Του Μιχάλη Τσόχου
Εχω διαβάσει και ακούσει πάρα πολλά από την στιγμή της λήξης του αγώνα με την Φινλανδία που έβαλε την… ταφόπλακα και σε αυτή την έκδοση της Εθνικής ομάδας.
“Φταίει ο Σκίμπε να τον αλλάξουμε…” είναι το πλέον διαδεδομένο συμπέρασμα. Την άποψη μου για τον Σκίμπε την έγραψα εδώ στο gazzetta όταν ανανέωσε, όχι τώρα “Λανθασμένη επιλογή και κυρίως τελείως λάθος τα κριτήρια και ο τρόπος επιλογής…”. Φυσικά δεν άλλαξα άποψη από όσα είδα στο Nations League, αλλά δεν ξαφνιάστηκα κιόλας.
“Δεν φτάνει να αλλάξουμε τον Σκίμπε, πρέπει να αλλάξουμε πολλά…”, είναι μία ακόμη επικρατούσα άποψη την ώρα της κρίσης. Συμφωνώ ότι δεν φτάνει να αλλάξουμε προπονητή, αλλά όσους και να αλλάξουμε το ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο. Ποιος θα πάρει αυτές τις αποφάσεις; Ο Γραμμένος, όπως τις έπαιρνε ο Γκιρτζίκης, όπως τις έπαιρνε ο Σαρρής; Ευχαριστώ δεν θα πάρω, δεν θέλω να δοκιμάσω τις λύσεις των ανθρώπων που δεν ξέρουν, δεν έχουν καμία ιδέα με το αντικείμενο.
Δεν θέλω να πάρω, διότι το έργο με τους προέδρους των ΕΠΣ που θα μαζευτούν γύρω από ένα τραπέζι και θα αρχίσουν τις επαναστατικές λύσεις του τύπου: “Να βάλουμε τον Αναστασιάδη προπονητή…”, το έχω ξαναδεί και δεν με αφορά. Τον Βαγγέλη Γραμμένο δεν τον ξέρω, δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του, όπως δεν έχω μιλήσει με τους περισσότερους από τους προκατόχους του. Αντιλαμβάνομαι και την αμηχανία του και την αδυναμία του να αντιμετωπίσει μία κατάσταση, η οποία προφανώς του είναι ξένη. Τα ωραία και ρομαντικά λόγια δεν με αγγίζουν και δεν με αφορούν στο ζήτημα Εθνική ομάδα, ακόμη κι’ αν είναι αληθινά. Δεν θέλω κάποιον που να έχει καλές προθέσεις, αλλά αδυναμία να διαχειριστεί την κατάσταση, θέλω κάποιον που να έχει καλές προθέσεις και να γνωρίζει το αντικείμενο. Για παράδειγμα η προσπάθεια να επιστρέψει ο Χολέμπας στην Εθνική τούτη δω την ώρα μου ακούγεται σαν κάποιος γιατρός να προτείνει σε ασθενή με καρκίνο, να πάρει ασπιρίνη…
Ιδανικά για την επόμενη ημέρα, θα ήθελα έναν ξένο τεχνοκράτη που θα αποφάσιζε για όλα όσα αφορούν τις Εθνικές ομάδες, αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο, οι δομές του, η ίδια η Εθνική ομάδα, δεν είναι ακόμη έτοιμα να δεχθούν κάτι τέτοιο, χωρίς μία ομπρέλα προστασίας. Το κομμάτι Εθνική ομάδα πρέπει όπως σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου να είναι ένα ανεξάρτητο κομμάτι από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, μάλλον πιο σωστά αυτόνομο και να διοικείται διαφορετικά. Από ανθρώπους που έχουν την εμπειρία να το κάνουν, την γνώση και που επειδή στην Ελλάδα είμαστε, θα έχουν και την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Το να επιλέξει ο Γραμμένος και η όποια επιτροπή της ΕΠΟ τον επόμενο προπονητή, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Ο Γραμμένος ήρθε η ώρα να επιλέξει αυτόν, που θα του δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού της Εθνικής ομάδας στα χέρια και θα τον αφήσει να τρέξει το project, να επιλέξει τους τεχνικούς διευθυντές, τους προπονητές, όλους όσοι χρειάζονται για να στελεχωθεί αυτή η προσπάθεια. Να τους αφήσει τουλάχιστον μία διετία να δουλέψουν και μετά να κριθούν…
