Του Νίκου Παπαδογιάννη
Βράδυ Πέμπτης, την ώρα του αγώνα Αρμάνι-ΤΣΣΚΑ, το διαδίκτυο γέμισε με νοσταλγούς του Μάικ Τζέιμς. «Καλύτερα να κρατούσαμε αυτόν και να στέλναμε στους Ιταλούς τον Καλάθη», έγραφε κάποιος απογοητευμένος στο Twitter.
Ένα 24ωρο αργότερα, ο Νικ φορούσε στο φαλακρό κρανίο του τις δάφνες του πρώτου ευρωελληνικού ντέρμπι της χρονιάς και ο Παναθηναϊκός (με πρίμο σεκόντο τον ίδιο τον …Τζέιμς) πανηγύριζε έναν θρίαμβο που στα μισά του δρόμου έμοιαζε σχεδόν απίθανος.
Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον γκαρντ που κυκλοφορεί σήμερα στα ευρωπαϊκά γήπεδα, ο Καλάθης ξέρει να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους.
Μπορεί να βοήθησαν και άλλοι στη μεγάλη ανατροπή του β’ ημιχρόνου (επί μέρους σκορ 52-32), αλλά η σφραγίδα του αρχηγού υπάρχει διάπλατη στο ροζ φύλλο που τσέπωσε ο Τσάβι Πασκουάλ.
Εάν αυτός έμενε έστω στο 50%, ο Παναθηναϊκός θα έχανε. Δεν θα τον έσωζαν ούτε ο Θανάσης ούτε ο Λεκάβιτσιους.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν αποτελεί είδηση για όποιον σκαμπάζει πέντε πράγματα. Όταν ο Καλάθης παίζει πολύ καλά, ο Παναθηναϊκός γίνεται μία άλλη ομάδα, ικανή να νικήσει οποιονδήποτε.
Ο Πασκουάλ ακολούθησε τη συνήθη συνταγή που θέλει τον ηγέτη του να ξεκουράζεται για 9-10 λεπτά στο α’ ημίχρονο και παραλίγο να το πλήρωσει ακριβά, αφού στο συγκεκριμένο διάστημα ο Ολυμπιακός έγραψε σκορ 16-25.
Ήταν προφανές, ακόμα και στον τελευταίο αδαή, ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν καλύτερη άμυνα, από εκείνες που προξενούν βραχυκυκλώματα στον αντίπαλο.
Ο Πασκουάλ κοίταξε στον πάγκο του και σήκωσε τον συνήθη καμικάζι. Ο ξενυχτισμένος λόγω Ουόριορς-Μπακς Θανάσης Αντετοκούνμπο χύμηξε πάνω στον Βασίλη Σπανούλη (κάτι που έμοιαζε εξαρχής προγραμματισμένο) και του χαμήλωσε τον ορίζοντα.
Πλέον, ουδείς έδινε βοήθειες και ουδείς ενδιαφερόταν για αλλαγές στα μαρκαρίσματα. Έκαστος στον παίκτη του και ο Θανάσαρος στον Μπίλι.
Με αυτό το τρικ, ο Πασκουάλ πέτυχε αυτό που επιδίωκε, να κόψει δηλαδή τη δημιουργία του (ως τότε οργανωτικά άψογου) Σπανούλη και να τον υποχρεώσει σε ατομικές ενέργειες, τις οποίες δυσκολεύονται να υποστηρίξουν τα 36χρονα πόδια του.
Στην άλλη άκρη του γηπέδου, ο πρεσβύτερος Αντετοκούνμπο έπιασε στασίδι στο low post, όπου ήταν αδύνατο να τον σταματήσει ο κάπτεν του Ολυμπιακού.
Ο Μπλατ ρίσκαρε και κατόρθωσε να εισπράξει 10 μαζεμένους πόντους από τον Θανάση, λες και ήταν ο …Γιάννης.
Στο μεταξύ, ο Καλάθης διάβαζε τέλεια την «κόκκινη» άμυνα και μοίραζε έτοιμα καλάθια, ζεσταίνοντας τον έναν μετά τον άλλον συμπαίκτες κομβικής σημασίας για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού: τον Λοτζέσκι, τον Γκιστ, ακόμα και τον Παπαπέτρου που πέτυχε το κρισιμότερο καλάθι του αγώνα (τρίποντο στο 67-64).
Σε όλη τη διάρκεια του β’ ημιχρόνου, οι «πράσινοι» παρέδωσαν σεμινάριο στην επίθεση μισού γηπέδου, με αφετηρία φυσικά την άμυνα που ξεχαρβάλωνε το παιχνίδι του Ολυμπιακού, αποκαρδιώνοντας τους τελευταίους θαρραλέους.
