Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Είναι αυτονόητο ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν έχει ευθύνη για το σημερινό χάλι της Εθνικής Ελλάδος. Δεν είναι διόλου αυτονόητο ότι αποτελεί τον κατάλληλο άνθρωπο για να το διορθώσει.
Αν κάποιος κοιτάξει προς τα πίσω την καριέρα του Αναστασιάδη, δίχως παρωπίδες και ξεπερνώντας τον μύθο του «καλύτερου Έλληνα προπονητή που αδικήθηκε από το σύστημα» (τον οποίο διακινούν μέχρι σήμερα οι ορκισμένοι θαυμαστές του) θα διαπιστώσει ότι περιλαμβάνει σποραδικά, καλά έως εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά όχι διάρκεια.
Οι ομάδες του Άγγελου έπαιξαν κατά καιρούς καλό ποδόσφαιρο, όμως αυτό κατά βάση αποδείχθηκε συγκυριακό και επί της ουσίας δεν οδήγησε πουθενά: ο Αναστασιάδης έχει κατακτήσει ένα Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ και τίποτα άλλο. Και τούτο διότι είναι καλός στην τακτική προετοιμασία μεμονωμένων παιχνιδιών, ειδικά απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους και είναι καλός στο να πορώνει και να συσπειρώνει τα αποδυτήρια για μικρά χρονικά διαστήματα. Αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ κακός στην διαχείριση προσωπικοτήτων σε βάθος χρόνου, αφού βλέπει παντού εχθρούς, είναι διχαστικός περισσότερο από ενωτικός και είναι κακός, προφανώς, σε θέματα εκγύμνασης και φυσικής κατάστασης, καθώς οι ομάδες του νομοτελειακά άδειαζαν από τη μέση της σεζόν κι έπειτα.
Άρα, θεωρητικά, τα θετικά του «κουμπώνουν» στα ζητούμενα της Εθνικής Ελλάδος και τα αρνητικά του, μπορούν να κρυφτούν.
Αλλά φυσικά υπάρχει και ο ελέφαντας στο δωμάτιο: η εμμονή με τα Θεία. Με την οποία δεν θα ασχολούμουν αν ο ίδιος, με τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις του δεν καθιστούσε μια βαθιά προσωπική διαδικασία, όπως είναι η πίστη του καθενός, δημόσια υπόθεση, με αντίκτυπο στο γήπεδο.
Φυσικά ο Αναστασιάδης μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Αρκεί να επιτρέπει και στον άλλο να πιστεύει ό,τι θέλει. Ή να μην πιστεύει. Εκείνος, αντιθέτως, διαχρονικά, με τις υποχρεωτικές επισκέψεις των ομάδων του στο Άγιο Όρος, με τις ομαδικές προσευχές και με διάφορα άλλα παρεμφερή, διαχωρίζει εμφανώς τους ποδοσφαιριστές σε καλούς και κακούς χριστιανούς.
Και ναι, εντάξει, προφανώς τους δίνει το δικαίωμα να απέχουν από την προσευχή (τώρα, δεν ξέρω, αν το έδινε πάντα). Ωστόσο όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι σε τέτοιες καταστάσεις, οι περισσότεροι είτε πιστεύουν, είτε όχι, πιέζονται να ενταχθούν στο σύνολο για να μην πέσουν στη δυσμένεια του «αφεντικού». Όχι του Μεγάλου Αφεντικού, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, του επίγειου αφεντικού, δηλαδή εν προκειμένω του προπονητή.
Πρόκειται για μια προβληματική πρακτική, μια προβληματική κοσμοθεωρία εν γένει που δεν θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτή σε οποιοδήποτε σύγχρονο, εργασιακό περιβάλλον.
Και το ποδόσφαιρο του 2018 , είναι ένα σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον. Με ιδιαιτερότητες βέβαια αλλά και με την τεχνολογία και τις δυνατότητες της επιστήμης σε όλα τα επίπεδα να έχουν πια κυρίαρχο ρόλο, ενισχύοντας και όχι ακυρώνοντας το συναισθηματικό κομμάτι του παιχνιδιού. Πλην όμως εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Κι έτσι στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης που σταδιακά αλλάζει όσα θεωρούσαμε δεδομένα για το άθλημα, εμείς αποδεχόμαστε την οπτική ζηλωτή του Αναστασιάδη, σαν μια ανώδυνη γραφικότητα ή ακόμα χειρότερα σαν ένα θεμελιώδες δικαίωμά του.
Με πιο απλά λόγια, είτε γελάμε, βρίσκοντας χαριτωμένα γραφικές τις δηλώσεις για την Παναγιά που δεν ήθελε να βάλουμε δεύτερο γκολ στη Φινλανδία, είτε κράζουμε όποιον ενοχλείτε με τέτοιες ανοησίες, επειδή δεν «σέβεται το θρησκευτικό συναίσθημα του ανδρός». Και επιλέγουμε να μην βλέπουμε το προφανές: ότι σκιαγραφούν έναν άνθρωπο στα όρια του θρησκευτικού φανατισμού, το οποίο φανατισμό φέρνει στα αποδυτήρια της Εθνικής.
Για να είμαι δίκαιος όμως, θα προσθέσω απλώς και αυτό.
Η δουλειά στους συλλόγους και η δουλειά στις Εθνικές διαφέρει πολύ. Οι υψηλές απαιτήσεις της διαχείρισης των καθημερινών τριβών που προκύπτουν σε ένα σύλλογο, δεν υπάρχουν στην Εθνική.
Η Εθνική Ελλάδος , από την ημέρα που έφυγε ο Σάντος κι έπειτα, έχει ξεκινήσει μια ελεύθερη πτώση, την οποία ο Σκίμπε ανέκοψε προσωρινά, δίχως να την αντιστρέψει. Μια πτώση που δεν οφείλεται πρωτίστως στο ταλέντο των παικτών ή στην έλλειψή του. Οφείλεται στο γεγονός ότι η ΕΠΟ άφησε να παρεισφρήσουν στα αποδυτήρια όσα επί Ρεχάγκελ και Σάντος, ήταν αποκλεισμένα. Διαβάστε πώς κάμποσοι αρθρογράφοι επιχειρούν να αποδώσουν την κακή εικόνα της ομάδας, στη διοίκηση Γραμμένου (οι ίδιοι που δεν απέδωσαν ουδεμία ευθύνη στη διάλυση του μοντέλου Σάντος, στις προηγούμενες διοικήσεις της Ομοσπονδίας) και θα καταλάβετε πολλά.
Στην παρούσα φάση λοιπόν, δεν είναι λάθος η εντεκάδα ή ο σχηματισμός της Εθνικής. Λάθος είναι η νοοτροπία με την οποία προσεγγίζουν οι ποδοσφαιριστές τις διεθνείς τους υποχρεώσεις. Ο Αναστασιάδης διαθέτει αναμφίβολα την ικανότητα να δημιουργεί παίκτες – μουτζαχεντίν που παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια, και για χατίρι του. Η Εθνική έχει απόλυτη ανάγκη το συγκεκριμένο προσόν του.
Αν το πετύχει, ακόμα και στη βάση της προσευχής και της νηστείας, οι προσωπικές μου αντιρρήσεις, καθώς και οι ενστάσεις όσων τον θεωρούν παρωχημένο και εμμονικό, δεν θα έχουν την παραμικρή σημασία.
Αν δεν το πετύχει, τότε το θέαμα που παρουσιάζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, θα εξακολουθήσει να μην αντέχετε ούτε με κολλύριο από το Άγιο Όρος.
Πηγή: Sport DNA
