Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Θέλω να δείξω δύο πινακάκια. Δεν είναι τίποτα, μια απλή αντιγραφή από την επίσημη στατιστική της Σούπερ Λιγκ. Ιδού:
| Τελειώματα | 16-3 | 21-3 |
|---|---|---|
| Εντός περιοχής | 5-1 | 7-2 |
| Εκτός περιοχής | 6-2 | 6-1 |
| Κεφαλιές | 5-0 | 8-0 |
| Αποκρούσεις | 1-6 | 1-11 |
| Επεμβάσεις | 3-12 | 8-27 |
| Κόρνερ | 7-1 | 11-0 |
Δύο ματς, το ένα κατηφόρα, το άλλο ακόμη πιο κατηφόρα. Το αριστερά, είναι ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα. Το δεξιά, είναι ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη. Ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα, ήταν κακός. Ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη, ήταν χειρότερος.
Ευτυχώς, υπάρχει ο Δώνης. Για να εξυπηρετεί τη ζωτική ανάγκη του Παναθηναϊκού, ο πήχυς να κρατιέται ψηλά. Στο ύψος που αντιστοιχεί στο κλαμπ. Αν μίλησε πριν ή μετά τον Πέντρο Μαρτίνς στην αίθουσα Τύπου, αυτό δεν έχει ποδοσφαιρική σημασία.
Ποδοσφαιρική σημασία έχει, ότι μίλησε δίχως ωραιοποιήσεις. Δεν πρόκειται να ωφελήσει τον Παναθηναϊκό, να εθιστούν οι παίκτες του σε μια λογική-νοοτροπία ελάχιστων απαιτήσεων. ‘Η, μη απαιτήσεων. ‘Η, εύκολων επιχειρημάτων και βολικών δικαιολογιών.
Η διαφορά από τα ντέρμπι με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ είναι ότι, αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός βρήκε γκολ. Γκολ, ενόσω δεν πήρε τίποτα από τους τρεις που έπαιξαν για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Μπουζούκης, Χατζηγιοβάνης, Μακέντα. Από τον Χατζηγιοβάνη ιδίως, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τίποτα σε κανένα απ’ τα τρία ντέρμπι. Μία χρήσιμη τροφή, για τον λαϊκισμό ότι δεν τον κάλεσε τις προάλλες ο Σκίμπε στην Εθνική.
Ο Παναθηναϊκός βρήκε στον Πειραιά γκολ, σε παιγνίδι που επιθετικά ήταν τόσο χλωμός, αόρατος, όσο για ν’ αναρωτιέται καθ’ οδόν κανείς, όχι πώς θα σκοράρει, έστω πώς θα βγάλει μία φάση. Εν τέλει, η απάντηση ήταν ότι σκόραρε…δίχως φάση. Σκόραρε, με μια θεαματική ατομική ενέργεια απέξω. Δίχως να πατήσει, στην περιοχή του Ζοζέ Σα.
Όταν (πρωτο)πάτησε, αμέσως μετά το γκολ, ο Ινσούα αστόχησε. Σπάνια συμβαίνει, ομάδα που ζήτησε τόσα λίγα να φύγει με τόσα πολλά. Παραλίγο, με όλα. Δεν θέλω να στενοχωρήσω τον Δώνη, αλλ’ η πιο επιτυχής απόφασή του στον σχεδιασμό του αγώνα ήταν ότι αφαίρεσε από την ενδεκάδα…τον Δώνη. Κι έβαλε τον Κάτσε. Εκανε διαφορά.
Ο Ολυμπιακός με τους τρεις χαφ στον άξονα, έβγαλε καλή πίεση στη μπάλα. Είτε την ανακτούσε άμεσα, ξανά και ξανά, χαμηλά. Είτε ανάγκαζε τον αντίπαλο, να τη σηκώνει ψηλά. Οπότε με την υπεροπλία του στον αέρα, πάλι την ανακτούσε. Δημιούργησε δηλαδή, μία συνθήκη μονολόγου. Ο Παναθηναϊκός περίμενε στο μισό γήπεδο, και η φιλοδοξία του εξαντλείτο στο να απορροφά τον μονόλογο.
Εκεί, περίμενε ο θεατής ποιος ένας κόκκινος θα κάνει το ένα βήμα μπροστά για να μετουσιώσει τον μονόλογο. Το έκανε, με την ανεξάντλητη όρεξή του, ο Ντανιέλ Ποντένσε. Όταν βρήκε τη στιγμή να παίξει με τον Φορτούνη κοντά, οι δύο τρύπησαν υπερδιπλάσιους. Το τετ-α-τετ επιβεβαίωσε το αδύναμο σημείο του Πορτογάλου. Δεν τελειώνει, όσα με κόπο και ταλέντο δημιουργεί. Ένα γκολ και μία ασίστ σε ένα τρίτο πρωταθλήματος, είναι λίγο.
Με τον Λάζαρο στο εννιά, στο β’ ημίχρονο η τανάλια έσφιξε. Για την ακρίβεια, πήγε να σφίξει. Κατά την εκτίμησή μου, το περιστατικό με τον τραυματισμό του Διούδη έσπασε το μομέντουμ του Ολυμπιακού. Όταν πλέον έπρεπε να το ξαναχτίσουν, όλο πάλι απ’ την αρχή, τότε είχε μεσολαβήσει ότι ήδη κυνηγούσαν το σκορ.
Δοκίμασαν πια, όχι παίζοντας, γεμίζοντας. Και μόνο σε μια έκλαμψη παιγνιδιού, σε μια εξαίρεση από τη γιόμα, έβγαλαν την τριγωνική επίθεση της ισοφάρισης. Ο Ολυμπιακός, πολύ καλούς παίκτες έχει αρκετούς. Πρωταθλητές, λίγους.
Πηγή: Sport DNA
