Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Το χειρότερο νέο για τον Ολυμπιακό το βράδυ της Κυριακής δεν ήταν ότι δεν νίκησε σε ένα ακόμα ντέρμπι και απομακρύνθηκε κι άλλο από την κορυφή. Το χειρότερο νέο ήταν οι δηλώσεις του Πέδρο Μαρτίνς. Ενός ανθρώπου ο οποίος μέχρι στιγμής έχει δείξει σοβαρότητα αλλά κατά τη γνώμη μου έχει δείξει και δείγματα καλής δουλειάς, δεδομένου ότι το καλοκαίρι ξεκίνησε σχεδόν εκ του μηδενός το χτίσιμο μιας καινούργιας ομάδας, με δεκάδες μεταγραφές!
Μετά την ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό εντούτοις, ο Πορτογάλος φάνηκε να λειτουργεί υπό το κράτος της πίεσης. Οι αναφορές του στην διαιτησία, πέρα από υπερβολικές (από όσες φάσεις ανέφερε, μονάχα στο καθαρό χέρι του Μακέντα έχει δίκιο) και άκομψες (διαμαρτυρήθηκε ακόμα για το ακυρωθέν γκολ του Λάζαρου, με τον Διούδη πεσμένο και σχεδόν αναίσθητο από την ακούσια κλωτσιά του Νάτχο), ήταν και απόλυτα εναρμονισμένες με την επίσημη γραμμή της ΠΑΕ. Αυτό δεν είναι κακό μεν, δείχνει ανασφάλεια και φόβο δε.
Ο Μαρτίνς μίλησε ελάχιστα για ποδόσφαιρο. Έβγαλε εκνευρισμό. Αρκέστηκε σε υπεραπλουστεύσεις – χαμένες ευκαιρίες και διαιτησία. Και για πρώτη φορά έμοιαζε με άνθρωπο που αναζητά δικαιολογίες. Ενώ δεν τις χρειάζεται. Δικαιολογίες για ποιο πράγμα δηλαδή; Ο Ολυμπιακός επέλεξε τον περασμένο Ιούνιο – και σωστά- να μπει σε διαδικασία ολικής αγωνιστικής αναδόμησης. Κάτι που θεωρητικά σημαίνει ότι οι απαιτήσεις για την κατάκτηση του πρωταθλήματος φέτος, ενώ ασφαλώς και υπάρχουν (πάντα θα υπάρχουν, για τον Ολυμπιακό μιλάμε), μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην απαίτηση για τη δημιουργία ενός συνόλου που θα αποδίδει ελκυστικό και κυριαρχικό ποδόσφαιρο, ώστε να επιστρέψει στους τίτλους το συντομότερο δυνατόν.
Αν σημαίνει το ίδιο και πρακτικά, τότε ο Μαρτίνς τα πάει μια χαρά. Κάνει ό,τι του έχει ζητηθεί. Χτίζει βήμα – βήμα έναν νέο υγιή και δυνατό Ολυμπιακό. Με σκαμπανεβάσματα, με ζητήματα χημείας που δεν έχουν λυθεί και με ελλείψεις, ενδεχομένως κα με λάθη από τον ίδιο, αλλά επίσης, με διακριτό στίγμα και ξεκάθαρη προοπτική. Του χρόνου, η ίδια ομάδα, με τον ίδιο προπονητή και λίγες προσθαφαιρέσεις, θα είναι έτοιμη. Φέτος, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι.
Στον απέναντι πάγκο, ο προπονητής της χρονιάς μέχρι τώρα (μαζί με τον Κάναντι), ο Γιώργος Δώνης, λειτουργεί ακόμα και στις δηλώσεις του υποδειγματικά. Δεν πουλά φούμαρα, παραμένει προσγειωμένος και ειλικρινής, διδάσκει στους νεαρούς παίκτες του την νοοτροπία του πρωταθλητισμού. Και η νοοτροπία του πρωταθλητισμού συμπεριλαμβάνει την αυτοκριτική: ο Παναθηναϊκός πήρε ισοπαλία στο «Καραϊσκάκης» και Δώνης ορθά δήλωσε ότι δεν έμεινε ικανοποιημένος από τον τρόπο που έπαιξε η ομάδα του όταν είχε την μπάλα στα πόδια. Χωρίς δικαιολογίες. Όπως δεν αναζήτησε δικαιολογίες και στην Τούμπα.
Ο Δώνης, φυσικά, δεν έχει την πίεση του Μαρτίνς. Και ήδη έχει πετύχει περισσότερα από όσα πίστευαν οι περισσότεροι. Όμως η δική του άνεση και η ειλικρίνεια, κατέδειξε ακόμα περισσότερο το «ζόρι» του συναδέλφου του. Το αναίτιο «ζόρι» επαναλαμβάνω.
Αν οι διοικούντες τον Ολυμπιακό ήθελαν και χτίσιμο καινούργιας ομάδας και κατάκτηση πρωταθλήματος αμέσως, τότε μάλλον έχουν μείνει στην εποχή που έπαιζαν μόνοι τους, σε όλα τα επίπεδα. Δεν παίζουν μόνοι τους πια. Και ο Πορτογάλος κάνει ότι μπορεί. Όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής φέτος είναι απολύτως φυσιολογικά.
Άρα προς τι ο εκνευρισμός; Προς τι οι δηλώσεις περί διαιτησίας; Σε περίπτωση που ο Μαρτινς νιώθει ότι κινδυνεύει η θέση του, τότε δεν πρόκειται να τον σώσει η συμμόρφωση με την γραμμή της διοίκησης. Εφόσον ο Ολυμπιακός προτίθεται να ενδώσει στον παραλογισμό, ο προπονητής του θα φύγει έτσι κι αλλιώς.
Ας φύγει τουλάχιστον με ψηλά το κεφάλι.
Υ.Γ. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του ανθρώπου που έσβησε στο «Καραϊσκάκης». Ο πόνος αφορά στους δικούς του, την οικογένεια και τους φίλους του. Στους υπόλοιπους μένει η τραγική υπενθύμιση τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή.
Υ.Γ.2: Το χειροκρότημα των οπαδών του Ολυμπιακού στον τραυματία Διούδη είναι μία από τις ωραιότερες στιγμές στο φετινό πρωτάθλημα. Αυτονόητο σε άλλες χώρες, διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα. Και άρα αξιέπαινο.
Πηγή: Sport DNA
