Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν είναι ότι ηττήθηκε απ’ αυτή την ομάδα. Μπορεί να συμβεί. Δεν είναι καν πρόβλημα, ότι ηττήθηκε δύο φορές απ’ αυτή την ομάδα. Και αυτό, επίσης μπορεί να συμβεί. Πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι, αν νομίζει ότι θα κερδίζει αγώνες και θα επιτυγχάνει πράγματα προσέχοντας μη χαλάσει το μανικιούρ/πεντικιούρ και μη λερώσει φανέλα/σώβρακο.
Η Βίντι δεν τον πίεσε ψηλά, τον περίμενε στο μισό γήπεδο. Αλλ’ εκεί έπεφταν σαν καμικάζι στη μονομαχία, έβαζαν τα πόδια «πάση δυνάμει», ανήγαγαν σε ζήτημα τιμής το να μη χάσουν ούτε μία φίφτι-φίφτι διεκδίκηση, κυνηγούσαν με τρέλα τις δεύτερες μπάλες. Εκαναν την κατοχή και τον έλεγχο του ΠΑΟΚ, να ‘ναι σκέτη φλυαρία. Ακατάσχετη και αφόρητη φλυαρία. Η κατάληξη ήταν ότι ο ΠΑΟΚ, στη Βουδαπέστη, δεν είδε και δεν βρήκε το τέρμα της Βίντι ποτέ.
Σ’ αυτά τα δύο ματς οι πρωταθλητές Ουγγαρίας έκαναν 41 φάουλ, έβαλαν επτά μπλοκ (δηλαδή, το σώμα τους ασπίδα ανάμεσα στη μπάλα και στον τερματοφύλακα), πήραν οκτώ κίτρινες. Σημαίνει, ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν. Στο ποδόσφαιρο σήμερα, δεν πηγαίνεις πουθενά ανυποψίαστος. Απαγορεύεται. Αυτοί έβγαλαν (…ο ΠΑΟΚ, ούτε κατά διάνοια) μία «ενότητα σκοπού», ακόμη και πώς αμύνθηκαν μες στα καρέ τους για βωμούς και για εστίες στην άναρχη πίεση του ΠΑΟΚ στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Το αθροιστικό 0-3, 0-2 στην Τούμπα και 0-1 εκεί, είναι επιεικές σκορ. Ποδοσφαιρικά μιλώντας, έγινε συντριβή. Ο ΠΑΟΚ, να το συνοψίσουμε σε μία φράση, μάσησε στο ξύλο. Γύρισε στη Θεσσαλονίκη, εμ χαμένος εμ δαρμένος. Τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, το καλοκαίρι, ήταν μια αλησμόνητη ιστορία κυνηγητού του ονείρου. Μετά, το Γιουρόπα Λιγκ είναι μία φάρσα. Ένα κάζο, α λα Εστερσουντ.
Φάνηκε, απ’ την πρώτη στιγμή τον Σεπτέμβριο με την Τσέλσι. Όχι επειδή ηττήθηκε 0-1, όχι επειδή τα τελειώματα εκείνη τη νύχτα ήταν 3-22, όχι επειδή η Τσέλσι έπαιξε με το 65% της μπάλας. Φάνηκε όταν, απέναντι σε όλο αυτό, ο ΠΑΟΚ έκανε μόλις έξι φάουλ. Μη χαλάσει το πεντικιούρ, που λέγαμε. Την επόμενη μέρα εδώ, αναρωτιόμουν. «Ηθελε να μπει Τσάμπιονς Λιγκ για να παίζει έτσι;»
Ας το πουν, τουλάχιστον, στον κόσμο να μη ξοδεύονται οι άνθρωποι αδίκως στα ευρωπαϊκά παιγνίδια. Η ανοησία, να υποτιμάται η Ευρώπη, είναι τόσο αυταπόδεικτη όσο για να περιττεύει η επιχειρηματολογία. Ο ΠΑΟΚ θα το βρει, μπροστά του. Δεν τον συμφέρει. Ξύπνησε σήμερα, στο νούμερο-62 του ευρωπαϊκού ranking. Πίσω από Στέαουα, Ντνιπρό, Λουντογκόρετς, Λέγκια, Αστάνα, Γάνδη. Κατά τα άλλα, μας χαλάει ότι έρχονται ξένοι και μας λένε…Λεγανές.
Θα μου πεις, υπέρ πάντων προέχει ο «ιερός αγών» της κατάκτησης του πρωταθλήματος μετά από 34 χρόνια. Θα σου πω, εάν διεισδύσει στην ομάδα το μικρόβιο…να μη σπάσουμε νύχια, έπειτα ο ιός εξαπλώνεται δίχως να κάνει διακρίσεις Ελλάδα/Ευρώπη. Αργά ή γρήγορα, τα συμπτώματα του Γιουρόπα Λιγκ θα βγουν και στη Σούπερ Λιγκ.
Βγήκαν ήδη, και νιώθω πως δεν ήταν η πρώτη φορά, τις προάλλες στο Περιστέρι. Τώρα δε, που υποτίθεται πως «στρώνει το πρόγραμμα» ως το φινάλε του πρώτου γύρου τα Χριστούγεννα, η συνθήκη είναι ταμάμ για να πειραχτεί το μυαλό. Κανείς από τα χαμηλά πατώματα της πολυκατοικίας, δεν πέφτει μονάχος. Σαν ώριμο φρούτο. Ας θυμηθούν πόσο τους έσπαζε κάθε φορά τα νεύρα, και τα νύχια, η Ξάνθη του Λουτσέσκου…
Πηγή: Sport DNA
