Του Βασίλη Σκουντή
Α ρε Τίγρη, α ρε Τίγρη…
Μονολογώ αυτή την κουβέντα από τη Δευτέρα το πρωί που είδα μαζεμένες τις κλήσεις του Ντράγκαν Σάκοτα στο κινητό μου. Βρισκόμουν για τρεις ώρες στο αεροπλάνο, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι δυο ημερών και όταν άνοιξα το τηλέφωνο και είδα τον αριθμό του «Σάλε», το μυαλό μου, ως συνήθως, πήγε στο κακό…
Δεν πρόλαβα να του τηλεφωνήσω, με ξαναπήρε ο ίδιος ο Σάκοτα. «Πάει ο Τίγρης» μου είπε και προτού αποσώσει την κουβέντα του, ένιωσα ένα διπλό τσίμπημα στην καρδιά μου: και από τη θλίψη για τον χαμό ενός ανθρώπου με τον οποίο ήμασταν φίλοι πάνω από τριάντα πέντε χρόνια και για τις τύψεις συνειδήσεως που με βάραιναν…
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε του είχα τάξει πως όποτε κατέβω στο Ηράκλειο θα πέρναγα μια βόλτα για να τον δω και να θυμηθούμε τις ομορφιές της νιότης μας…
Δεν τήρησα την υπόσχεση μου και δεν πήγα να τον δω ούτε στο σπίτι του στις Πατσίδες, ούτε στο Κέντρο Ειδικής Φροντίδας του Ηρακλείου, όπου διέμενε τον περισσότερο καιρό τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όντας ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί λόγω της σκλήρυνσης κατά πλάκας, που τον κτύπησε πριν από 26 χρόνια και του κατάτρωγε το κορμί!
Την πολέμησε με γενναιότητα όσο μπορούσε και όσο τον άφησε αυτή η ρουφιάνα. Πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Ρωσία και όπου αλλού του σύστησαν μπας και τη νικήσει. Κατάφερε να επιβραδύνει την εξάπλωση της, αλλά η τελευταία γουλιά σε αυτό το μπουκάλι δεν ήταν δική του…
Εδώ θα παραβιάσω το δημοσιογραφικό απόρρητο, που το κράτησα πολύ καιρό: έστω κι αν η παροιμία λέει «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό» ο θάνατος του Βασίλη Ευαγγελινού με απαλλάσσει από μια ηθική δέσμευση και μου επιτρέπει να αποκαλύψω πως όλα τα έξοδα νοσηλείας του τα τελευταία δυόμισι χρόνια στο Κέντρο Φεοτνίδας που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής Ηρακλείου καλύφθηκαν εξ ολοκλήρου από τον Θοδωρή Παπαλουκά!
Αυτή ήταν η ειρωνία της τύχης στη ζωή του «Τίγρη»: ότι ένας bon viveur που πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή του σε κέντρα διασκέδασης, έφυγε από τη ζωή πάλι σε ένα κέντρο, αλλά χωρίς μπουζούκια, ουίσκια, πούρα και λουλούδια…
Μα τι γράφω; Και τώρα πάλι στα μπουζούκια θα γλεντοκοπά ο άρχοντας ο Ευαγγελινός….
Στων Αγγέλων τα μπουζούκια που όπως λέει στο τραγούδι του ο Μάνος Ελευθερίου, είναι σαν τις μέρες τις βυζαντινές…
Άθελα μου έβαλα τα γέλια, όταν πριν από λίγη ώρα ζήτησα από τη σύζυγο μου να σκανάρει κάποιες φωτογραφίες που ήμασταν παρέα με τον Βασίλη. Της εξήγησα εν συντομία ποιος ήταν ο Ευαγγελινός και όταν της είπα ότι δεν πήγα ποτέ σε εκείνο το κέντρο, μπερδεύτηκε, απόρησε και με ρώτησε με πολύ φυσιολογικό ύφος;
Εχει μπουζούκια το Ηράκλειο;
Και να μην είχε θα τα ανακάλυπτε ο Ευαγγελινός. Θα τα κουβάλαγε με μεταγραφή ως καλός ατζέντης, χωρίς κιόλας να ζητήσει τη νόμιμη μίζα…
Για πάρτη μας, όπως συνήθιζε να λέει…
Και στο κάτω κάτω κοτζάμ Σινάτρα έφερε στην Αθήνα, στα μπουζούκια θα κόλλαγε;
Κοιτάζω τώρα τις φωτογραφίες που έχω μαζί του και ανακαλύπτω πως σχεδόν όλες είναι τραβηγμένες σε κέντρα με μπουζούκια- καθότι είχαμε κιόλας την ίδια ημέρα (10 Μαρτίου) γενέθλια- με διάφορες φωνές γύρω γύρω να φτιάχνουν την ατμόσφαιρα…
Επίτηδες αναφέρομαι σε φωνές για να καταλήξω στη φωνή: Τhe voice, όπως ήταν το παρατσούκλι του Σινάτρα, για την παρουσία του οποίου και τη συναυλία που έδωσε στις 9 Ιουνίου του 1992 στο ΟΑΚΑ έπαιξε πολύ σημαντικό ο Σίλι…
Σίλι ήταν το δεύτερο δικό του παρατσούκλι, που του το κόλλησε μια ξάστερη καλοκαιρινή νύχτα ο ίδιος ο Σινάτρα, ενώ ήταν ξαπλωμένος σε μια σεζ λονγκ στην παραλία του Αστέρα στη Βουλιαγμένη και ρούφαγε το ένα Jack Daniels μετά το άλλο.
