Του Νίκου Παπαδογιάννη
Tέτοιες μέρες πέρυσι, ημών των ολίγων που ακόμη ενδιαφερόμαστε για την Εθνική ομάδα έτρεμε η ψυχή μας. Mετρούσαμε προκαταβολικά τα κουκιά, αλλά το σακούλι μας φαινόταν τρύπιο.
Και αν μας πάρει καμιά κατηφόρα; Και αν αποδειχθεί υπερβολικό για τους νέους το βάρος της φανέλας; Και αν μας κατατροπώσουν με την πρώτη τους ομάδα Ισραηλινοί και Βρετανοί;
Και αν ρεζιλευτούμε; Και αν χάσουμε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο; Και αν χάσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Όλα αυτά τα «αν», αθροιστικά, ισοδυναμούσαν με το τέλος της Εθνικής ομάδας όπως τη γνωρίζουμε. Με μαύρη σημαία.
Αλλά οι 15-20 παίκτες που στελέχωσαν την ταλαίπωρη «επίσημη αγαπημένη» στα παράθυρα της FIBA, μαζί με το νέο προπονητικό τιμ και όσους άλλους εργάστηκαν για την ομαλή μετάβαση στο νεφελώδες «αύριο», μας ανάγκασαν να καταπιούμε τους φόβους, τις επιφυλάξεις και τα «εάν».
Δώδεκα μήνες μετά το πρώτο τζάμπολ (και με πολύτιμο φυλαχτό το ανεκτίμητης αξίας τρίποντο του Γιάννη Αθηναίου στο Λέστερ), η Εθνική Ελλάδας είναι η μοναδική αήττητη της ευρωπαϊκής ζώνης στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ορισμένοι μεγαλόσχημοι αποκλείστηκαν, άλλοι αιωρούνται με ένα πόδι στον γκρεμό, κάποιοι στρατολογούν άρον άρον παίκτες της Εuroleague ή του ΝΒΑ για να ξορκίσουν το κακό, αλλά εμείς πάμε στο Βελιγράδι με μοναδικό διακύβευμα το αήττητο 9 αγώνων και 13 μηνών.
Τα αεροπορικά εισιτήρια και τα δωμάτια για τη χώρα του Μάο τα βγάλαμε εδώ και δύο μήνες. Άλλοι θα τρέχουν την τελευταία στιγμή και θα βρουν εμάς πάνω στα καλύτερα κρεβάτια.
Το σερί της Εθνικής πιθανότατα θα σταματήσει το βράδυ της Δευτέρας, αλλά το μπλε λάβαρο θα ανεμίζει ψηλά μέχρι την εναρκτήρια παρέλαση του Αυγούστου 2019.
Παίκτες με ιδρωμένες φανέλες που μοιραία θα αποκλειστούν από την αποστολή για το Παγκόσμιο θα είναι έντιμο να ταξιδέψουν στην Κίνα τιμής ένεκεν, μαζί με τους 12 μάχιμους.
Καλύτερα να μπουν αυτοί στο τσάρτερ, παρά τα λογής λογής εξαπτέρυγα της Ομοσπονδίας. Και ας μην έχουν μαζί λιβανιστήρι.
Η Εθνική ήταν, και χθες, καλή. Πολύ καλή. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο να μιλάμε ακόμη για «δεύτερα» και για «τρίτα».
Μονάδες όπως ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι πιθανότερο να παίξουν στο Μουντομπάσκετ, παρά να το δουν από την τηλεόραση.
Ο Χάρης Γιαννόπουλος, ο Λίνος Χρυσικόπουλος, ο Δημήτρης Μαυροειδής, αλλά και κάποιοι που χθες απουσίασαν (Μαργαρίτης, Κασελάκης) έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το δικαίωμα στην ελπίδα.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, σκανδαλωδώς απών από τη λίστα του ΠΣΑΤ με τους υποψήφιους προπονητές της χρονιάς σε όλα τα σπορ, όχι μόνο αρίστευσε στη βαθμοθηρία, όχι μόνο ανέδειξε παίκτες, όχι μόνο ελίχθηκε επιδέξια στο διπλωματικό πεδίο, όχι μόνο ξανάφερε τη θετική αύρα, αλλά πρόσθεσε και νέες πινελιές στην κάπως μουχλιασμένη ταυτότητα της ομάδας.
Ο Μαυροειδής έκλεψε τη μπάλα στη σέντρα, ο Γιαννόπουλος φιλοδώρησε με τάπα τον Γερμανό σέντερ, ο Λαρεντζάκης βούτηξε στο παρκέ, ο Βασιλόπουλος βασάνισε τον Μπέντσινγκ, αλλά αυτά τα ξέραμε από πριν.
«Τα γκολ», ρωτούσαμε, «ποιος θα τα βάλει;»
Να, όμως, που στους 9 νικηφόρους αγώνες της, η Εθνική σκόραρε κατά μέσο όρο 84,5 πόντους, ενώ σούταρε τρίποντα με ποσοστό πάνω από 40 τοις εκατό και έβαλε και τις ελεύθερες βολές.
Η Ελλάδα, όχι η Ισπανία! Με παίκτες του Προμηθέα, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και του Λαυρίου.
Nαι, ξέρω, παίζαμε με τους φούφουτους. Με τα καφενεία και με τους ξυλοκόπους. Όπως συμβαίνει πάντοτε, όταν κερδίζουμε.
Οι ίδιοι φούφουτοι απειλούν με αποκλεισμό τη Σερβία, ενώ άλλοι, εξίσου παρδαλοί φούφουτοι ρεζίλεψαν την ευρωπρωταθλήτρια Σλοβενία, την 4η του Εurobasket Ρωσία και τις διόλου παρακατιανές Κροατία, Λεττονία.
«Φούφουτοι» υποτίθεται ότι θα ήταν και οι δικοί μας, τα δευτερότριτα και τα τριτοτέταρτα, οι άμπαλοι, οι φούφουτοι, οι μάγκες οι ξεσκούφωτοι.
Φούφουτος που να φοράει με την όρεξη και την ψυχή του τη φανέλα της Εθνικής ομάδας δεν υπάρχει. Η ίδια η φανέλα τον κάνει μάγκα.
Πηγή: Gazzetta
