Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Άγγελος Αναστασιάδης, λοιπόν! Από μόνη της η επιλογή της ΕΠΟ να παραδώσει τα ηνία της εθνικής μας ομάδας σε ελληνικά χέρια, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, συνιστά είδηση… μεγατόνων! Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή που εμπιστεύτηκε στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού έναν από τους πλέον εκρηκτικούς, ασυμβίβαστους, χαρισματικούς, πολυσυζητημένους (χρησιμοποιείστε όποιον χαρακτηρισμό κρίνετε πιο συμβατό στα δικά σας ποδοσφαιρικά γούστα) Έλληνες προπονητές όλων των εποχών.
Ο Άγγελος Αναστασιάδης είναι ένας άνθρωπος που ανέκαθεν προκαλούσε… ακραία συναισθήματα. Άλλοι τον λατρεύουν, άλλοι… λατρεύουν να τον μισούν! Άλλοι τον θαυμάζουν, άλλοι τον λοιδορούν. Προσωπικά, όλα αυτά τα χρόνια έμαθα να τον εκτιμώ και να τον σέβομαι!
Τον γνώρισα πρώτη φορά ως προπονητή της Καβάλας τον Φεβρουάριο του 1994, όταν ως μαθητευόμενος συντάκτης του Sportime, είχα αναλάβει το ρεπορτάζ της Β’ Εθνικής (στο πλευρό του Ανδρέα Παγανόπουλου) και επιχειρούσα τα πρώτα μου μακροβούτια στα… βαθιά νερά της δημοσιογραφίας. Κι αν υπάρχει ένα στοιχείο για το οποίο… βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αυτό είναι ότι το πάθος του για το ποδόσφαιρο παραμένει το ίδιο με το τότε ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας.
Η είδηση της πρόσληψης του από την ΕΠΟ αποτέλεσε μια απόλυτα φυσιολογική συνέχεια της έως τώρα πορείας του: Μόνο αδιάφορη δεν πέρασε! Άλλοι την υποδέχονται με αποθεωτικά σχόλια και άλλοι με… ειρωνεία! Αν συνέβαινε οτιδήποτε διαφορετικό τότε απλά… δεν θα μιλάγαμε για τον Αναστασιάδη, αλλά για κάποιον άλλο προπονητή.
Πάμε, όμως, και στην ουσία: Είναι ο Άγγελος η πρέπουσα επιλογή για τη σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η εθνική μας ομάδα; Όποιος απαντήσει κατηγορηματικά – και χωρίς παράθεση επιχειρημάτων για να τεκμηριώσει την άποψή του – είναι απλά προκατειλημμένος, είτε αρνητικά, είτε θετικά απέναντι στο πρόσωπο του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού. Μακριά από εμάς η προκατάληψη…
Για να δώσουμε μια όσο πιο προσεκτική απάντηση γίνεται στο ερώτημα, θα πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε ότι ο ρόλος ενός ομοσπονδιακού τεχνικού είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν ενός προπονητή που εργάζεται σε κάποιον σύλλογο. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, κάποια δεδομένα…
Θεωρείται μεγάλος στα 65 του χρόνια ο Αναστασιάδης για να αναλάβει την εθνική; Ο Ότο Ρεχάγκελ ήταν 66 το 2004 όταν οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο στον… έβδομο ουρανό! Πολλές ομοσπονδίες εμπιστεύονται τις τύχες των εθνικών τους ομάδων σε προπονητές που διανύουν την έβδομη δεκαετία της ζωής τους. Όχι μόνο δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο, αλλά είναι και απόλυτα λογικό. Αφενός η διαχείριση των «ιδιαίτερων» αποδυτηρίων μιας εθνικής ομάδας απαιτεί εμπειρία δεκαετιών και αφετέρου ο πάγκος ενός αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος οποιασδήποτε χώρας απαιτεί άριστη χρήση μιας «μαγικής» λέξης: Διαχείριση!
Αυτό πρέπει να είναι το βασικό προσόν ενός ικανού ομοσπονδιακού τεχνικού: Η διαχείριση! Να μπορεί να διαχειρίζεται παίκτες με τους οποίους θα συναντιέται… μια φορά το μήνα! Να μπορεί να διαχειρίζεται παράγοντες της ομοσπονδίας που θεωρούν ότι η εθνική ομάδα είναι και δικό τους κτήμα (συμβαίνει και αλλού, όχι μόνο στην Ελλάδα). Να διαχειρίζεται μάνατζερ και παράγοντες συλλόγων που θέλουν να πλασάρουν την… ποδοσφαιρική τους πραμάτεια στη βιτρίνα της εθνικής (συμβαίνει και αλλού, όχι μόνο στην Ελλάδα). Να διαχειρίζεται εξαιρετικά τα παιχνίδια από τον πάγκο, τα οποία κατά τη διάρκεια μιας σεζόν δεν ξεπερνούν πολλές φορές τα 10-15…
Και το κυριότερο; Να διαχειριστεί σωστά τα «βαριά χαρτιά» που διαθέτει κάθε εθνική ομάδα. Νομίζω ότι αυτό θα είναι το «κλειδί της επιτυχίας» και στην περίπτωση του Αναστασιάδη. Να βρει «χημεία» με τους ηγέτες της «γαλανόλευκης», με παιδιά που μεγαλουργούν εκτός συνόρων, όπως για παράδειγμα ο Παπασταθόπουλος, ο Μανωλάς. Συμβαίνει σε όλες τις εθνικές ομάδες του κόσμου, θα συμβεί και στη δική μας. Θα μπορούσε να πετύχει ο Σάντος στην Πορτογαλία αν δεν έβρισκε «χημεία» με τον Κριστιάνο; Με τίποτα… Θα μπορούσε να πετύχει στην Ισπανία ο Ντελ Μπόσκε, αν δεν έβρισκε σημεία επαφής με Ινιέστα ή Τσάβι; Θα φτάναμε στο έπος του 2004 αν δεν είχε κερδίσει και εμπνεύσει ο Ρεχάγκελ την πλειοψηφία των διεθνών μας;
Μπορεί ο Άγγελος Αναστασιάδης να κερδίσει τους κορυφαίους σε αξία Έλληνες διεθνείς; Να τους εμπνεύσει, να τους κάνει να σκυλιάζουν κάθε φορά που θα φορούν το εθνόσημο στο στήθος. Τότε, ειλικρινά, πιστεύω ότι μπορεί να κάνει θαύματα στον πάγκο της εθνικής μας; Γιατί ως προφίλ ταιριάζει γάντι στο ρόλο που πρέπει να έχει ένας ομοσπονδιακός τεχνικός. Το μάτι του από τον πάγκο… κόβει και με το παραπάνω, πίστη στα νέα παιδιά διαθέτει, προσωπικότητα δεν το συζητάμε, απαραίτητη εμπειρία από πάγκο άλλης εθνικής επίσης (πολύ σημαντικό στοιχείο). Όλα, όμως, θα κριθούν από τις σχέσεις που θα αναπτυχθούν μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας με τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Και κυρίως με τα «βαριά χαρτιά» της εθνικής…
Πηγή: Sport DNA
