Του Νίκου Παπαδογιάννη
Δεν είμαι άνθρωπος που ρυθμίζει την κυκλοθυμία του με άξονα τα αθλητικά αν δεν πρόκειται για Εθνική μπάσκετ ή Τόττεναμ, αλλά όταν θέλω να φτιάξω τη διάθεσή μου κοιτάζω τη βαθμολογία της Α1 και το Basketball Champions League.
Το 5-0 του Περιστερίου και το 5-1 του Προμηθέα μου φτιάχνουν το κέφι. Αν μπορούσαν να γίνουν και κάτι σαν Λέστερ του μπάσκετ, θα έβγαινα στις στέγες να τραγουδήσω. Αρκεί να μην έπαιρναν και αυτές τον τίτλο από την Τόττεναμ.
Η Εθνική μπάσκετ, βεβαίως, πανηγυρίζει στο πλευρό του Προμηθέα. Δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει χωρίς αυτόν και χωρίς τις άλλες ελληνικές ομάδες του BCL.
Στους δύο βαθμολογικά αδιάφορους αγώνες που έρχονται, με Γερμανία και Σερβία, ο Σκουρτόπουλος μπορεί (αν το θελήσει) να παρατάξει μικτή ΑΕΚ, Προμηθέα, ΠΑΟΚ και να ελπίζει βάσιμα και σε αποτέλεσμα.
Μια γρήγορη έρευνα στα τρία ρόστερ και έτοιμη η γαλάζια 15άδα, αποκλειστικά με παίκτες που κλήθηκαν στα προηγούμενα «παράθυρα» ή φόρεσαν τα μπλε στο πρόσφατο παρελθόν: Γκίκας, Κόνιαρης, Αθηναίου, Ξανθόπουλος, Κατσίβελης, Λαρεντζάκης, Γιαννόπουλος, Σαλούστρος, Κασελάκης, Σάκοτα, Τσαϊρέλης, Χρυσικόπουλος, Μαργαρίτης, Καββαδάς, Τσαλμπούρης.
Και αν χρειαστεί και ένα κλείσιμο του ματιού στο μέλλον, Μωραϊτης, Σανδραμάνης, Ρογκαβόπουλος, Μαντζούκας, επίλεκτα μέλη των μικρών εθνικών ομάδων. Η Α1 και οι «άλλες» ευρωπαϊκές διοργανώσεις απέκτησαν νόημα ύπαρξης.
Ο Προμηθέας είναι η χαρά του μπάσκετ, όπως θα το θέλαμε να είναι. Μια ομάδα που, όπως ο Προμηθέας του μύθου, φέρνει μαζί της τη φωτιά. Αλλά όχι τη φωτιά του βεγγαλικού.
Σοβαρή, σίγουρη για τον εαυτό της, μοντέρνα, νεανική, με ελληνικό κορμό και προσεκτικά επιλεγμένους (όχι πολλούς) ξένους, διοίκηση φιλόδοξη που τολμάει να οραματιστεί, πόλη που παραδοσιακά αγαπάει το μπάσκετ και γήπεδο φιλικό προς τις οικογένειες και τους φιλάθλους που αποστρέφονται την καφρίλα.
Το πρόσωπο κλειδί είναι φυσικά ο Μάκης Γιατράς, ο οποίος ακολούθησε την περίεργη διαδρομή, από τον πάγκο στα γραφεία (όπου θήτευσε ως τεχνικός διευθυντής της ομάδας) και από εκεί …ξανά στον πάγκο.
Ο πρόεδρος, Βαγγέλης Λιόλιος, ομολόγησε ότι οδηγήθηκε στη σχετική απόφαση από το ένστικτό του. «Κάτοχος διπλώματος προπονητή Β’ κατηγορίας στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης», διαβάζω σε ένα βιογραφικό του Γιατρά στο διαδίκτυο.
Εγώ ξέρω ότι ο Προμηθέας έγραψε ρεκόρ 17-9 στην περυσινή Α1 και μοιάζει ικανός να τρέξει με δύο καρπούζια κάτω από τις μασχάλες, παραδίδοντας υποδειγματικό μπάσκετ και αναδεικνύοντας παίκτες επιπέδου Εθνικής Ανδρών, πριν ακόμη προστεθεί στη συζήτηση το παινεμένο πρόγραμμα του συλλόγου στα παιδικοεφηβικά.
Ξέρω ομάδες με υψηλότερες προδιαγραφές και προπονηταράδες με βαρύτερα διπλώματα (και μισθολόγια), που έχουν πολύ λιγότερα να παρουσιάσουν.
Μου είναι αδιάφορο αν ο Γιατράς υστερεί σε όνομα ή σε ειδικό βάρος ή σε σπουδές. Αρκεί που περιμένω τις Τρίτες/Τετάρτες του Champions League, για να μου φτιάξει το κέφι ο Προμηθέας του. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έγραφα αυτή τη φράση.
Ο Προμηθέας δεν είναι ουρανοκατέβατο σωματείο. Έχει ιστορία 32 ετών, αλλά χρειάστηκε να φτάσει στο 2013 για να κερδίσει εισιτήριο συμμετοχής στις εθνικές κατηγορίας.
Είχε προηγηθεί η επιστροφή του ξακουστού συμπολίτη Απόλλωνα στην Α1 (2012), μετά από μακρά περίοδο εσωστρέφειας και παρακμής. Μόλις το 2006-7, ωστόσο, η Πάτρα είχε όχι μία, αλλά δύο ομάδες στη μεγάλη κατηγορία.
