Επιλογή Σελίδας

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Έγραφα χθες ότι μια δύσκολη κλήρωση θα βοηθούσε τους υπεύθυνους της Εθνικής να σοβαρευτούν, μακάρι όμως το πρόβλημα να ήταν μόνο οι υπεύθυνοι. Ανάγκη σοβαρότητας έχει ολόκληρος ο πέριξ της Εθνικής κόσμος – πρώτα από όλα οι δημοσιογράφοι. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια παράξενη σχέση ανάμεσα στους δημοσιογράφους και την Εθνική – είναι σαν οι πρώτοι να διαμορφώνουν το εντός της Εθνικής κλίμα. Αν π.χ διαπιστώνουν πρόοδο και λύση των προβλημάτων και αλλαγές σελίδας και κτλ κτλ ετοιμαστείτε για τα χειρότερα: εντός της ομάδας δημιουργείται αυτόματα ένα κλίμα εφησυχασμού κι αρχίζει η κατρακύλα. Βέβαια δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι: προσπαθούν συνήθως, στο μέτρο που μπορούν, να περιγράψουν μια πραγματικότητα. Η χθεσινή κλήρωση για τα προκριματικά του Euro του 2020 π.χ είναι αντικειμενικά εύκολη – ειδικά αν συγκρίνεις τον όμιλό που βρέθηκε η Εθνική μας με άλλους. Αν τον αποκαλούσαμε δύσκολο θα κοροϊδεύαμε τον κόσμο. Απλά για να μην προκύψει πάλι εφησυχασμός πρέπει αντί να προβλέπουμε πως η Εθνική περνάει, να επισημαίνουμε πως κινδυνεύει να είναι πάλι πρωταγωνίστρια σε μια αποτυχία ιστορική. Διότι αν η Εθνική δεν προκριθεί από αυτό το όμιλο, δεν μπορώ να φανταστώ πότε θα τα καταφέρει ξανά να βρεθεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης.    

  

Το γραφα και στην εφημερίδα. Ήταν απίθανο, ακόμα κι αν διαλέγαμε αντιπάλους, να φτιάξουμε ένα όμιλο τόσο πολύ στα μέτρα της Εθνικής μας. Από την κληρωτίδα μας προέκυψαν οι Ιταλοί, με τους οποίους σε προκριματικά έχουμε να παίξουμε αντίπαλοι από το μακρινό 1981-82, οι Βόσνιοι και οι Φινλανδοί που τους γνωρίζουμε πολύ καλά και δεν μας τρομάζουν και η Αρμένια και το Λιχτενστάιν, δυο ομάδες χειρότερες από την Εσθονία που τόση ζημιά μας έκανε στο UEFA Νations League.

Αντίπαλοι στα μέτρα μας

Aς τα πάρουμε με τη σειρά. Η Ιταλία δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα θηρίο από αυτά που τρομάζουν: στο μουντιάλ της Ρωσίας αποκλείστηκε από τους Σουηδούς κι όχι γιατί αδικήθηκε. Η ομάδα του Μπεργκ ήταν καλύτερη δείχνοντας στους Ιταλούς την αξία της άμυνας – τέχνη δική τους που έχουν ξεχάσει και από αυτό έχουν ξεκινήσει όλα τα πρόσφατα δεινά τους. Μετά την ιστορική τους αυτή αποτυχία, οι Ιταλοί πήραν μέρος στο UEFA Νations League με στόχο να πάνε στο Final 4: δεν τα κατάφεραν. Τερμάτισαν  δεύτερη στον δεύτερο όμιλο της League A, πίσω από το Πορτογαλία και μπροστά από Πολωνία και μάλλον κατάλαβαν ότι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι μπορεί να είναι καλός προπονητής και εμψυχωτής σπάνιος, αλλά δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της Σκουάντρα Ατζούρα. Ο Μαντσίνι έχει κάποιους αξιόλογους νέους για να στηριχτεί (Ντοναρούμα, Βεράτι, Ινσίνιε, Κιέζα), αλλά έχει πολλούς που δεν αγωνίζονται βασικοί στις ομάδες τους (Ρουγκάνι, Ντε Σίλιο, Πολιτάνο, Κιν κτλ) και άλλους που δεν έχουν σοβαρές ευρωπαϊκές εμπειρίες, αφού αγωνίζονται σε ιταλικές επαρχιακές ομάδες (Λαζάνια, Μπεράρντι, Τονιόλι κτλ). Χωρίς εύκολο γκολ δύσκολα θα κάνει περίπατο, εκτός αν ωριμάσει ο Κουτρόνε και του λύσει το πρόβλημα.  

