Επιλογή Σελίδας

Του Γιώργου Καραμάνου

«Υπήρχε μια περίοδος, που με βεβαιότητα ο Τέβες ήταν πιο δημοφιλής από τον Μέσι. Ήταν περισσότερο “αληθινός” Αργεντινός. Αντιπροσώπευε καλύτερα τα ιδανικά του ποδοσφαίρου της χώρας. Είχε το παρουσιαστικό, προερχόταν από φτωχό περιβάλλον, είχε περάσει παιδικά χρόνια που δεν είχε να φάει και έμοιαζε ημι-άγριος». Σε μία τέλεια συνέντευξη του στον Θάνο Σαρρή εδώ στο gazzetta.gr, ο Τζόναθαν Γουίλσον προσπαθούσε να εξηγήσει την ιδιαίτερη αντίληψη που έχουν οι Γκαούτσος για το άθλημα. Αυτή ακριβώς η φράση του ήταν ό,τι πιο ταιριαστό σε αυτό που παρακολουθήσαμε εκστασιασμένοι την Κυριακή το βράδυ και αρχίσαμε άθελα τις συγκρίσεις με όσα βλέπουμε ως κατεστημένο στην ξεκάθαρα πιο κυριλέ ποδοσφαιρική Ευρώπη.

Οι περισσότεροι μείναμε με μία βαθιά ανάσα ικανοποίησης να γεμίζει εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που ασχολείται με τον -άχρηστο για την επιβίωσή μας- κόσμο του ποδοσφαίρου. Εκείνο που σε κάθε τσαλιμάκι, σε κάθε κλωτσιά, σε κάθε ένταση, ένιωθε πόσο του είχε λείψει αυτή η αίσθηση της μπάλας από μία άλλην εποχή. Για τους Λατίνους η μπάλα είναι αρρώστια και γιατρειά μαζί. Είναι θάνατος και ανάσταση. Και βιώνουν όλα αυτά τα συναισθήματα στο έπακρο, σε μία υπερβολή που δεν έχει αύριο. Είναι μόνο εκείνη η στιγμή και τίποτ’ άλλο. Πρόκειται για το παιχνίδι της αλάνας. Το βρώμικο του δρόμου. Το ανέμελο της αλεγκρίας.

Η αλήθεια είναι ότι αλεγκρία σε αυτό το Μπόκα-Ρίβερ δεν γινόταν να υπάρξει. Είναι τόσο έντονη η ιστορική ανησυχία του «να μην χάσουμε αυτόν τον τελικό», που η χαρά δεν μπορούσε να επιβιώσει στην πρώτη από τις δύο τεράστιες συναντήσεις τους. Και εάν για τους περισσότερους το σημαντικότερο είναι να υπάρχει πρόοδος, εξέλιξη, να προχωρούν τα πράγματα, ήρθε τούτο το SuperClasico να μας θυμίσει: ότι στην μπάλα το «οπισθοδρομικό» των Αργεντινών είναι το χθες, το σήμερα και το παντοτινό.

Οπως γράφει και στο βιβλίο του για την ποδοσφαιρική ιστορία των Αργεντινών: “Angels With Dirty Faces”, ο Γουίλσον: «Πρόκειται για ταλαντούχους, έξυπνους παίκτες, αλλά επίσης εκείνους που είναι βγαλμένοι από τους δρόμους, που έχουν κάτι το σκληρό. Εκείνους που ενδιαφέρονται την ίδια στιγμή για την τέχνη, την ομορφιά και το στιλ, αλλά επίσης είναι έτοιμοι να κάνουν ό,τι μπορούν για να νικήσουν, με έναν πιο άγριο τρόπο. Και τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν με απόλυτη αρμονία».

Είναι σούπερ λοιπόν να χαζεύεις τα συστήματα να μεταλλάσσουν τις εποχές. Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, το κατενάτσο, το τίκι-τάκα. Ολα είναι μέρος της ροής της μπάλας. Να παρακολουθείς τις πανάκριβες μεταγραφές και τα μοντέρνα γήπεδα με όλες τις ανέσεις. Ωστόσο, έπειτα από κάποιο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν πια σημασία. Παύουν να είναι ο σκοπός. Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει. Και είναι εκείνο που σου λείπει. Κάπως έτσι σου μένει η έντονη αίσθηση ότι το παιχνίδι όπως παίχτηκε την Κυριακή στο «Μπομπονέρα», ήταν το… ΚΑΝΟΝΙΚΟ.

Είχε κάτι το παιδικό και αντρικό μαζί. Ηρθε να θυμίσει ότι: εάν τα παιδιά δείχνουν τα παιχνίδια τους, ο άντρας κρύβει καλά το δικό του. Για να το εμφανίσει στο χορτάρι με τον τρόπο που το έκαναν οι παίκτες της Μπόκα και της Ρίβερ. Εβγαλαν αλητεία, τακτικές του δρόμου, εκείνες τις φοβερά δουλεμένες γιόμες στα δύο φάουλ που έγιναν εκατέρωθεν κεφαλιές-γκολ. Και φανταστείτε ότι αυτά συνέβησαν υπό τον φόβο του να μην χάσει κάποιος τον επαναληπτικό εξαιτίας καρτών. Ηταν όλοι τους προσεκτικοί στο πόσο και πώς άπλωναν τάπες χαμηλά και αγκώνες στον αέρα. Και σε δύο βδομάδες στο «Μονουμεντάλ» δεν θα υπάρχει τέτοια ανησυχία. Εκεί θα γίνει… μακελειό που δεν το χάνεις για κανέναν λόγο στον κόσμο.

ΥΓ.: Πόσο παικταράς ο Πίτι Μαρτίνες της Ρίβερ, τεράστιο αλητόμουτρο-τσαμπουκάς ο αριστερός της μπακ, Κάσκο, αλλά ο φορ της Μπόκα, Αμπιλα είναι ο ορισμός του θωρηκτού. Και ξέρει και ωραία μπάλα ο άτιμος.

Follow me: @jorgekaraman

Πηγή: Gazzetta – Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This