Του Βασίλη Σκουντή
Είμαι… μαζοχιστής, το ξέρω και το παραδέχομαι από μόνος μου, δεν χρειάζεται να μου κάνει κάποιος τον υποβολέα!
Μόνο μαζοχισμό και μάλιστα άκρατο και ενδεχομένως ακατανόητο συνιστά το σημερινό… αδίκημα μου: να προελαύνουμε αήττητοι, να κάνουμε τα παράθυρα να μοιάζουν με…μπαλκονόπορτες, να έχουμε εξασφαλίσει την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, να αποτίνουμε εύφημο μνεία στα (κάθε άλλο παρά) δευτερότριτα που σήκωσαν τον… σταυρό του μαρτυρίου, να παίζουμε με την ομάδα κόντρα στην οποία στεφθήκαμε πρωταθλητές Ευρώπης το 2005 κι εγώ να στέκομαι στις ήττες μας από δαύτους!
Αυτό είναι το κακό με τους… κερατάδες τους Γερμανούς που όπως έλεγε στην ταινία «Η χαραυγή της νίκης» ο Δήμος Σταρένιος, «μας αγαπάνε, σαν φίλοι ήρθανε»: εκτός από εκείνο τον θρίαμβο, μοιραζόμαστε μαζί τους και τρεις θλιβερές στιγμές που δεν μπορούμε να τις ρίξουμε στη λήθη και θα μας πονάνε πάντα…
Έτυχε κιόλας να είμαι παρών και στις τρεις, οπότε εκεί που τα ‘χα χύμα με τον ημιτελικό του 1993 στο Μόναχο, μου ‘ρθαν και τσουβαλάτα πρώτα με την πρεμιέρα του 1999 στη Ντιζόν και ύστερα με το εφεξής καλούμενο «φιάσκο της Αττάλειας» κι έδεσε το γλυκό!
Τι σού είναι όμως η ρουφιάνα η μοίρα…
Το εννοώ αυτό διότι τυγχάνει απόψε η Εθνική να επιστρέφει (μετά τον ταραχώδη Αύγουστο του 2017) στην Πάτρα, ανήμερα τη γιορτή του πολιούχου και προστάτη της αχαϊκής πρωτεύουσας, Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου Αποστόλου για να αντιμετωπίσει μια ομάδα που κήδεψε τα όνειρα και αμαύρωσε τη λαμπρή καριέρα ενός φαντασμαγορικολυ παίκτη, ενός σπουδαίου προπονητή και πάνω απ’ όλα ενός υπέροχου ανθρώπου: του ανθρώπου Κώστα Πετρόπουλου) που έβλεπε τα τρένα να περνούν όπως έγραψε στον απόηχο εκείνου του πατατράκ, στην «Ελευθεροτυπία» ο συχωρεμένος ο Συρίγος!
Βλέπω τώρα ξανά τους τίτλους των εφημερίδων της 4ης Σεπτεμβρίου του 2001, διαβάζω τα κείμενα, συμπάσχω με τον αγαπημένο μου «Νουριέγιεφ» και θέλω να πιστεύω ότι, ελέω της εκπληκτικής αποψινής συγκυρίας, οι (αθώοι του αίματος που χύθηκε πριν από 17 χρόνια) παίκτες της Εθνικής, θα του προσφέρουν δίκην οφειλόμενης σπονδής την εξιλέωση που περιμένει ο δόλιος από τότε!
Να νικήσει δηλαδή η Εθνική τη Γερμανία στην πόλη του και υπό το βλέμμα του, χώρια που μπορεί να τον έχει κιόλας δίπλα του στη μετάδοση της ΕΡΤ ο Ιωάννου!
Τι νύχτα κι εκείνη, Θεέ μου!
Τι νύχτα ήταν εκείνη που σε ένα θλιβερώς και αναποδράστως επαναλαμβανόμενο pick n’ roll μας λιάνισαν ο Μάρκο Πέσιτς και ο Ντιρκ Νοβίτσκι, που πήραν τη σκυτάλη από τον Κάι Νουρνμπέργκερ και τον Βλάντιμιρ Μπογκόγεβιτς…
Ο κοντοπίθαρος γκαρντ με τις μπούκες του μας έκανε την κηδεία στον ημιτελικό του Μονάχου το 1993, ο Σέρβος με τη γερμανική υπηκοότητα μας έριξε στο καναβάτσο στην εκπνοή του αγώνα της πρεμιέρας στη
Ντιζόν το 1999 και δυο χρόνια αργότερα, πάνω που πιστεύαμε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάρουμε την εκδίκηση μας, οι λεγάμενοι έγραψαν το τρίτο επεισόδιο του έπους των Νιμπελούγκεν!
Οι δείκτες του ρολογιού έχουν σταματήσει σε εκείνο το μοιραίο βράδυ της 3ης Σεπτεμβρίου του 2001, κατά το οποίο διαψεύσθηκαν οικτρά οι στίχοι του τραγουδιού του Μάνου Ελευθερίου, που λέει «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλικάρια να κερνάς»…
Εκείνο το βράδυ οι μπαξέδες μαράθηκαν, οι καφενέδες ήταν κλειστοί, η τσικουδιά είχε αποκάμει και τα παλικάρια μεταμορφώθηκαν σε φοβισμένα σπουργίτια!
