Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Μια χαρά ξεκίνησε η ευρωπαϊκή μας χρονιά στο μπάσκετ, τουλάχιστον σε ότι αφορά το επίπεδο του θεάματος που παρακολουθήσαμε. Οι νέοι κανονισμοί στην Ευρωλίγκα, μάλλον φέρνουν ευεργετικές συνέπειες στο ίδιο το παιχνίδι (αν θεωρήσουμε ασφαλές πρώτο δείγμα γραφής το μέσο όρο συγκομιδής πόντων στις πρώτες τέσσερις αναμετρήσεις της διοργάνωσης), ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με το δεξί, ο Προμηθέας μας θύμισε ότι στο Basketball Champions League, έχουμε τρεις και όχι δύο πρεσβευτές. Όλα καλά…
Αν μου ζητήσετε, όμως, να σταθώ σε δύο εικόνες που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση το τριήμερο που πέρασε, αυτές θα είχαν ως επίκεντρο δύο παράγοντες.
Εικόνα πρώτη και πιο φρέσκια: Αυτή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στη live μίνι συνέντευξη που παραχώρησε στον Χρήστο Καούρη (στο Euroleague Show της Nova που προηγήθηκε του αγώνα με την Μακάμπι). Δεν ξέρω αν μιλάμε για ένα παρωδικό γεγονός, αλλά τέτοια «μετάλλαξη» (προς το καλύτερο) Έλληνα παράγοντα, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό.
Ένας άνθρωπος που μπορούσε να… ναρκοθετήσει με τον εκρηκτικό του χαρακτήρα ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό, ένας παράγοντας που μπορούσε να ανοίξει μέτωπα με τον οποιονδήποτε για λόγους ελάσσονος σημασίας, τους τελευταίους μήνες αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για την ωριμότητά, την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό και τις εξαιρετικές δημόσιες τοποθετήσεις του.
Το μεράκι, το πάθος για τον Παναθηναϊκό, το… ανήσυχο μυαλό και η διαρκής επαγρύπνηση για να κατακτηθούν νέοι κόσμοι, αποτελούσαν ανέκαθεν στοιχεία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Άλλα ήταν τα μειονεκτήματά του και αφορούσαν κυρίως τη δημόσια εικόνα του. Ειλικρινά, εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσει ο ηγέτης του «τριφυλλιού» στο ίδιο μονοπάτι και να μονιμοποιήσει στα τωρινά του στάνταρντς το δημόσιο προφίλ του. Είναι σίγουρο ότι θα βγουν κερδισμένοι όλοι: Και ο Παναθηναϊκός και ο ελληνικός αθλητισμός και – πάνω απ’ όλα – ο ίδιος.
Είναι δεδομένο ότι κάθε μέρα που περνά η δημοφιλία του στις τάξεις των φίλων του «τριφυλλιού» αγγίζει… δυσθεώρητα επίπεδα. Είναι επίσης δεδομένο ότι ο ίδιος φτιάχνεται (για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση) ολοένα και περισσότερο με τη σχέση που τον συνδέει με τον κόσμο της ομάδας. Αν σε αυτά τα δεδομένα μονιμοποιηθεί και η ωριμότητα των τελευταίων μηνών (κάτι που θα φανεί στο άμεσο μέλλον), τότε τα οφέλη θα είναι πολλαπλά για όλους.
Τέτοιο φτύσιμο σε παράγοντα δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά…
Πάμε, όμως, και στη δεύτερη εικόνα που μόνο… αισιόδοξη δεν τη χαρακτηρίζεις. Κάθε άλλο. Από το βράδυ της Τετάρτης προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Μάκη Αγγελόπουλου. Επιχειρώ να φέρω τον εαυτό μου στη δική του θέση.
Να έχεις δώσει τα πάντα για μια ομάδα, να την έχεις βγάλει από τα πέτρινα χρόνια, να επενδύεις ποσά που στη σημερινή εποχή ξεπερνούν ακόμη και τα πλαίσια της οικονομικής θυσίας, να έχεις χαρίσει ξανά ευρωπαϊκό τίτλο στο σύλλογο που αγαπάς από μικρό παιδί και το μόνο που να εισπράττεις από τον κόσμο της ομάδας σου να είναι… φτύσιμο και αχαριστία.
Η εικόνα των άδειων εξεδρών σε αγώνα της μπασκετικής ΑΕΚ, εννοείται ότι δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο, αλλά συνοδεύει ως σχεδόν μόνιμο ντεκόρ όλα τα χρόνια της παρουσίας του Μάκη Αγγελόπουλου στην ηγεσία της ΚΑΕ. Ωστόσο, η ερημιά που επικράτησε στο παιχνίδι της «Ένωσης» στο παιχνίδι με την Χάποελ, νομίζω ότι ξεπέρασε κάθε όριο προσβολής προς το πρόσωπο του ηγέτη της.
Δεν εξετάζω καν τα αίτια, τα οποία άλλωστε μπορεί να ποικίλουν. Άλλος θα πει «πόσα παιχνίδια να αντέξει ένας φίλαθλος να βλέπει την εβδομάδα». Άλλος θα εστιάσει στη σταδιακή μείωση του γηπεδικού κόσμου στη χώρα μας σε όλα τα αθλήματα. Άλλος θα απαντήσει «το Champions League είναι μια διοργάνωση που δεν συγκινεί». Μπορεί η ΑΕΚ να μη διαθέτει πλέον μπασκετικό κοινό, πλην των περιπτώσεων που θα ικανοποιηθούν οπαδικά ένστικτα (βλέπε ντέρμπι) ή… πανηγυρτζίδικες νεοελληνικές διαθέσεις (βλέπε φάιναλ φορ Champions League). Θα τα δεχόμουν όλα αν τα παράπονα εστιάζονταν στους λόγους για τους οποίους δεν γέμισε το ΟΑΚΑ.
Εδώ, όμως, μιλάμε για ένα γήπεδο στο οποίο δεν πατάνε το πόδι τους περισσότεροι από 2.000 νοματαίοι. Μιλάμε για μια κάτοχο ευρωπαϊκού τροπαίου και τη νυν κάτοχο του κυπέλλου Ελλάδος που μόλις πριν από λίγους μήνες έστειλε τους φίλους της στα ουράνια.
Εύχομαι, ειλικρινά, να μην ξενερώσει ο Αγγελόπουλος γιατί αποτελεί έναν παράγοντα – κόσμημα για τον ελληνικό αθλητισμό. Αν ήμουν στη θέση του, δεν σας το κρύβω ότι μπορεί να τα είχα βροντήξει. Δεν θα σκεφτόμουν καν τα αίτια για τα οποία ο κόσμος της ομάδας μου εξακολουθεί να γυρίζει την πλάτη στην ομάδα που έχω επενδύσει εκατομμύρια. Δεν γίνεται να αγαπήσεις μια ομάδα με το ζόρι. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια: Η πλειοψηφία του κόσμου της ΑΕΚ δεν αγαπάει την ομάδα μπάσκετ. Με εξαίρεση έναν σκληρό πυρήνα των οργανωμένων (που την ακολουθούσαν ακόμη και στα αλώνια της Β’ Εθνικής) και ελάχιστους πιστούς φίλους, όλοι οι υπόλοιποι την έχουν στο… φτύσιμο. Αδιαφορούν παντελώς για την ύπαρξή της. Και το ερώτημα είναι πόση αδιαφορία μπορεί να αντέξει ακόμη ο Μάκης Αγγελόπουλος…
Πηγή: Sport DNA
