Του Θοδωρή Τσούτσου
Αν, λοιπόν, αποφασίσει το πρώτο, διότι θα πρόκειται ξεκάθαρα για επιλογή και όχι απλώς για μια τυχαία εξέλιξη, μπορεί να συνεχίσει τους αφορισμούς, την ισοπέδωση, την ανθρωποφαγία και τη διαπόμπευση των τελευταίων ημερών.
Αν, όμως, αποφασίσει το δεύτερο, αν δηλαδή πραγματικά θέλει να την βοηθήσει (κάτι που δεν προκύπτει από πουθενά και από κανέναν αυτή τη στιγμή), θα πρέπει να κάνει στρατηγικές επιλογές. Στόχοι όπως καλύτερα αποτελέσματα, καλύτερο ποδόσφαιρο, καλύτερες επιλογές ποδοσφαιριστών, ακόμη και προκρίσεις σε τελικές φάσεις, είναι πολύ κοντόφθαλμοι μπροστά στις πραγματικές ανάγκες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Ονομάσαμε “παρένθεση” όλο αυτό που συνέβη από το 2014 έως το 2016. Δυστυχώς, περισσότερο με παρένθεση μοιάζει αυτό που έγινε μετά, στα προκριματικά του Μουντιάλ 2018 μέχρι και την έναρξη του Nations League. Αυτό που έγινε, για να συνεννοηθούμε, στην εποχή Σκίμπε. Μια παρένθεση, στην οποία πιστέψαμε ότι η Εθνική ξαναέγινε ομάδα, πιστέψαμε ότι ξαναβρήκε τον χαρακτήρα και το πνεύμα της, πιστέψαμε σε κάτι που τελικά μάλλον δεν υπήρξε ποτέ.
Ήταν όλο αυτό κάτι πολύ επιπόλαιο. Διότι πιστέψαμε σε κάτι που στην ουσία είχε γίνει χωρίς κάποιο πλάνο. Χωρίς κάποιο στόχο. Χωρίς να έχει στην ουσία κανείς, κυρίως από εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις, αναζητήσει την πραγματική αιτία του κακού για όσα είχαν γίνει την προηγούμενη διετία (2014-2016). Ένα καλό ματς στο Βέλγιο, ένα Χ στο 90φεύγα με τον Βοσνία, μία νίκη στην Κύπρο, 2-3 περισσότερες αγκαλιές των διεθνών και 4-5 νέα πρόσωπα με ποιότητα και φρεσκάδα στις κλήσεις, δεν θα μπορούσαν να έχουν λύσει το πρόβλημα. Όποιο και να ήταν…
Σε όλο αυτό ο Μίκαελ Σκίμπε δεν είναι ο φταίχτης, χωρίς καμία διάθεση για στήριξη σε έναν άνθρωπο που μετράει πια πολλά λάθη. Είναι ή ήταν κάτι σαν… παρατηρητής. Θα μπορούσε να υπηρετήσει το πλάνο; Δεν γνωρίζουμε, διότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο. Θα μπορούσε να αλλάξει σε κάτι την Εθνική; Δεν ξέρουμε διότι δεν του ζήτησαν κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να δημιουργήσει και όχι απλώς να ακολουθήσει μια πορεία; Επίσης δεν ξέρουμε, διότι ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος. Ευθύνεται; Ναι, αλλά όχι για τις ικανότητές του, τις οποίες ούτε αυτές φροντίσαμε να μάθουμε. Αλλά γιατί μάλλον “άραξε” κι εκείνος σε αυτή την κατάσταση, χωρίς να ρωτήσει ποτέ τι θέλουμε να κάνουμε ως Εθνικό συγκρότημα.