Όταν επέστρεψε στο παρκέ καυτός ο Λούκας Λεκάβιτσιους, αποτελείωσε με το σκοράρισμά του τους φιλοξενούμενους. Αμφιβάλλω αν είχε τελειώσει άλλο ματς στην καριέρα του με 17 πόντους και 0 ασίστ ο μικρόσωμος Λιθουανός.
Μηδεμιά ασίστ! Δεκαεπτά πόντοι, ίσα ίσα για να χαλάσει την τετραπλή πρωτιά (7 ασίστ, 7 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα) του Καλάθη! Ποιος θυμάται πια τους 17 του, γείτονα στη Βαλτική, Τίμα;
Στο δεύτερο μέρος, ο Παναθηναϊκός μέτρησε 14/23 δίποντα, 5/16 τρίποντα, 9/13 βολές, +8 ριμπάουντ (με 10 επιθετικά) και μόλις 3 λάθη. Μοίρασε 9 ασίστ, ενώ στο πρώτο ημίχρονο είχε μόνο 2. Κράτησε τον Ολυμπιακό στο 31% εντός παιδιάς και τον υποχρέωσε σε 8 λάθη.
Ήταν ένα 20λεπτο που αξίζει να τοποθετηθεί στο εικονοστάσι του Πασκουάλ, ο οποίος κατάλαβε ότι η ομάδα του ήταν πιο λειτουργική χωρίς τον φορτωμένο με 4 φάουλ από το α’ ημίχρονο Λάνγκφορντ και τον κράτησε δίπλα του ως το τέλος.
Για το φινάλε, ο Ισπανός άφησε στο παρκέ τον άγουρο αλλά συγκεντρωμένο Μήτογλου και τον παθιασμένο Παπαπέτρου, δίπλα σε δύο χειριστές. Όσοι υστέρησαν πέρασαν στα μετόπισθεν.
Η εξέδρα μπορεί να έδωσε φτερά, αλλά ίδια ήταν και στο ζόρικο πρώτο μισό του ντέρμπι. Ο Παναθηναϊκός πήγε να χάσει το μυαλό του με τους διαιτητές, αλλά η ανάπαυλα τον βοήθησε να ηρεμήσει.
Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε σοβαρός και αποφασιστικός, με μπροστάρη τον τελευταίο παίκτη από τον οποίο θα περίμενε κανείς μπαρούτι (Τίμα, 4/4 τρ.).
Ο Πρίντεζης και ο Μιλουτίνοβ κυριαρχούσαν στο βαμμένο, ο Σπανούλης ενορχήστρωνε, οι άλλοι ακολουθούσαν, το ματς πήγαινε για διπλό όσο παιζόταν γρήγορο και ξένοιαστο.
Στο ημίχρονο η διαφορά στο PIR έβγαζε μάτια (31-58) και η παλέτα του αγώνα περιείχε μερικά «κόκκινα» αριστουργήματα, όπως ο αιφνιδιασμός που σκάρωσαν οι Ουίλιαμς-Γκος και Τουπάν μετά από αντίπαλο καλάθι.
Αλλά ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει σκληρό τράχηλο, τουλάχιστον όχι ακόμη.
Στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα, ο Μπλατ άφησε δίπλα στον Σπανούλη όλους όσους πελάγωσαν ή δείλιασαν, σαν να προσπαθούσε να φτιάξει την πινακοθήκη των λιπόψυχων: Ουίλιαμς-Γκος, Τουπάν, Βεζένκοφ, ΛεΝτέι.
Ούτε Πρίντεζης, ούτε Παπανικολάου, ούτε Τίμα, ούτε Μιλουτίνοβ. Ο Ολυμπιακός έχασε τα κεκτημένα 25 λεπτών στο άψε σβήσε, όταν το 50-54 έγινε 67-57. Το καλάθι του στέναζε από τα καρφώματα, η εξέδρα χόρευε και οι νοσταλγοί του Τζέιμς είχαν κρυφτεί.
Όταν έγινε η σούμα, ο Παναθηναϊκός ανακάλυψε στο σακούλι με τα λάφυρά και μία εξαιρετικά χρήσιμη διαφορά 13 πόντων, από έναν αντίπαλο με τον οποίο θα βαδίσει χέρι χέρι όλο τον χειμώνα.
Ένα παιχνίδι από το οποίο είχε πολλά να χάσει τον άφησε εν τέλει πολλαπλά κερδισμένο, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει καταστροφή για τον Ολυμπιακό.
Πηγή: Gazzetta
