Είναι ένα «ευχαριστώ και αντίο». Κατά κάποιο τρόπο, θα έπρεπε να είναι και μια καλή απαλλαγή. Η τελευταία εμφάνιση του Γουέιν Ρούνεϊ με την εθνική ομάδα θα είναι μια γιορτή. Κι αν η Αγγλία μπορεί να αποθεώσει τον παίκτη, μπορεί επίσης να χαρεί για το γεγονός ότι τέλειωσε μια εποχή. Ο Ρούνεϊ, ασυνείδητα, ήταν το τελευταίο κατάλοιπο.
Πολύ νέος για να είναι κανονικό μέλος της χρυσής γενιάς -Ντέβιντ Μπέκαμ, Πολ Σόουλς, Γκάρι Νέβιλ και Σολ Κάμπελ είναι όλοι μια δεκαετία μεγαλύτεροι- έγινε τελικά σύμβολο των αποτυχιών. Το πιο χαρισματικό γκρουπ παικτών της Αγγλίας μετά τους παγκόσμιους πρωταθλητές του 1966, συνήθιζε να υπόσχεται πολλά και να κάνει λίγα. Καθορίστηκαν από τη δόξα, όχι την επιτυχία με τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας. Ηταν, σχεδόν όλοι τους, σπουδαίοι ποδοσφαιριστές στους συλλόγους, αλλά στην καλύτεροι… καλοί στην εθνική ομάδα.
Στατιστικά, ο Ρούνεϊ ήταν ο καλύτερος του γκρουπ. Ο πέμπτος 100άρης των Λιονταριών θα κάνει την 120ή συμμετοχή του, οι περισσότερες για οποιονδήποτε πλην τερματοφυλάκων, εναντίον των ΗΠΑ την Πέμπτη. Θα ψάξει το 54ο γκολ, με το οποίο θα προσπεράσει τον Σερ Μπόμπι Τσάρλτον. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1966 έδειξε σπουδαία αξιοπρέπεια αφήνοντας τα ρεκόρ του για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Αγγλία στον Ρούνεϊ, κάποια γκολ όμως μετράνε περισσότερο από κάποια άλλα. Ο Τσάρλτον έβαλε δύο σε ημιτελικό Μουντιάλ. Ο Ρούνεϊ έβαλε μόνο ένα συνολικά σε Μουντιάλ και ήταν σε αυτό που η Αγγλία αποκλείστηκε από τον όμιλο για πρώτη φορά μετά το 1958.
Το Μουντιάλ 2018 -αυτό στο οποίο ο Ρούνεϊ ήλπιζε ότι θα έλεγε “αντίο” πριν αναγκαστεί νωρίτερα να το κάνει αυτό λόγω των επιλογών του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και της δικής του πτώσης- έφερε πολλούς αντι-Ρούνεϊ. Πολλούς παίκτες που υποσχέθηκαν λίγα και έκαναν πολλά. Ο Τζον Στόουνς σκόραρε περισσότερα γκολ στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στον Παναμά από ό,τι ο Ρούνεϊ σε τρία Μουντιάλ. Ο Χάρι Μαγκουάιρ, με αυτό κόντρα στη Σουηδία, έχει περισσότερα γκολ σε νοκ-άουτ αγώνες σε σχέση με τον πρώην αρχηγό της Αγγλίας. Ο Κίεραν Τρίπιερ σκόραρε σε ημιτελικό Μουντιάλ και μπήκε στην ομάδα του τουρνουά. Αυτά ήταν όλα επιτεύγματα που ο Ρούνεϊ έμοιαζε “καταδικασμένος” να πετύχει, αλλά…
Ο Τζόρνταν Πίκφορντ, όχι ο Ρούνεϊ, έγινε ο πρώτος παίκτης της Εβερτον μετά τον Ρέι Γουίλσον που ήταν βασικός σε ημιτελικό. Οι Νικ Πόουπ, Φαμπιάν Ντελφ και Ρούμπεν Λόφτους-Τσικ μπορούν πάντα να λένε ότι ήταν μέλη μιας ομάδας που έφτασε στους ημιτελικούς. Ο Ρούνεϊ δεν ήταν ποτέ. Οι Τζόρνταν Χέντερσον, Τζέσε Λίνγκαρντ και Ασλεϊ Γιανγκ έκαναν γενικά καλό Μουντιάλ. Ο Ρούνεϊ δεν έκανε ποτέ.
Είναι άδικο να κατηγορούμε αυτόν στη βάση μιας ομαδικής αποτυχίας και να τον μετατρέψουμε σε αποδιοπομπαίο τράγο μιας γενιάς. Πολλά από τα προβλήματα νοοτροπίας που υπήρχαν στην εθνική ομάδα, προκλήθηκαν πριν από αυτόν. Δεν τα δημιούργησε αυτός, αλλά χρειάστηκε να αναλάβει ο Σάουθγκεϊτ για να τα εξαλείψει.