Δεν φταίει μόνος του, όμως. Ευθύνονται κι εκείνοι που τον άφησαν σε αυτή, χωρίς πλάνο, χωρίς πραγματικό στόχο, χωρίς σχεδιασμό όχι μόνο για το μέλλον, αλλά ούτε και για το τώρα. Και βέβαια, έχουμε ευθύνη κι όλοι μας, γιατί είχαμε πιστέψει ή θέλαμε να πιστεύουμε ότι όλα αυτά υπάρχουν. Δεν τα βλέπαμε πουθενά, δεν προέκυπταν από πουθενά, δεν υπήρχαν πουθενά, αλλά κάναμε σαν να υπάρχουν…
Πλέον, η Εθνική έχει φτάσει σε πολύ κομβικό σημείο. Καλείται να αποφασίσει όχι για το παρόν και το μέλλον της, αλλά για την ίδια τη ζωή της. Μια καλύτερη ποδοσφαιρικά ομάδα σε σχέση με αυτό που παρακολουθήσαμε σε αυτό το Nations League, είναι πολύ λίγο σε σχέση με αυτό για το οποίο πρέπει να προσπαθήσει. Κάποια καλά 90λεπτα με τον Σκίμπε ή με κάποιον άλλον, δεν μπορούν και κυρίως δεν πρέπει να σημαίνουν το παραμικρό. Το χαλάκι δεν χωράει άλλη σκόνη για να μπει από κάτω…
Όλα αυτά ασφαλώς έχουν σε πολλά να κάνουν με το οργανόγραμμα που θα αποφασιστεί από εδώ και πέρα, άρα και με την επιλογή του νέου προπονητή. Το “προσεχτική” είναι πολύ μικρή λέξη για να την προσδιορίσει. Θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Θα πρέπει να είναι παρεμβατική. Η διαφορά είναι τεράστια. Η Εθνική δεν καλείται απλώς να παίξει καλύτερα, να πάρει αποτελέσματα ή να φέρει επιτυχίες και προκρίσεις. Η Εθνική καλείται να “σβήσει” τέσσερα χρόνια, σε αγωνιστικό επίπεδο, σε επίπεδο νοοτροπίας και λειτουργίας και να δημιουργηθεί από την αρχή. Χωρίς μάλιστα να έχει την όποια ασφάλεια ή εμπειρία από τις γενιές που δημιούργησε τα 12 χρόνια των επιτυχιών.
Το ένα είναι πιο δύσκολο από το άλλο. Δεν χρειάζεται απλώς η ΕΠΟ να βρει τον κατάλληλο προπονητή που μπορεί αυτό να το κάνει. Χρειάζεται κι εκείνος να θέλει να το ακολουθήσει. Δεν χρειάζεται να εφαρμόσει το πλάνο. Χρειάζεται πιθανότατα και να το ορίσει. Να το φτιάξει ο ίδιος, να το επικοινωνήσει στην ομάδα και να το λειτουργήσει. Ίσως ιστορικά να πρόκειται για την πιο σημαντική απόφαση που θα πρέπει να ληφθεί στην Εθνική.
Με μια παράμετρο μάλιστα, βοηθητική αλλά και επικίνδυνη. Το γεγονός ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, μάλλον για κάποιον εξηγήσιμο αλλά τελικά τυχαίο λόγο, προσφέρει σε επίπεδο ποδοσφαιριστών την ευκαιρία για γενική αναδόμηση. Η νέα γενιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών, όπως και να έχει προκύψει, είναι και ενεργή και κυρίως, ποτισμένη με νοοτροπία που ακόμη πλάθεται, δεν έχει ήδη διαμορφωθεί.
Αν αυτό γίνει στρατηγικά, με κάποιον που ξέρει να το κάνει, είτε γιατί έχει τη γνώση, είτε γιατί έχει υπάρξει τέτοιος και το γνωρίζει, είτε γιατί έχει το όραμα, με υπομονή όχι μιας διοργάνωσης και με στήριξη συνολικά του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο της ΕΠΟ (τι ζητάμε τώρα), μπορεί να έχει αποτέλεσμα και μάλιστα με προοπτική μεγάλου ορίζοντα. Αλλά για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα του κειμένου.
Στόχος είναι στα αλήθεια να ξαναφτιάξουμε την Εθνική ή να την ξεκάνουμε; Ας διαλέξουμε!
Πηγή: Σπορ FM
