Του Δημήτρη Πετρίδη
Η εικόνα που είχαν στο μυαλό τους ήταν η εξής: σαμπάνιες να ρέουν ασταμάτητα στο εκάστοτε βάθρο, καπελάκια με το νο1 στο κεφάλι του οδηγού τους, μυριάδες “Grazie ragazzi!” ειπωμένα με ιταλικό στυλ από Γερμανικό στόμα και, στο τέλος του δρόμου, ένας κατακόκκινος παγκόσμιος τίτλος να τους περιμένει.
Και η αλήθεια είναι πως τα πράγματα για τη Φεράρι ξεκίνησαν το 2018 με ονειρώδη τρόπο: ο Σεμπάστιαν Φέτελ- ο άνθρωπος, δηλαδή, για τον οποίο δούλευε ολόκληρος ο μηχανισμός της Σκουντερία- κέρδισε σε Αυστραλία και Μπαχρέιν, πήρε νίκη και στον Καναδά και τη Μεγάλη Βρετανία και έδειχνε, στο πρώτο μισό της χρονιάς τουλάχιστον, ότι είναι το μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα.
Πάνω, ωστόσο, που οι τιφόζι άρχισαν να κάνουν πρόβα στην άρση ελεγχόμενων βαρών με διάφορα τρόπαια, ήρθε το δεύτερο μισό και πλάκωσε τα όνειρά τους μ’ εκκωφαντικό τρόπο: στους 10 τελευταίους αγώνες της σεζόν ο Σεμπ πήρε μόλις μία νίκη και έκανε ατελεύτητη και εμβριθή ανάλυση στην πίσω αεροτομή του Λιούις Χάμιλτον, την οποία γνώριζε, από ένα σημείο και μετά, καλύτερα κι από τους μηχανικούς της Μερσέντες, καθώς την έβλεπε συνέχεια.
Τι έφταιξε, λοιπόν, και ο συνδυασμός «Φεράρι- Φέτελ» υπέστη βαθμολογική κατολίσθηση που θα τη ζήλευε ακόμα και ο Απόλλων Σμύρνης στην Superleague;
Η πρώτη- όχι και τόσο ψύχραιμη- «ετυμηγορία» συνοδευόταν από πλειάδα άναρθρων κραυγών, όσο στηνόταν το ικρίωμα για το τεχνικό τιμ της Σκουντερία: πώς στο καλό περιμένεις να γκρεμίσεις από την κορυφή τον «δυνάστη» Μερσέντες, όταν οι άνθρωποι στο box στης ιταλικής ομάδας παίρνουν σωστές αποφάσεις σ’ επίπεδο στρατηγικής μόνο όταν είναι ολόγιομο το φεγγάρι; Αυτοί στέρησαν το πρωτάθλημα από τον Σεμπ- σωστά;
Όχι ακριβώς: η αλήθεια είναι πως ναι, οι άνθρωποι της Φεράρι έκαναν πράγματι αρκετά (όχι πάρα πολλά, ωστόσο) λάθη εκτός πίστας και «έκαψαν» 3-4 φορές τους πιλότους τους, όμως τα περισσότερα εξ αυτών γίνονταν εις βάρος του Κίμι Ράικονεν. Μπορεί το αντίστοιχο επιτελείο της Μερσέντες να ήταν καλύτερο συνολικά, όμως και οι «Κόκκινοι» δεν ήταν χειρότεροι, φερ’ ειπείν, από το 2017 ή το 2016- το αντίθετο, μάλλον.
Αν δει κάποιος τα πράγματα με τις (όποιες) οπαδικές παρωπίδες ν’ αναπαύονται στο πλάι δίπλα του αντί να τις φοράει και να του περιορίζουν την όραση, θα πρέπει να παραδεχτεί πως η SF71H ήταν- για μεγάλο διάστημα- το ταχύτερο μονοθέσιο εξ όλων και ο απολογισμός των 4 νικών πριν το καλοκαιρινό διάλειμμα ήταν μικρός για τον Γερμανό πιλότο. Ο οποίος Γερμανός, εδώ που τα λέμε τα έκανε…
Τα έκανε μεγαλοπρεπώς μαντάρα: μπορεί πολλοί να στέκονται στους μηχανικούς της ομάδας ή ακόμα και στην κακιά FIA που έχει κηρύξει πόλεμο απέναντι στην Σκουντερία (λες και είναι ηλίθιοι οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στη Φόρμουλα 1 και δε θέλουν να δουν την πιο ιστορική ομάδα να επιστρέφει στο θρόνο…), όμως ο μεγαλύτερος «φταίχτης» για τη φετινή οδυνηρή, όπως αποδείχτηκε, αποτυχία της ομάδας ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο Φέτελ.
Ο Γερμανός τετράκις πρωταθλητής μπορεί να ξεκίνησε υπέροχα, όμως από ένα σημείο και μετά επιδόθηκε σε ρεσιτάλ λαθών- λάθη ανεπίτρεπτα όταν μιλάμε για έναν πιλότο της δικής του κλάσης, όπως για παράδειγμα:
– Η «χαζομάρα» στο Αζερμπαϊτζάν, εκεί που πίεζε για να περάσει τον Μπότας και μ’ ένα κάκιστο φρενάρισμα βρέθηκε από 2ος (κι εν δυνάμει 1ος) στην 5η θέση, πριν σκάσει το λάστιχο του Φινλανδού και ανέβει 4ος.
– Η πρόσκρουση (εμφανώς με δική του υπαιτιότητα) και πάλι με τον Μπότας στη Γαλλία που του απέφερε ποινή 5 δευτερολέπτων και τον έριξε στο πισω μέρος του γκριντ, για να πάρει, εν τέλει, την 5η θέση αντί για το βάθρο- ου μην και τη νίκη.