Η… εξαφάνιση της Αγγλίας από το δεύτερο ημίχρονο του προημιτελικού με τη Βραζιλία το 2002 ήρθε πριν το ντεμπούτο του. Δεν ήταν δική του ευθύνη. Ηταν εντυπωσιακός στο Euro 2004 αλλά τραυματίστηκε κόντρα στη Πορτογαλία. Οι Μπέκαμ και Ντάριους Βασέλ αστόχησαν στα πέναλτι, όχι ο Ρούνεϊ.
Παρ’ όλα αυτά, δείτε τι έκανε μετά. Το Μουντιάλ 2006; Αποβλήθηκε. Euro 2008; Η Αγγλία δεν προκρίθηκε καν. Μουντιάλ 2010; Ο Ρούνεϊ ειρωνεύτηκε τους οπαδούς που αποδοκίμαζαν μετά το 0-0 με την Αλγερία. Euro 2012; Το άρχισε τιμωρημένος και ήταν εκτός φόρμας μετά τις διακοπές του στο Λας Βέγκας. Μουντιάλ 2014; Ο Ρούνεϊ ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της Αγγλίας αλλά αποκλείστηκαν μετά τις πρώτες δύο αγωνιστικές του ομίλου. Euro 2016; Αποκλεισμός από την Ισλανδία, η πιο ντροπιαστική ήττα της Αγγλίας έπειτα από αυτή κόντρα στις ΗΠΑ το 1950.
Στο τέλος, ο Ρούνεϊ ήταν ο καλύτερος παίκτης της Αγγλίας για τα μικρά παιχνίδια, ο βασιλιάς των προκριματικών, εκεί έβαλε 30 από τα 53 του γκολ με την εθνική. Πολλά ήταν κόντρα σε ομάδες από την πρώην Γιουγκοσλαβία ή τη Σοβιετική Ενωση, ο Ρούνεϊ είχε γίνει η Νέμεσις των νέων κρατών που προσαρμόζονταν στη ζωή μετά τον κομουνισμό.
Ο Ρούνεϊ ήταν φευγάτος από την εθνική, από τη στιγμή που αποφασίστηκε να τεθεί σε ισχύ ένα reset σε ό,τι αφορά τη νοοτροπία. Ο Σάοθυθγκεϊτ σταμάτησε την ανεπίσημη λογική του “να παίζει ο διάσημος”, δε θα υπήρχε ξανά επανάληψη του ρόλου του Ρούνεϊ στο ματς με την Ισλανδία, εις βάρος του Ντέλε Αλι.
Η πραγματικότητα που λέει ότι κανείς εκτός Κέιν δεν έχει 50 συμμετοχές στην εθνική Αγγλίας πλέον, δείχνει πώς η εμπειρία σταμάτησε να θεωρείται πλεονέκτημα. Οι δοκιμασμένοι, δεν ήταν πλέον άξιοι εμπιστοσύνης. Οχι μετά την αποτυχία της Αγγλίας. Δεν αποχώρησε μόνο ο Ρούνεϊ αλλά και οι Τζο Χαρτ, Τζακ Γουίλσιρ και Κρις Σμόλινγκ, το παρελθόν των οποίων πιθανότατα θα τους είχε φέρει εντός αποστολής με τους προηγούμενους προπονητές.
Αντιθέτως, τώρα καλούνται οι παίκτες στους οποίους ο Σάουθγκεϊτ βλέπει προοπτική. Κανείς τους δεν συγκρίθηκε ποτέ με τον Πελέ ως έφηβοι, αλλά βοήθησαν ώστε να δημιουργηθεί ένα ενωμένο γκρουπ. Η Αγγλία άφησε στην άκρη το παρελθόν της στο πρόσφατο Μουντιάλ. Εδωσαν στον εαυτό τους ένα λευκό καμβά και ζωγράφισαν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η κλήση του Ρούνεϊ τώρα, έχει κάτι το νοσταλγικό. Ισως είναι το λιγότερο που θα άξιζε. Ισως ο Τζεφ Χαρστ, έχοντας κολλήσει στις 49 συμμετοχές από το 1972, άξιζε ακόμη μία συμμετοχή. Αν η Αγγλία, επομένως, μπορεί να γιορτάσει για τον Ρούνεϊ, μπορεί επίσης να κρατήσει αυτή την αίσθηση που υπάρχει ότι οι διάδοχοι του είναι τόσο διαφορετικοί. Στο προφίλ τους αλλά, ειδικά αυτό, στη διεθνή παρουσία τους.
Πηγή: Four Four Two
