Έχασε το πόδι του, αλλά όχι το πάθος για ζωή

Πήγε στην Ιταλία σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης και με τεχνητό μέλος ξεκίνησε την προσπάθεια για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, με τον αθλητισμό να παίζει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Αγωνίζεται σε ματς για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ ήθελε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο όχι ως ποδοσφαιριστής, αλλά ως κωπηλάτης. Δεν το έκανε πράξη, αλλά το προσπάθησε.

“Ο γιατρός μάς είπε ότι χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι, διότι κινδύνευε η ζωή του”, δήλωσε η μητέρα του ποδοσφαιριστή, Ντόρις Περέιρα, η οποία τον είχε φέρει στη ζωή σαν σήμερα (2 Νοεμβρίου) πριν από 49 χρόνια.

Ο Σίλβα ήταν μαχητής και ήθελε να αποδείξει ότι μπορούσε να είναι… πρωταθλητής και με ακρωτηριασμένο πόδι. “Η ζωή δεν σταματά ποτέ. Η δόξα δεν βρίσκεται στο να μην αποτυγχάνεις, αλλά στο να σηκώνεσαι ξανά, κάθε φορά που πέφτεις!”. Με αυτό το μότο συνέχισε να πορεύεται και να παλεύει…

Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΜΟΙΡΑΙΑ ΒΡΑΔΙΑ

Ο Ντάριο Σίλβα ξεκίνησε την καριέρα του στην Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ, πριν περάσει στη δημοφιλέστερη ομάδα της Ουρουγουάης, την Πενιαρόλ. Το 1995, ήρθε στην Ευρώπη για να παίξει στην Ιταλία και την Κάλιαρι, ενώ αργότερα μεταγράφηκε στην Ισπανία, παίζοντας για την Εσπανιόλ, τη Μάλαγα και τη Σεβίλλη. Το 2005 πήγε για ένα χρόνο στην Πόρτσμουθ, ενώ από τις αρχές του καλοκαιριού του 2006 ήταν χωρίς ομάδα. Στην καριέρα του αντιμετώπισε διαδοχικούς τραυματισμούς και προβλήματα στον αστράγαλο.

Γεννημένος στην πόλη Τριέντα ι Τρες, στην ομώνυμη επαρχία της ανατολικής Ουρουγουάης, ξεκίνησε την καριέρα του, το 1991. Έπειτα από τέσσερα χρόνια, το 1995, σε ηλικία 22 ετών, ήρθε το άλμα στη γειτονική Ιταλία για λογαριασμό της Κάλιαρι, όπου του δόθηκε το παρατσούκλι “Sa Pibinca”, το οποίο στην τοπική διάλεκτο της Σαρδηνίας σημαίνει “Ο Ενοχλητικός” λόγω της επιθετικότητάς του μέσα στο γήπεδο.

Έμεινε τρεις σεζόν και την τελευταία βοήθησε την ομάδα να ανέβει στη Serie A, σημειώνοντας το ατομικό του ρεκόρ με 13 γκολ, προτού επιστρέψει στην Πενιαρόλ με τη μορφή δανεισμού. Στη συνέχεια μετακόμισε στην Ισπανία, όπου παρέμεινε για σχεδόν μία δεκαετία. Έκανε πολύ καλό δίδυμο με τον Ντελί Βαλντέζ στη Μάλαγα και χαρακτηριστικό είναι ότι κατά τη διάρκεια της παρουσίας του εκεί, αποβλήθηκε οκτώ φορές. Μετέπειτα, ακολούθησε η άλλη ομάδα της Ανδαλουσίας, η Σεβίλλη, προτού πάει στην Αγγλία για να παίξει στην Πόρτσμουθ.

Οι φίλοι του ισπανικού ποδοσφαίρου δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ για το σπάνιο ρεκόρ που κατέχει και που δύσκολα θα ξεπεραστεί, αφού τη σεζόν 2000-01 πέτυχε το ταχύτερο τέρμα όλων των εποχών. Πιο συγκεκριμένα, σκόραρε στα 7,7 δευτερόλεπτα στο “Ροσαλέδα” απέναντι στη Βαγιαδολίδ.

