Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ούτε καν, σε μιάμιση+μιάμιση προπόνηση μέσα στο κοινόβιο μίας εβδομάδας Δευτέρα με Κυριακή. Την ομάδα, τη μαθαίνεις στον αγώνα και στ’ αποδυτήρια. Κυρίως στ’ αποδυτήρια.
Η δυσκολία της πρώτης φοράς, δεν είναι αυθαίρετη εκτίμηση. Ανατρέχοντας στην τελευταία εικοσαετία, επιβεβαιώνεται ιστορικά. Ο Ιορντανέσκου στο πρώτο παιγνίδι του, έφερε ένα εντός έδρας 2-2 με τη Σλοβενία. Ο Δανιήλ μετά, ένα ψωραλέο 0-0 στη Ρίγα. Ο Ρέχαγκελ, έφαγε πέντε γκολ στο Ελσινκι. Ο Φερνάντο Σάντος στον πρώτο αγώνα διοργάνωσης, έσωσε με το ζόρι μια ισοπαλία με τη Γεωργία στο Καραϊσκάκη. Ο Ρανιέρι, 0-1 με τη Ρουμανία. Ο Μαρκαριάν ξεκίνησε μ’ ένα 0-0 στη Βουδαπέστη. Ο Σκίμπε, με ήττα στο Λουξεμβούργο. Ο κανόνας, δεν εξαιρεί κανένα.
Η πρώτη φορά είναι η πρώτη γνωριμία. Το πρώτο ραντεβού. Η πρώτη ματιά. Κοιτάζεις να διαφυλάξεις ένα μίνιμουμ αξιοπρέπειας, εάν γίνεται. Δεν αλλάζεις «με τη μία» πρόσωπα και σχηματισμούς. Ο Αναστασιάδης ήθελε να τους δει όλους, όσους κάλεσε. Να τους δει, σε πραγματικές συνθήκες. Αγωνιστικής και τακτικής συμπεριφοράς. Καλώς. Τους είδε. Κατάλαβε ό,τι κατάλαβε. Πιθανόν υποτίμησε, την υπόθεση-Εσθονία. Μπορεί να σκέφτηκε ότι αυτούς «τους έχουμε» (και τον ένα πόντο θα τον πάρουμε) ακόμη και με τον Αναστασιάδη λίμπερο, τον Μπασινά εξάρι, τον Δημητρακόπουλο δεκάρι, τον Τερζή στην εστία, τον Οικονομίδη ακραίο μπακ και τον Κωτσή σέντερ-φορ.
Αλλ’ ένα απ’ όσα (πολλά) μας δίδαξε η δωδεκαετία 2002-2014, είναι ότι τίποτα δεν γίνεται έτσι, από μόνο του, αν δεν το κάνεις εσύ να γίνει. Να συμβεί. Δώδεκα χρόνια η Εθνική δεν έχασε ποτέ, μικρό παιγνίδι. Θυμάται κανείς καχεκτικές νίκες, μίζερες νίκες, Μολδαβία, Μάλτα, Λίχτενσταϊν, Καζαχστάν, Λιθουανία, Γεωργία, Λετονία, νίκες όμως! Ηττα, ποτέ. Αντε, μονάχα σ’ εκείνο το ένα και μοναδικό περιστατικό στα Τίρανα αμέσως μετά την κατάκτηση του EURO 2004. Άλλο, δεν υπάρχει. Στην τετραετία 2014-2018, ήδη αθροίζονται κάμποσα. Επειδή διδάχτηκα απ’ τη δωδεκαετία, να μαρτυρήσω πως την Κυριακή όταν είδα την ενδεκάδα είπα στον Τσιάρτα «πάρε τον άσο, παίρνω το χι και το διπλό».
Όπως και να ‘χει η δουλειά του Αναστασιάδη, η δουλειά όλου του σταφ, τώρα αρχίζει. Αφού, πρώτα, είδε/είδαν. Εκοψαν κίνηση, έβγαλαν συμπέρασμα, πλέον το κρίσιμο είναι το αμέσως επόμενο βήμα. Το αμέσως επόμενο διάστημα. Ο Αναστασιάδης, με τα καλά του και με τα κακά του, είναι ανοιχτό βιβλίο. Είναι αυτός που είναι. Εφόσον επελέγη να είναι ο προπονητής της Εθνικής, αναμένουμε να λειτουργήσει σαν Αναστασιάδης. Να είναι ο εαυτός του. Να ορίσει τους κανόνες. Ολοι σούζα, όποιος αντέξει. Καθαρίζεις αποδυτήρια, δημιουργείς αποδυτήρια. Τα πάντα, εκεί αρχίζουν. Και τα πάντα, εκεί καταλήγουν. Ειδάλλως, θα διαιωνίζεται το ζεστό-κρύο. Μία νίκη, μία ήττα, ύστερα άλλη μία νίκη, ύστερα άλλη μία ήττα, κι όλο τριγυρίζεις στο ίδιο σημείο. Απλό είναι. Τα υπόλοιπα έπειτα, η διαχείριση μέσα στις τέσσερις γραμμές, με ξεκάθαρα αποδυτήρια θα έλθουν πιο εύκολα.
Το συμφέρον του Αναστασιάδη είναι, αν χάσει, τουλάχιστον να έχει παίξει το έργο σωστά. Δίπλα του σ’ αυτό, έχει ένα τζόρα τύπο, τον Αγγελο Μπασινά, με χαρακτήρα και με ικανότητες να τον βοηθήσει να το βάλουν σε μια σωστή σειρά. Φυσικά, το ερώτημα του εκατομμυρίου είναι η συμβατότητα του Αναστασιάδη με τους ποδοσφαιριστές της γενιάς των σόσιαλ μίντια. Πόσοι, θ’ ασπαστούν και θ’ «αγοράσουν» τον ιδιαίτερο τρόπο του Αγγελου. Αυγά, δεν νοείται άλλος τρόπος, θα σπάσουν. Στο κάτω-κάτω χάσμα γενεών ήταν κι εκείνο, του Οτο με τους παίκτες του 2001.
Και του Φερνάντο, με τους παίκτες του 2010. Ορισμένοι, παικταράδες κάποιοι, όχι λιμά, και με τον Γερμανό και με τον Πορτογάλο δυσανασχέτησαν. Κλώτσησαν, κατέβηκαν απ’ το τρένο. Αλλοι, παικταράδες επίσης, πείστηκαν και ακολούθησαν. Στο τέλος της ημέρας, με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει δεν θα το αποφασίσει ο Αναστασιάδης. Θα το αποφασίσουν, οι ίδιοι οι παίκτες. Η απόφαση που έχει να πάρει ο Αναστασιάδης, είναι να καθορίσει το πλαίσιο. Μετά, όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…
Πηγή: Sport DNA