Κατόπιν όλων αυτών το μπαράζ (για την πρόκριση στην οκτάδα και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη η οποία ωστόσο κατέληξε να μοιάζει με τα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα δούμε!) με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ένα τρομακτικό χαρακίρι, σε ένα ανεκδιήγητο φιάσκο και σε μια απροσδόκητη συμφορά, που στοίχειωσε μια ολόκληρη γενιά του ελληνικού μπάσκετ!
Κι όμως όλα έμοιαζαν τόσο διαφορετικά και τόσο ιδανικά στο πρώτο ημίχρονο…
Βγαλμένη μέσα από τις… ονειρώξεις μας η Εθνική τσάκισε από την αρχή τους Γερμανούς και προηγήθηκε με 32-10 και με 42-22, αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ζόρια: κουράστηκε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, έκανε τέταρτο φάουλ ο Αντώνης Φώτσης που μάρκαρε τον Ντιρκ Νοβίτσκι εκ περιτροπής με τον Δήμο Ντικούδη, οι Γερμανοί κυριάρχησαν κατά κράτος στα ριμπάουντ (41 έναντι 24) και η ελληνική άμυνα έγινε έρμαιο των αλλεπάλληλων α λα Stockton to Malone pick n’ roll του (γιου του νυν προπονητή της Μπαρτσελόνα και πρώην
παίκτη του Ηρακλή) Μάρκο Πέσιτς με τον φόργουορντ των Μάβερικς, ο οποίος μια έβαζε και μια έβγαζε τη μασέλα του!
Οι Γερμανοί με ένα επί μέρους σκορ 41-19 μετέτρεψαν το 22-42 σε 63-61, ενώ στο τελευταίο λεπτό και μετά το δια χειρός Γιώργου Σιγάλα γκολ φάουλ για το 74-72, ο Παπαλουκάς έχασε πέντε από τις έξι βολές, που εκτέλεσε και η ελληνική ομάδα αυτοκτόνησε και έμεινε εκτός νυμφώνος.
Τι συνέβαινε στο επόμενο κλικ της ταινίας;
Ο Κώστας Πετρόπουλος ήταν για λύπηση και παραιτήθηκε μέσα στα αποδυτήρια λέγοντας «φεύγω συγκινημένος από τη στάση των παικτών και με το κεφάλι ψηλά, διότι έδωσα όλο μου τον εαυτό»…
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρεται ειπών «μας σκότωσε ο ίδιος ο προπονητής μας»…
Ο Γιώργος Σιγάλας άφησε υπονοούμενα για συμπαίκτες του δηλώνοντας «μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί»…
Και ο Γιάννης Ιωαννίδης άφηνε πίσω του τον… αφηρημένο ρόλο του τεχνικού συμβούλου και έπαιρνε στα χέρια του το τιμόνι για να βιώσει την ίδια απογοήτευση μετά από δυο χρόνια στη Στοκχόλμη…
Οι συνθέσεις του αγώνα:
ΕΛΛΑΔΑ: Καλαϊτζής, Χατζηβρέττας, Παπαλουκάς 17 (3/5δ., 2/2τρ., 5/10β., 3ρ., 7ασ., 3κλ.), Παπανικολάου, Σιγάλας 23 (4/5δ., 4/7τρ., 3/4β., 2ρ., 5φ.), Φώτσης 9, Αλβέρτης 10, Ντικούδης 10, Κακιούζης, Παπαδόπουλος, Ρεντζιάς 12, Γιαννούλης 2.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Ντεμιρέλ 3, Οκουλάγια 12, Γκάρετ, Πέσιτς 14, Γκάρις 10, Πάπιτς, Φέμερλινγκ 14, Νοβίτσκι 25 (5/12δ., 3/8τρ., 6/10β., 15ρ., 3ασ.), Μπράντλει 2.
Τέσσερα χρόνια αργότερα (25 Σεπτεμβρίου 2005) τύχη αγαθή αξίωσε και ο καλός θεός ευλόγησε έξι παίκτες από αυτή την ομάδα να ξορκίσουν τους τρισδιάστατους (Μόναχο, Ντιζόν, Αττάλεια) γερμανικούς δαίμονες στον τελικό του Βελιγραδίου όπου η Εθνική επιβλήθηκε με 78-62 και έγινε ξανά-και με τη βούλα του χρυσού μεταλλίου-η Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων!
Ήταν το βράδυ που χορεύοντας συρτάκι και ρουφώντας τη σαμπάνια μέσα από το τρόπαιο ο Παπαλουκάς, ο Κακιούζης, ο Παπαδόπουλος, ο Φώτσης, ο Ντικούδης και ο Χατζηβρέττας έπαιρναν το αίμα τους πίσω και απενοχοποιούνταν συλλήβδην και κατά μόνας για το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Αττάλεια…
Από τότε πέρασαν κιόλας δέκα τρία χρόνια, τους Γερμανούς τους ξανανικήσαμε στο Πεκίνο το 2008 και στο Μπίντγκος το 2009 και απόψε πρέπει οπωσδήποτε να τριτώσει το καλό για χάρη και μπροστά στα μάτια του «Νουρέγιεφ»!
Πηγή: Gazzetta