Με την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης, έκανε το ντεμπούτο του στις 19 Οκτωβρίου του 1994, σε φιλικό αγώνα με το Περού, στη Λίμα, όπου η “σελέστε” επιβλήθηκε 0-1. Έπαιξε με το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 1997, στο Μουντιάλ στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νοτίου Αμερικής το 2002 και στο Κόπα Αμέρικα το 2004. Όταν η Ουρουγουάη δεν πέρασε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία, αποσύρθηκε από την εθνική, μετρώντας 49 συμμετοχές και πετυχαίνοντας 14 τέρματα.

Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΑΛΕ ΚΑΤΩ

Μέχρι που φτάσαμε στη μοιραία 23η Σεπτεμβρίου του 2006, όταν βρισκόταν σε ένα μικρό φορτηγό μαζί με άλλους τρεις ποδοσφαιριστές στην παραλιακή οδό του Μοντεβίδεο. Το όχημά ξέφυγε από την πορεία του και “καρφώθηκε” σε έναν φανοστάτη. Ο Σίλβα πετάχτηκε έξω από το τζάμι της πόρτας και τραυματίστηκε στο κρανίο του, σπάζοντας και το πόδι του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση και οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν το πόδι του, ενώ ευτυχώς στο κεφάλι δεν υπήρξαν ζημιές.

Μια ομάδα πέντε γιατρών πήρε την απόφαση να ακρωτηριάσει το πόδι του Σίλβα κάτω από το γόνατο. Υποβλήθηκε σε επέμβαση 3,5 ωρών και υπήρχαν φόβοι για μόλυνση στο ακρωτηριασμένο πόδι. Εντούτοις, η κατάστασή του σταθεροποιήθηκε και συνήλθε λίγες ημέρες μετά. Πλήρωσε ακριβά το ότι επέλεξε να οδηγήσει μεθυσμένος…

Όταν ξύπνησε και του είπαν οι γιατροί τι συνέβη, δάκρυσε για λίγα λεπτά και σταμάτησε, λέγοντας πως δεν θα κλάψει ποτέ ξανά γι’ αυτό. “Απ’ αυτή τη στιγμή ξεκινά η καινούργια ζωή μου”. Δεν έβαλε ποτέ ξανά αλκοόλ στο στόμα του και ρίχτηκε στη μάχη για να ζήσει μια όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή ζωή.

Δεν ήταν εύκολο να συμφιλιωθεί με ό,τι συνέβη. Στις 5 Οκτωβρίου 2006 πήρε εξιτήριο και επέστρεψε στο σπίτι του, όπου θα ξεκινούσε ο “Γολγοθάς”. Στην Ιταλία έβαλε προσθετικό μέλος για να τον βοηθήσει να περπατάει και να τρέχει χωρίς βοήθεια και προχώρησε σε μεταμόσχευση μαλλιών ούτως ώστε να καλύψει το τραύμα στο κεφάλι. Τέσσερα χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 2010, υπήρξαν δημοσιεύματα ότι επιθυμούσε να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ως κωπηλάτης.

Βλέπετε, ρίχτηκε με μανία και πάθος στην κωπηλασία και έγινε μέλος της ομάδας του αδερφού του Σέρχιο Ράμος, Ρενέ, με την ιδιότητα του υπεύθυνου αναζήτησης ταλέντων στην Αμερική. Τίποτα δεν του χαρίστηκε και τίποτα δεν ήταν εύκολο για τον ίδιο.

Στους αγωνιστικούς χώρους επέστρεψε τον Γενάρη του του 2009 σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα επίλεκτων της Ουρουγουάης και της Αργεντινής και τα έσοδα πήγαν στο ίδρυμα για παιδιά με κινητικές δυσκολίες “Fundación Niños con Alas”. Σκόραρε με πέναλτι σε εκείνο το ματς!

Πηγή: Sport 24