Οι Βόσνιοι με προπονητή τον Ρόμπερτ Προσινέσκι αυτή τη φορά, προσπαθούν ν’ αφήσουν πίσω τον αποκλεισμό τους από το μουντιάλ του 2018: τότε, περισσότερο και από τις ισοπαλίες με την Εθνική μας, πλήρωσαν τις ήττες από την Κύπρο και το αδιάφορο Βέλγιο. Στο UEFA Νations League πήραν την πρωτιά στον όμιλό τους και ανέβηκαν στην πρώτη κατηγορία, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει: κέρδισαν 1-0 την Αυστρία στο Σεράγεβο κι έφεραν ισοπαλία μαζί της στη Βιέννη, ενώ έκαναν και δυο νίκες με την Βόρειο Ιρλανδία – δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μεγαθήρια. Ουσιαστικά είναι η ίδια ομάδα που έπαιξε με την Εθνική μας στα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας και το μόνο πρόβλημα είναι ότι και τα δυο ματς μαζί τους θα είναι υψηλού κινδύνου, αφού την τελευταία φορά είχαμε και στα δυο επεισόδια: ήταν μεγάλα αυτά που είχαν γίνει στη Βοσνία και τα θυμόμαστε όλοι. Αλίμονο αν το εντός έδρας ματς μαζί τους γίνει στο ΟΑΚΑ: με δεδομένη την αδυναμία διοργάνωσης αγώνα που έχει η ΕΠΟ η τιμωρία για τα όσα γίνουν θα είναι χωρίς προηγούμενο.  

Τους Φινλανδούς τους γνωρίζουμε καλύτερα από όλους. Μας πήραν την πρώτη θέση στον όμιλο του UEFA Nations League πριν μερικές μέρες απλά γιατί έκαναν λιγότερα λάθη από μας. Δεν είναι κάποια ανερχόμενη δύναμη, αλλά μια καλή ομάδα. Μας έδειξαν πόσο χρήσιμη είναι η οργάνωση του παιγνιδιού, αλλά και πως σε ένα τουρνουά Εθνικών ομάδων μπορεί να κάνει τη διαφορά ένας καλός σκόρερ: ο Πούκι ήταν το μυστικό τους. Ένα μεγάλο σκόρερ έχει και η Αρμενία: ο Χένριχ Μχιταριάν ξέρει την τέχνη του γκολ πέραν πάσης αμφιβολίας. Ο συμπαίκτης του Σωκράτη Παπασταθόπουλου στην Άρσεναλ είναι ο πιο έμπειρος και πιο ταλαντούχος παίκτης της Αρμενίας, αλλά είναι ο κλασικός κούκος που δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη. Οι Αρμένιοι, όπως και το Λιχτενστάιν, παίρνουν μέρος για τη χαρά της συμμετοχής: αλίμονο στην Εθνική μας αν με αυτούς χάσει βαθμό ή βαθμούς.

Να γλυτώσουμε το ρεζιλίκι

Η κλήρωση ήταν εξαιρετική αρκεί να σοβαρευτούμε, αλλά αυτό δεν είναι απλό και δεν γίνεται κατά παραγγελία. Πρώτα από όλα ας έχουμε υπόψην μας ότι η ομάδα βρίσκεται σε ένα όμιλο που την διαφορά μπορεί να την κάνουν εκτός από τους βαθμούς και τα πολλά γκολ: οι ισοβαθμίες καραδοκούν κι όποιος σκοράρει εύκολα έχει σίγουρα ένα μικρό αβαντάζ.

Η Εθνική μας που εύκολα δεν σκοράρει δεν πρέπει να πετάξει βαθμούς: στις πρόσφατες αποτυχίες της το πρόβλημά της δεν ήταν τα ματς με τους δυνατούς του ομίλου, αλλά με τους αδύναμους – η Εσθονία μας έκανε μεγαλύτερη ζημιά από την Φινλανδία π.χ. Φυσικά πολύ φοβάμαι ότι η εκτίμηση ότι ο όμιλος είναι εύκολος θα έχει ως συνέπεια μεγαλύτερη πίεση στους παίκτες και στους προπονητές: και σε αυτό έχουμε πρόβλημα γιατί Καραγκούνηδες και Κατσουράνηδες δεν υπάρχουν πια. Κυρίως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να υπάρξει σοβαρότητα γύρω από την ομάδα. Μετά το κάζο από την Εσθονία στην ΕΠΟ συνέχισαν να τσακώνονται για το αν οι σύμβουλοι θα ταξιδεύουν με την ομάδα με το ίδιο αεροπλάνο και αν θα μένουν στα ίδια ξενοδοχεία με τους παίκτες – αμφιβάλω αν υπάρχει χώρα στον κόσμο που αυτά να είναι θέμα συζήτησης σε συμβούλιο ομοσπονδίας. Επίσης έλλειψη σοβαρότητας φάνηκε και στις επιλογές των γηπέδων: όποιος είχε την ιδέα να δηλωθούν το εγκαταλελειμμένο «Απόστολος Νικολαϊδης» και το AEL FC Arena με το χειρότερο χλοοτάπητα στην Ελλάδα, απλά δεν είναι καλά.  

Ας βάλουμε χαμηλά τον πήχη: πρώτος στόχος να γλυτώσουμε το ρεζιλίκι. Και μετά τα υπόλοιπα…

Πηγή: Κάρπετ Show

Pin It on Pinterest

Shares
Share This