο τρόπο στη ζωή μου. Αν δεν επρόκειτο για τον Πέρι, που ήταν ο καλύτερος φίλος μου, σίγουρα θα τον είχα σκοτώσει»!
Η κλοτσοπατινάδα πήγαινε σύννεφο, κάποιοι που έφαγαν τις μπουνιές σωριάστηκαν κάτω και χρειάστηκε να παρέμβει ολόκληρη η διμοιρία των ΜΑΤ, συν τους μυστικούς πράκτορες της Μossad οι οποίοι για προφανείς λόγους ασφαλείας ακολουθούν πάντοτε τις ομάδες του Ισραήλ στις αποστολές τους στο εξωτερικό.
Βεβαίως ο αγώνας διακόπηκε μέχρι να καταφέρουν οι αστυνομικοί να αναχαιτίσουν και να απομακρύνουν από το… ρινγκ τον Ουίλιαμς, ο οποίος αποβλήθηκε από τον αγώνα και οδηγήθηκε στα αποδυτήρια.
Η λήξη του αγώνα βρήκε τον Παναθηναϊκό, προεξάρχοντος του Απόστολου Κόντου, νικητή με 81-76, αλλά το έργο έμελλε να έχει συνέχεια πρώτα έξω από τα αποδυτήρια και εν συνεχεία στο πλησιέστερο Αστυνομικό Τμήμα!
Κάποιοι από τους θεατές που τις… έφαγαν θέλησαν να υποβάλουν μηνύσεις και με τη διαδικασία του αυτόφωρου ο λεγάμενος βρέθηκε στο κρατητήριο. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, με παρεμβάσεις άνωθεν. οι μηνύσεις αποσύρθηκαν και αργά τη νύχτα ο Ουίλιαμς αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στο ξενοδοχείο Zafolia που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω από το γήπεδο.
Τότε δεν υπήρχαν ούτε κομπιούτερ, ούτε κινητά τηλέφωνα για να στείλουμε το ρεπορτάζ, που γραφόταν στο χέρι! Στηθήκαμε στην ουρά για να δώσουμε το ρεπορτάζ από ένα κόκκινο τηλέφωνο με κερματοδέκτη και ύστερα πήγα σφαίρα στο Τμήμα για να κάνω και το αστυνομικό ρεπορτάζ!
Τέλος καλό, όλα καλά, κατά πως γράφει και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ…
Οι συνθέσεις των δυο ομάδων σε αυτόν τον αλήστου μνήμης αγώνα μπάσκετ και… μποξ:
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Κόντος 32, Κορωναίος 14, Στεργάκος 6, Γούλφολκ 6, Βίδας 6, Κοκολάκης 17. Προπονητής: Πολίτης.
ΜΑΚΑΜΠΙ: Πέρι 19, Αροέστι, Μπέρκοβιτς 16, Κέρεν 10, Σίλβερ 16, Ουίλιαμς 15, Μποουτράιτ. Προπονητής: Ντ’ Αμίκο.
Ιδού πώς έχει η συνέχεια της ιστορίας για τους εμπλεκόμενους πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς…
Η Μακάμπι νίκησε στον αγώνα του β’ γύρου τον Παναθηναϊκό με 81-73, κατέλαβε την πρώτη θέση στον όμιλο και όχι μόνο προκρίθηκε στον όμιλο των 6, αλλά στέφθηκε κιόλας πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη φορά στα χρονικά, νικώντας στον σκανδαλώδη (ελέω της διαιτησίας του Φαν ντεν Βίλιγκε) τελικό του Στρασβούργου τη Σινουντίνε Μπολόνια με 80-79…
Ο Παναθηναϊκός αποκλείσθηκε και προϊούσης της σεζόν κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλήματος και την επόμενη σεζόν επέστρεψε και κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση των 6.
Ο τριαντάχρονος Ουίλιαμς συνέχισε την καριέρα του μέχρι βαθέος γήρατος! Ο Earl «the Twirl» (ανεμοστρόβιλος), όπως ήταν το παρατσούκλι του, έφυγε από τη Μακάμπι το 1983 και από εκεί και πέρα αγωνίσθηκε στη Φορτιτούντο Μπολόνια, στην Μπρίντζι, στη Χάποελ Χολόν, στη Μακάμπι Ραμάτ Γκαν και στη Χάποελ Χερτζλία μέχρι το 1994!
Εγκατέλειψε τον Μεθοδισμό, ασπάσθηκε τον Ιουδαϊσμό και μετονομάσθηκε σε Ελιέζερ Μπεν Άμπρααμ, ενώ στη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου (Αύγουστος 1990- Φεβρουάριος 1991) , όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν έριχνε τους πυραύλους Skud στο Τελ Αβίβ και στη Χάιφα, ο Ουίλιαμς σε αντίθεση με τους Αμερικανούς παίκτες που εγκατέλειψαν το Ισραήλ, όχι μόνο παρέμεινε εκεί, αλλά με κίνδυνο της ζωής του περιμάζευε από τους δρόμους ανήλικα παιδιά και ηλικιωμένα άτομα και τα οδηγούσε σε καταφύγια για να τα προστατεύσει από τις βόμβες και τις χημικές ουσίες.
Στη συνέχεια επέστρεψε στη γενέτειρα του, το Λεβιτάουν της Πενσιλβάνια και εργάζεται ως δάσκαλος σε σχολεία για ειδικά παιδιά, χωρίς προφανώς να παριστάνει τον… μπαμπούλα!
Πηγή: Gazzetta