Η Ολυμπιάδα έμεινε δύο χρόνια στην παρέα των μεγάλων, εκτόξευσε ένα εκκωφαντικό πυροτέχνημα όταν νεοφώτιστη νίκησε τον χρυσοποίκιλτο Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς (στις 19 Οκτωβρίου 2006), ώσπου επέστρεψε σιγά σιγά στην αφάνεια. Την τελευταία φορά που εντόπισα τα ίχνη της, βρισκόταν στην τοπική ΕΣΚΑ-Η.
Ο Απόλλων Πατρών, όπως μάθαμε να τον λέμε στα 80s, παίζει πλέον στην Α2, στη σκιά σχεδόν του Προμηθέα. Αντέχει η Πάτρα, με τις γνωστές παθογένειές της, να συντηρήσει δύο ομάδες στην Α1 μπάσκετ, έστω χωρίς …ποδόσφαιρο;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω καταφατικά, αλλά το κύμα που δημιουργήθηκε από την πορεία των «πορτοκαλί» της πόλης έχει ζεστάνει το κοινό της πόλης και αξίζει να αξιοποιηθεί. Αρκεί να μη γίνει μπούμερανγκ, όταν έρθει η φυσιολογική κοιλιά. Η απογοήτευση είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, με εντυπωσιάζει το θράσος χιλίων καρδιναλίων με το οποίο αντιμετωπίζουν οι παίκτες του Προμηθέα τα δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια του BCL. Σαν Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, ντυμένος στα πορτοκαλί. Μόνο δεσμώτη δεν θυμίζει!
Το φαινομενικά ισχυρό +6 της Νεπτούνας γύρισε μέσα σε ένα δίλεπτο, από μία ομάδα που είχε στη διάθεσή της άφθονα άλλοθι: τραυματισμοί, διαιτησία, απειρία, κόπωση.
Διάβασα κάπου ότι η αποστολή των Πατρινών έγραψε 8.700 χιλιόμετρα μέσα σε ένα επταήμερο! Η μοναδική ήττα (από την περπατημένη Στρασμπούρ στη Γαλλία) θα μπορούσε να αποδοθεί στην κούραση του ταξιδιού και της σύγκρουσης με τον Παναθηναϊκό, μόλις 48 ώρες νωρίτερα.
Για τη συμπεριφορά της ΕΟΚ στο συγκεκριμένο θέμα, καλύτερα να μη τοποθετηθώ γιατί θα γίνω πολύ κακός. Ο Τσαγκρώνης είναι Αχαιός, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα θετικό.
Παρασύρθηκα σε φλυαρία και δεν μου έμεινε αρκετός χώρος για να παινέψω το Περιστέρι όσο θα ήθελα. Παραπέμπω λοιπόν σε παλαιότερα κείμενά μου, όπου διατύπωνα –ξανά και ξανά- την εκτίμησή μου για τον Αργύρη Πεδουλάκη.
Νομίζω ότι η πρώτη απόλυσή του από τον Παναθηναϊκό ήταν η μεγαλύτερη αστοχία της μετά Ομπράντοβιτς εποχής, από τη στιγμή μάλιστα που η ομάδα ανατέθηκε σε προπονητές-βαρίδια (Τζόρτζεβιτς, Ιβάνοβιτς). Δεν τυχαίνουν κάθε μέρα λαχεία τύπου Πασκουάλ.
Το Περιστέρι είναι ο φυσικός χώρος του Πεδουλάκη, ο οποίος επέστρεψε μετά από χρόνια στον σύλλογο τον οποίο κάποτε εκτόξευσε στην Euroleague και στη noblesse του ελληνικού μπάσκετ. «Στόχος μου είναι, να δημιουργηθεί κάτι σαν αθλητικό κολέγιο στο Περιστέρι», μου είπε λίγο πριν το πρώτο τζάμπολ.
Ο Πεδουλάκης έδωσε κίτρινες φανέλες σε δύο «προπονητές των αποδυτηρίων», έναν Έλληνα (Παναγιώτης Βασιλόπουλος) και έναν ξένο (Κίκι Κλαρκ). Παράλληλα βρήκε τον μπροστάρη που χρειαζόταν στο πρόσωπο του Ράιαν Χάροου και μπόλιασε την ομάδα με νιάτα: Μουράτος, Αγραβάνης.
Ο Χάροου, που θα έβγαινε MVP εάν το πρωτάθλημα τελείωνε σήμερα, έπαιξε στην Ελλάδα και την περίοδο 2015-6, με τους …Κρέταν Κινγκς του Ρεθύμνου. Ο Πεδουλάκης πέρασε εκείνη τη σεζόν άνεργος (μέχρι τον Απρίλιο), αλλά με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Το Περιστέρι δεν είχε καμία δουλειά στη Β’ Εθνική και στην Α2. Πέρα από τους 3 μεγάλους, μόνο ο Πανιώνιος μπορεί να συγκριθεί σε δυναμική από τις αθηναϊκές ομάδες. Για να το πω διαφορετικά, το Περιστέρι είναι το μεγαλύτερο μη ποδοσφαιρικό σωματείο της Αττικής, αν όχι ολόκληρης της Ελλάδας.
Δεν πρόκειται φυσικά να τελειώσει τη σεζόν με 26-0 ή να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά οι νίκες επί του Προμηθέα και της ΑΕΚ υπενθύμισαν σε όλους ποια είναι η «φυσική» θέση αυτής της ομάδας.
Κάπου πολύ πολύ μακριά, οι καρδιές του Πλούταρχου Βυλλιώτη, του Δημήτρη Παπαχατζή, του Θανάση Χριστοφόρου, του Νίκου Φάσουρα, του Αλφόνσο Φορντ, του Άνταμ Βόιτσικ, του Γκριγκόρι Χίζνιακ και άλλων που έφυγαν νωρίς πεταρίζουν ξανά.
Πηγή: Gazzetta