– Το ιστορικό «αυτογκόλ» στη Γερμανία, εκεί που έκανε βόλτα στο πάρκο και πήγαινε για μια πανεύκολη νίκη, αλλά έχασε τον έλεγχο του μονοθέσιού του και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, πετώντας εντέχνως στον κάλαθο των αχρήστων 25 ολόκληρους βαθμούς.
– Το γεγονός πως δεν έκοψε ρυθμό στις ελεύθερες δοκιμές του grand prix στις ΗΠΑ παρά το γεγονός πως βγήκε κόκκινη σημαία, με αποτέλεσμα να δεχτεί ποινή 3 θέσεων και να εξαλειφθούν, ουσιαστικά, οι όποιες ελπίδες του για νίκη στον αγώνα.
Ο 31χρονος οδηγός, είναι η αλήθεια, όταν το τιμόνι… έκαιγε κι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει τη νίκη ή, έστω, να βρεθεί μπροστά από τον Χάμιλτον, τα θαλάσσωσε, εκμηδενίζοντας τις ελπίδες της Σκουντερία για τον πρώτο της τίτλο μετά από 11 ολόκληρα χρόνια.
Για να γίνει πιο σαφής η «κατάρρευση» του Φέτελ μετά το καλοκαίρι αρκεί η παρακάτω εικόνα: ο Γερμανός είχε συγκεντρώσει 171 βαθμούς στα πρώτα 10 grand prix της χρονιάς (1ος στη βαθμολογία, φυσικά), ενώ στους επόμενους 11 μόλις 149 έναντι 245 του Χάμιλτον και 156 του Φερστάπεν- ο διεκδικητής του στέμματος, δηλαδή, ήταν μόλις 3ος στο αντίστοιχο διάστημα!
Στον αντίποδα, ο Χάμιλτον (παρά το γεγονός πως «κυνηγούσε») ήταν πραγματικά αλάνθαστος και- εκμεταλλευόμενος, είναι η αλήθεια, και τις αναβαθμίσεις της Μερσέντες- μάζεψε 195 βαθμούς από τους 225 «διαθέσιμους» στους 9 τελευταίους αγώνες της σεζόν, μετατρέποντας σε περίπατο στην κούρσα του τίτλου, μιας και συγκέντρωσε 88 ολόκληρους πόντους περισσότερους από τον δεύτερο Σεμπ.
Κάπως έτσι- και προς τιμήν του- ο Φέτελ παραδέχτηκε δημοσίως πως ο Βρετανός ήταν ο καλύτερος από τους 2 φέτος, μοιράζοντας απλόχερα συγχαρητήρια στους ανθρώπους της Μερσέντες μετά το Μεξικό, όταν τελείωσε και μαθηματικά η υπόθεση «τίτλος».
Τι πέτυχε, λοιπόν, το 2018 ο Σεμπάστιαν; Έχοντας πίσω του ολόκληρο το μηχανισμό της Φεράρι να τον σπρώχνει με 1000 και να «θυσιάζει» πλείστες φορές τον Ράικονεν για χάρη του, ο Γερμανός μάζεψε σκάρτους 70 βαθμούς περισσότερους από τον Κίμι, σε μια χρονιά που αυτός είχε 1 μόλις εγκατάλειψη και ο Φινλανδός team-mate του 4 (θα μπορούσε η διαφορά, δηλαδή, να είναι εκεί γύρω στους 35-40 αν δεν πρόδιδε τον Iceman το μονοθέσιό του στο 1/5 των συνολικών αγώνων).
Ήταν, επομένως, αποκλειστική ευθύνη του νο1 πιλότου της Σκουντερία η φετινή αποτυχία; Σε καμία περίπτωση: και λάθη σε τεχνικό και στρατηγικό επίπεδο έγιναν και ο Χάμιλτον στάθηκε- εκτός από ικανός- απείρως πιο τυχερός και η Μερσέντες ανέβηκε 1 επίπεδο μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου. Όμως…
Όμως η κόκκινη φόρμα έχει πέσει κάπως βαριά στον Σεμπ: μετά τον Σουμάχερ- ο οποίος, όμως, είχε την ευτυχία να είναι ο κορυφαίος πιλότος όλων των εποχών μαζί τον Σένα- και τον Κίμι που απλούστατα δε… νιώθει και πήρε τον τίτλο το 2007, η Φεράρι «λυγίζει» τεράστιους πρωταθλητές όπως ο Αλόνσο και ο Φέτελ, που αποτυγχάνουν παταγωδώς.
Ο δεύτερος, μάλιστα, βρίσκεται ήδη μια τετραετία στο Μαρανέλο και το 2019 θα είναι η 5η του χρονιά στην πιο ιστορική ομάδα της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Στην ακροτελεύτια συνέντευξή του για την σεζόν που μας πέρασε είπε πως του χρόνου θα είναι ακόμα πιο ανταγωνιστικός και θα παλέψει μέχρι τέλους για την κούπα.
Θα τα καταφέρει; Δεδομένης της αδιαμφισβήτητης αξίας του (μην ξεχνάμε πως μιλάμε για έναν τύπο με 4 παγκόσμιους τίτλους στο βιογραφικό του), ναι, μπορεί να τα καταφέρει.
Σε αντίθετη περίπτωση, δεν υπάρχει μόνο το “grazie” στην ιταλική γλώσσα, αλλά κι άλλες λέξεις.
Όπως, ας πούμε, το “arrivederci”…
Πηγή: Sport DNA
