Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι ομάδες τους εφέτος, δεν έχουν παρελθόν. Παρελθόν, από πέρυσι, έχουν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ. Πρακτικά, τούτη τη σεζόν Ολυμπιακός και Αρης έβαλαν μπρος από το σημείο-μηδέν. Ο Ολυμπιακός, με δεκαεννέα αφίξεις στο ρόστερ. Ο Αρης, με δεκαεπτά. Ελπίζω να τις έχω μετρήσει σωστά. Και με καινούργιους, αυτό σίγουρα, προπονητές.
Το διαφορετικό επίπεδο, φάνηκε στη συνάντησή τους. Ένα πενιχρό ματς με «στατιστική ισοπαλίας» έγινε ήττα/νίκη από την ποιότητα που ο καθένας μπορούσε, ή δεν μπορούσε, ν’ ανεβάσει καθ’ οδόν στη σκηνή. Αν θέλετε, την προσωπικότητα. Τον χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός μπορούσε, τον Νάτχο. Ο Ισραηλινός φλόταρε την πάσα-κλειδί, εναντίον σετ-άμυνας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Είναι εμφανές ωστόσο ότι ο Πέντρο Μαρτίνς ενόσω το φτιάχνει, καλή ώρα όπως και ο Πάκο Ερέρα ενόσω το έφτιαχνε, το ψάχνει ώσπου να το βρει. Στους στόπερ, στα εξάρια, οπουδήποτε, δοκιμάζεται κάθε πιθανός συνδυασμός. Και στον Ολυμπιακό και στον Αρη. Τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες για πρόσωπα+σχήματα, είναι περισσότερα από τις σταθερές και τις βεβαιότητες. Τίποτα το ανεξήγητο ή το παράλογο.
Ο Πορτογάλος έφτασε στην κυριακάτικη συνάντηση, αποσυμπιεσμένος μετά τις τρεις διαδοχικές «υποχρεωτικές» νίκες (Ντιντελάνζ, Απόλλωνας, Παναχαϊκή). Τις έκανε τέσσερις, και ελπίζει να τις έχει κάνει πέντε πριν τον Παναθηναϊκό. Ο Καταλανός που ξεκίνησε με 9-1 γκολ, ερχόταν από 1-7 (Πανιώνιος, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ). Συμπιεσμένος, για μια φορά αποφάσισε κάτι που δεν ήταν το δικό του.
Προέκρινε το αποτέλεσμα, όχι το ποδόσφαιρο. Το έσφιξε, το έργο. Το πήγε, σε περισσότερη δύναμη και λιγότερη δημιουργία. Δεν επεδίωξε, τον έλεγχο. Περίμενε, τον αντίπαλο. Αναποδογύρισε την ισορροπία. Στην ελπίδα μιας ισοπαλίας που θα έσπαζε την αλυσίδα των συνεχόμενων αποτυχιών και θα του δημιουργούσε τον χρόνο ν’ ασχοληθεί, από την επόμενη φορά, πάλι με το ποδόσφαιρο.
Αυτό το «άλλο σύστημα» κράτησε ενάμισι ημίχρονο. Όταν ο Ολυμπιακός το ακύρωσε με το γκολ, πλέον η επιστροφή (η επιστροφή στο ματς, το ίδιο όσο και η επιστροφή στο ποδόσφαιρο) έμοιαζε ξέμακρη πιθανότητα. Ναι, και οκτάρι μπήκε από τον πάγκο, και εννιάρι, και δεκάρι. Ελειπε όμως, και δεν μπήκε ποτέ, το πιο σημαντικό. Το πνεύμα. Η πίστη. Καταλάβαινες ότι βαθιά μέσα τους «δεν το έχουν». Το 1-7 έγινε 1-8.
Στο τέλος της ημέρας η λέξη-κλειδί είναι, εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη, του κλαμπ στον προπονητή. Του προπονητή, στο γκρουπ και στον εαυτό του. Στον Αρη δεν έδειξε να είναι τα κομμάτια, όλα, στη θέση τους. Εκεί που τα κομμάτια είναι στη θέση τους, αφήνεις το σύγχρονο καφενείο των σόσιαλ μίντια (…δεν πα’) να βοά. Εάν τα κομμάτια έχουν μετακινηθεί από τη θέση τους, αποφασίζει το καφενείο που βοά.
Μιλώντας για σόσιαλ μίντια που βοούν, ένα υστερόγραφο. Νιώθω ως το μεδούλι, τους Ατρομηταίους. Τη σκασίλα τους, πριν. Την αγαλλίαση, μετά. Θυμήθηκα τον Πανιώνιο, Φεβρουάριο του 2017 στο Καραϊσκάκη, να πηγαίνει επίσης με -4 βασικούς. Γιαννιώτης, Ρισβάνης, Μασούντ, Μπεν. Μ’ έπρηξαν! Το γύρισα στην τρελή. «Με έντεκα θα παίξουμε, όχι με εφτά». Δέκα, κι ο Μπαντής στο τέρμα. «Εδωσε ο θεός» να βγει η συνέργεια Βλάχου/Σαββίδη/Φούντα, το κόλλησε ο Μασούρας στα 48 δευτερόλεπτα, 0-1, γεια σας. Οι πρήχτες περίμεναν μιάμιση ώρα, μάταια. Ωσπου το βούλωσαν, ή εξαφανίστηκαν. Την εκτόνωση της αγαλλίασης προτού μπω εκείνη τη νύχτα στο στούντιο του ΣΚΑΪ, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Αλλά το είχαν πει, πως θα ‘ταν φιλικό, τα σόσιαλ μίντια…
Πηγή: Sport DNA