Και επειδή όλο αυτό μπορεί να ακούγεται ή να μοιάζει θεωρητικό, θα το κάνω και πιο συγκεκριμένο. Τέτοιου είδους προσωπικότητες που θα ήταν, ας πούμε κοινής αποδοχής (γιατί τέτοιο στην Ελλάδα, στον απόλυτο βαθμό δεν υπάρχει), που έχουν μία εμπειρία από διοίκηση, που γνωρίζουν καλά την Εθνική ομάδα, τις δομές και τους μηχανισμούς της, που μπορούν να μιλήσουν στη γλώσσα του νυν ποδοσφαιριστή, να αναζητήσουν τον επόμενο προπονητή κάνοντας 10 συνεντεύξεις με τους υποψήφιους και να βάλουν τους κανόνες ξανά από το μηδέν, είναι στα μάτια μου μόλις δύο. Ο Ντέμης Νικολαϊδης και ο Θόδωρης Ζαγοράκης. Και οι δύο έχουν υπάρξει από μέλη της ομάδας του 2004 μέχρι πρόεδροι μεγάλων ελληνικών club. Εχουν περάσει από όλα τα στάδια, ξέρουν τις δυσκολίες, καταλαβαίνουν τη νοοτροπία, γνωρίζουν τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, έχουν κάνει την δουλειά στο παρελθόν για την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ αντίστοιχα και μάλιστα επιτυχημένα σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι (στην ΕΠΟ δεν υπάρχει οικονομικό για να διαχειριστούν και το αναφέρω για όσους τυχόν θα είχαν αυτή την αντίρρηση, αφού το μόνο που θα κάνει ο Γραμμένος είναι να τους δώσει το όποιο διαθέσιμο μπάτζετ για να διαχειριστούν) και είναι πρόσωπα ευρείας αποδοχής.
Δεν είμαι της άποψης ότι οι παλιοί παίκτες είναι πάντα η λύση. Για την ακρίβεια διαφωνώ. Δεν είμαι της άποψης ότι τα παιδιά του 2004 είναι η μόνη λύση. Διαφωνώ και με αυτή τη γενίκευση κάθετα. Δεν θα πίστευα ότι είναι λύση, αν δεν είχαν την προϋπηρεσία σε τέτοια πόστα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, ο Ζαγοράκης και ο Ντέμης. Επαναλαμβάνω ως ιδανική λύση θεωρώ έναν τεχνοκράτη που έχει σπουδάσει το αντικείμενο. Η Εθνική ομάδα όμως είναι πολύ πίσω από την εποχή του όποιου τεχνοκράτη σε πόστο πρώτου βιολιού. Δεν είναι ώρα να βάλουμε τον τεχνοκράτη με τα masters στη διοίκηση επιχειρήσεων στο μαγαζί μας, γιατί αυτό είναι μικρό και ακατάλληλο. Πρέπει πρώτα να το μεγαλώσουμε και να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις για να φέρουμε κάποια στιγμή στο μέλλον και τον τεχνοκράτη. Τώρα είναι η ώρα για οικείες λύσεις, δεδομένης εμπειρίας και προθέσεων.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να διακρίνω τα συν και τα πλην του Ζαγοράκη ή του Νικολαΐδης, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί δεν είναι το κρίσιμο, το σημαντικό. Αμφότεροι μπορούν, όχι όμως μόνοι τους… Θα πρέπει και οι δύο να στελεχώσουν έτσι το project, ώστε να βρουν τις λύσεις και στις δικές τους αδυναμίες… Τα βασικά προσόντα όμως και την εμπειρία για να κάνουν την δουλειά και να τεθούν επικεφαλής σε ένα τέτοιο project ασφαλώς και τα έχουν. Δεν είναι ζήτημα οικουμενικότητας μόνο, είναι ζήτημα εμπειρίας, είναι ζήτημα προθέσεων, είναι ζήτημα γνώσεων, είναι ζήτημα προσωπικότητας. Ο Ζαγοράκης και ο Ντέμης συγκεντρώνουν αρκετές από τις προδιαγραφές που χρειάζεται να έχει αυτός που θα τρέξει το project Εθνική ομάδα και ο Γραμμένος δεν έχει πολλές λύσεις στα χέρια του, ούτε αρκετό χρόνο για να πειραματίζεται με συμβούλους και προέδρους ΕΠΣ που δεν μπορούν να του προσφέρουν απολύτως τίποτα, πλην της μεγάλης ιδέας “να βάλουμε τον Αναστασιάδη προπονητή και να φέρουμε πίσω τον Χολέμπας…”.
Ο αποκλεισμός (εκτός απίθανου απροόπτου) και από το Nations League έχει τελειώσει τον χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας. Η κλεψύδρα δεν αδειάζει, έχει ήδη αδειάσει. Καιρός να την γυρίσουμε ανάποδα, καιρός να κάνουμε restart…
Πηγή: Gazzetta