Αυτή την ιστορία ο Ευαγγελινός μας τη διηγήθηκε ένα άλλο βράδυ, μετά από δέκα έξι χρόνια: ένα βράδυ ή μάλλον ξημέρωμα του Σεπτεμβρίου του 2005, στο εστιαρτόριο μπαρ Que Pasa του Κομάντινιτς στο Βελιγράδι, μεσούντος του Εurobasket και εις επήκοον πολλών μελών της δημοσιογραφικής μασονίας…
Ο Σινάτρα, λοιπόν, είχε πιει τις… κάλτσες του εκείνο το βράδυ και κάποια στιγμή, ενώ έβλεπε την ανατολή του ηλίου και ένιωθε μαγεμένος από το τοπίο γύρισε στον Ευαγγελινό και τον… ξέρανε…
Sili του είπε (όπως τον αποκαλούσε αντί για Βασίλη), I love Mexico!
Tα ‘χε χαμένα ο Σινάτρα και νόμιζε πως βρισκόντουσαν σε κανένα Καμκούν ή Ακαπούλκο, αλλά ο Ευαγγελινός που ήταν λιγότερο μεθυσμένος τον επανέφερε στην πραγματικότητα με μια έκφραση που έμελλε να γίνει κλασική στο σινάφι μας…
Franky, we are in Athens!
Kαι πιες Σίλι, ξαναπιές Σίλι και πες Σίλι, ξαναπές Σίλι (όπως στην κωμωδία « Ένα βότσαλο στη λίμνη» με τον Βασίλη Λογοθετίδη στο ρόλο του Σκουντρή), κολλήσαμε κιόλας αυτό το παρατσούκλι στον Βασίλη Παπανδρέου!
Αρχοντας από κούνια και λεβέντης από τα γεννοφάσκια του ήταν ο Βασίλης, όπως και ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του, ο Ντέμης…
Ο Σίλι αντίκρισε το φως της ζωής στις 10 Μαρτίου του 1955 από ξακουστούς γονείς…
Ο γεννημένος το 1910 πατέρας τους, ο Χάρης Ευαγγελινός υπήρξε ένας από τους πιονιέρους του ελληνικού μπάσκετ και σε κάθε περίπτωση ο Πατριάρχης του κρητικού…
Τότε στην Κρήτη δεν παιζόταν μπάσκετ, αλλά ο Χάρης έφυγε από το Ηράκλειο και εντάχθηκε στον Πανελλήνιο, με τον οποίο κατέκτησε τον τίτλο του δεύτερου πανελληνίου πρωταθλήματος το 1929. Στη συνέχεια έπαιξε και στον Πειραϊκό, ενώ φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο στον τρίτο αγώνα στα χρονικά, λίγο προτού ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στις 20 Απριλίου του 1940 κόντρα στην Αίγυπτο (σκορ 35-60) και σημείωσε δυο πόντους.
Η μάνα τους, η Αννα Ζωγραφιστού, υπήρξε μια ηρωίδα του πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης και συμμετείχε, μαζί με τον αδερφό της Παύλο Ζωγραφιστό, στην περίφημη απαγωγή του υποστράτηγου Χάινριχ Κράιπε, στις 26 Απριλίου του 1944., που είχε ως αντίποινα το μακέλεμα δεκάδων χωριών του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου.
Ο Χάρης Ευαγγελινός υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του μπάσκετ στην Κρήτη και διετέλεσε προπονητής του Εργοτέλη το 1969, έχοντας μάλιστα ως παίκτες τους δυο γιους του, που παράλληλα έπαιζαν και βόλεϊ, ενώ ο Βασίλης ασχολήθηκε και με το γουότερ πόλο στην ομάδα του ΕΓΟΗ.
