Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας δεν παίζει, δεν βάζει γκολ, δεν αποκρούει μπάλες, δεν τρέχει, δεν μαρκάρει, δεν πιέζει. Η τελική αντανάκλαση όμως, επάνω του πέφτει. Εύλογα. Όπως στις ΠΑΕ, στον ιδιοκτήτη. Εάν δεν υπήρχαν δεκάδες άλλοι λόγοι που άπτονται της ιδιαιτερότητος της Εθνικής, και ο ένας θα αρκούσε. Ότι, με τις διαδοχικές αποτυχίες, η ομοσπονδία χάνει λεφτά.

Το πράγμα είναι εμφανώς χαλασμένο. Η αυτονόητη δουλειά του προέδρου είναι, να το φτιάξει. Για την ακρίβεια, να βρει εκείνον που θα του εμπιστευθεί/αναθέσει να το φτιάξει. Ένα Ελληνα Mr Fixit. Να το φτιάξει, δεν σημαίνει ν’ απολύσει τον προπονητή εδώ+τώρα. Δεν μπορεί να είμαστε τόσο όπου-φυσάει-ο-άνεμος. Ο άνεμος των αποτελεσμάτων. 

Θα ωφελούσε, όλους μας, μια σταθερή γραμμή. Προσπαθώ, στην αρθρογραφία μου, να την τηρώ. Ο,τι σημείωνα πέρυσι μετά τον αποκλεισμό στο Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι ό,τι σημείωσα και μετά τη νίκη επί της Ουγγαρίας την Παρασκευή. Κι άλλη μία φορά τώρα, μετά την ήττα στη Φινλανδία. Να μείνει, ο προπονητής. Αλλά με πολύ πιο ισχυρό πλέγμα στήριξης, ολόγυρα. Να ‘χει, ν’ ακουμπήσει.

Οι ποδοσφαιριστές, επίσης δεν νοείται…ν’ απολυθούν. Αυτοί είναι, αυτοί θα είναι. Η δουλειά που χρειάζονται, δεν είναι στο παικτικό κομμάτι. Είναι, μες στο μυαλό τους. Κάποτε, θα κουραστούν ν’ αποτυγχάνουν συνεχώς. Ιδίως θα κουραστούν, οι μεταγενέστεροι του Μουντιάλ 2014 που μονάχα στην TV έβλεπαν ως τότε και μόνον ακουστά έχουν για τον Ρέχαγκελ και τον Φερνάντο Σάντος.

Ο Ζαγοράκης μπήκε στην Εθνική, αμέσως μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο ’94. Για χρόνια, έτρωγε χώμα και πάλι χώμα και ξανά χώμα. Στη δεκαετία από το ντεμπούτο του, ήταν ο αρχηγός της πρωταθλήτριας Ευρώπης και ο MVP του EURO 2004. Όταν του συνέβη, θυμάμαι την κουβέντα του. «Ρε φίλε, πόσο χώμα φάγαμε όλ’ αυτά τα χρόνια;»

Η κόπωση των αποτυχιών, το μπάφιασμα, εν τέλει σε κάνει να πιστέψεις και ν’ ακολουθήσεις όποιον βρει πώς να διεισδύσει στη σκέψη σου. Τον διακρίνεις πια, ύστερα από τόσο χώμα, με τη μία. Ένα μάτσο τέτοιους, συνάντησε ο Οτο ερχόμενος εδώ. Ένα μάτσο κατάκοπους ν’ αποτυγχάνουν. Τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν. Δεν έχασαν. Δεν έχασε, κανείς.

Ο Μάνταλος, ο Καρέλης, ο Μπακάκης, ο Μπουχαλάκης, ο Μπάρκας, ο Πέλκας, ο Οικονόμου, ο Μπακασέτας, ο Ζέκα, ο Κουρμπέλης, ο Λυκογιάννης, οι πιο μικροί που ήδη έχουν παίξει υπό τον Σκίμπε, οι ακόμη πιο μικροί που έρχονται από τις Ελπίδες, κουράστηκαν ή θα κουραστούν ν’ αποτυγχάνουν. Ευρωπαϊκό 2016, Παγκόσμιο 2018, Λίγκα των Εθνών τώρα, το επόμενο Ευρωπαϊκό, το επόμενο Παγκόσμιο.

Η κόπωση τους κάνει δεκτικούς, και διαισθάνομαι πως βρισκόμαστε ακριβώς σ’ ένα «πλήρωμα χρόνου», ν’ ακούσουν και να κατανοήσουν τις θεμελιώδεις αντιδιαστολές εγώ/εμείς, κλαμπ/Εθνική κ.λπ. ‘Η τις εξίσου θεμελιώδεις συνδέσεις, π.χ. πόσο σημαντική είναι η Εθνική στους στόχους καριέρας που ο καθένας θεμιτά βάζει στον εαυτό του.          

Ο εγκέφαλός τους, θέλει πλύση. Δεν γίνεται αλλιώς. Ποιον θα εισακούσουν; Η ρεαλιστικά πιο δυνατή πιθανότητα να ‘ναι ο Mr Fixit της υπόθεσης, κοιτάζοντας τα αποθέματα κεφαλαίων του ελληνικού ποδοσφαίρου, λέγεται Κώστας Κατσουράνης. Θυμάται πώς ίσιωσε το έργο κι έβαλε τα πράγματα στη φυσιολογική θέση και στη σωστή σειρά τους, ο Οτο. Ξέρει πώς λειτουργούσε στο καθετί, ο Φερναντάο.

Ο Κατσουράνης έχει τον ποδοσφαιρικό τρόπο να εισχωρήσει μες στο μυαλό ποδοσφαιριστών. Και προπονητών. Και δεν είναι κι αργόσχολος αυτόν τον καιρό, να μη έχει τι άλλο να κάνει. Ισα-ίσα τρέχει κάτι πολύ σημαντικό, στην Πάτρα. Που σημαίνει ότι για ν’ αποδεχθεί την ευθύνη, προϋποτίθεται πως θ’ ακούσει στ’ αλήθεια σοβαρά πράγματα. Και βέβαια, ότι θα το πάρει όλο επάνω του εν λευκώ.

Θα χρειαστεί, το πολύ-πολύ, να σπάσουν μερικά αυγά. Αλλ’ αξίζει ο κόπος της προσπάθειας. Είπαμε ποια είναι η δουλειά του προέδρου…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This