«Ηταν καλός παίκτης. Εξυπνος, με ωραία ντρίμπλα, ψαγμένες πάσες και προσποιήσεις που σε έστελναν αδιάβαστο» θυμήθηκε ο Νίκος Τούλης, ο οποίος μαζί με τον Γιάννη Ράλλη και τους άλλους παίκτες εκείνης της εποχής έβαλαν το μπάσκετ στη ζωή και στην καθημερινότητα τους…
Το 1977 ο Βασίλης πήγε στο Βελιγράδι για να σπουδάσει φυσικοθεραπεία και εκεί γνωρίστηκε με όλα τα εξέχοντα και επιφανή μέλη του γιουγκοσλάβικου μπάσκετ (κάποια από τα οποία γνώριζαν και τον πατέρα του) που τον λάτρεψαν για τον αλέγρο χαρακτήρα του και τον έβαλαν για πάντα στην καρδιά τους…
Τότε ήταν που παράτησε τη φυσικοθεραπεία και έπιασε δουλειά στην ελληνική πρεσβεία του Βελιγραδίου, στην οποία εργάσθηκε για δέκα έξι χρόνια, προτού επιστρέψει στην Αθήνα ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του: εκείνο του ατζέντη, είτε μονάχος του, είτε ως συνεργάτης του Λουτσιάνο Καπικιόνι και της Μίρα Πόλιο.
Με αυτή την ιδιότητα ο Βασίλης έφερε στην Ελλάδα ή ανακατεύτηκε με τις μεταγραφές σπουδαίων παικτών και προπονητών του μπάσκετ, ακόμη και του ποδοσφαίρου (Ράικο Γιάγιανιν). Λίγο έως πολύ κάθε Σέρβος και Κροάτης παίκτης και προπονητής που αριβάρισε εδώ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στα 90s είχε μια σχέση μαζί του…
Συν τοις άλλοις λόγω της γνώσης της γιουγκοσλάβικης γλώσσας ήταν πάντοτε πολύτιμος και ως διερμηνέας όπως σε μια συνέντευξη μου με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στις 11 Ιουνίου του 1995 στην εκπομπή Τime Out στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ
Α ρε Τίγρη, το ξαναγράφω. Α ρε Τίγρη…
Τίγρη (Tigar στα σέρβικα) τον έβγαλε ο Ντούσαν Ιβκοβιτς και με αυτό το παρανόμι ήταν γνωστός καθ’ άπασαν την γιουγκοσλάβικη επικράτεια, εξ ου και η χθεσινή ανάρτηση του φίλου του, Βλάση Βλαϊκίδη, που διετέλεσε συνεργάτης του Ζέλικο Παβλίσεβιτς στον Παναθηναϊκό…
Τigar uvek ces ostati u nasem scru, ο μεθερμηνευόμενον, Τίγρη θα είσαι πάντα στην καρδιά μας.
Από τον Παπαλουκά άρχισα αυτό το κείμενο και με τον Παπαλουκά λέω να το τελειώσω, μπλέκοντας σε αυτή την υπόθεση και τον Ιβκοβιτς, που άλλωστε μου διηγήθηκε την ιστορία τον περασμένο Ιανουάριο, στην εκπομπή Pick N’ Roll της Cosmote TV…
Το καλοκαίρι του 2002, που ο Θοδωρής έφυγε από τον Ολυμπιακό και έμεινε… αδέσποτος, η μοναδική επιλογή που είχε ήταν να παίξει στην Αβελίνο. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην οποία είχε ήδη ενταχθεί ο Νίκος Χαζτηβρέττας και τότε ο Βασίλης έπιασε στο… παρακαλετό τον Ντούντα για να πάρει…. κοψοχρονιά και τον Θοδωρή.
«Είναι δυο μέτρα πλέι μέικερ, πολύ έξυπνος, διαβάζει το παιχνίδι και κοντά σου θα παίξει σπουδαίο μπάσκετ. Θυμήσου τι σου λέει ο Τίγρης. Άσε που θα κάνει και παρέα στον Χατζηβρέττα»!
Κουβέντα στην κουβέντα ο Ευαγγελινός έψησε τον Ντούντα να προχωρήσει στη μεταγραφή, αλλά ο Παπαλουκάς δίσταζε επειδή, ως γνωστόν, φοβάται το… αεροπλάνο και γι’ αυτό άλλωστε εκ των υστέρων έβαλε όρο στο συμβόλαιο του να μην ταξιδεύει στο Βλαδιβοστόκ!
Τον έπιασε τότε ο Ευαγγελινός και ήρε τις επιφυλάξεις του με ένα μακάβριο πλην ατράνταχτο επιχείρημα…
«Ρε συ, εάν το ριζικό σου γράφει ότι θα πεθάνεις σε αεροπορικό δυστύχημα, είναι καλύτερα να πεθάνεις παίζοντας για τον Ντούντα, παρά για τον προπονητή της Αβελίνο»!
ΥΓ: Καλοστραθιά ρε φίλε Τιγρη…
Πηγή: Gazzetta
