Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με το απαραίτητο disclaimer. Στο ξεκίνημα αυτής της δύσκολης για την «επίσημη αγαπημένη» βραδιάς, φοβόμουν ήττα με διαφορά 40 πόντων, από εκείνες που μένουν στο θυμικό μίας ομάδας άσχετα με τις συνθήκες και τη στελέχωση.

Στη μία άκρη της σάλας Πιονίρ, παρoυσιάστηκε μία ελληνική ομάδα χωρίς -χοντρικά- τους 25 καλύτερους παίκτες της.

Σαν να μη της έφτανε η απουσία των παικτών του ΝΒΑ και της Euroleague, έχασε και 4-5 πολύτιμους διεθνείς των «παραθύρων»: Μπουρούση, Γιαννόπουλο, Σάκοτα, Μαργαρίτη, Κασελάκη.

Απέναντι, παρατάχθηκε μία Σερβία γηπεδούχος, με υψηλότατο κίνητρο (αφού κινδύνευε με αποκλεισμό από το Μουντομπάσκετ), με 8.000 κόσμο στο πλευρό της, ενισχυμένη από 8 περπατημένους σε μεγάλες διοργανώσεις παίκτες.

Και αντιμέτωπη με τον αντίπαλο που γουστάρει να νικάει σε βαθμό λύσσας. Ας μην αμφιβάλλει κανείς, για αυτό το τελευταίο.

Το εναρκτήριο πεντάλεπτο του αγώνα πολλαπλασίασε τους φόβους μου, αντί να τους μετριάσει. Η Εθνική μας μπήκε στο γήπεδο τρακαρισμένη και άτολμη, κάπως φυγόπονη, με αποτέλεσμα να βρεθεί 10-15 βήματα πίσω από τους Σέρβους.

Ωστόσο, ω του θαύματος, το 25ο λεπτό της αναμέτρησης βρήκε τις δύο ομάδες σε απόσταση ενός σουτ: 49-46.

Κοίταξα το ταμπλό, είδα και τον τρόμο του ρεζιλέματος στα μάτια των γηπεδούχων και θυμήθηκα τη φράση με την οποία μας υποδεχόταν ένας Σέρβος «παλιόφιλος» έξω από τα αποδυτήρια τον παλιό, κακό καιρό.

«Τάληρο-δεκάρικο», μας έλεγε, πειρακτικά. Έξυπνα παιδιά είστε, καταλαβαίνετε τι εννοούσε.

Η Εθνική μας δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει τη βραδιά πενηνταράκια και να πληρώσει τους «Γιούγκους» με σκληρό νόμισμα αλλοτινών εποχών, αλλά πέτυχε το μη χείρον.

Στάθηκε αξιοπρεπέστατα, έκανε αισθητή την παρουσία της στο παρκέ, ζόρισε τους δευτεραθλητές Κόσμου όσο γινόταν και παρέδωσε το αήττητό της με το κεφάλι ψηλά.

Το τελικό -23 είναι βαρύ μόνο για όσους μετράνε το λάδι στο ίδιο ζύγι με το ξύδι. Θυμάμαι πολύ χειρότερες βραδιές στο λημέρι των «πλάβι» και με πολύ πιο ευνοϊκές για τα ελληνικά χρώματα συνθήκες.

Την προηγούμενη φορά που ανηφόρισε η Εθνική Ανδρών στο Βελιγράδι, ηττήθηκε με 93-61 και είχε στις τάξεις της Σλούκα, Πρίντεζη, Καλάθη, Παπανικολάου, Μπουρούση.

Σε παλαιότερα τάληρα, δεκάρικα και εικοσάρικα προτιμώ να μην ανατρέξω. Ο κουμπαράς είναι βαρύς και ασήκωτος.

Η ελληνική ομάδα είχε στις τάξεις της απόψε μόνο έναν σέντερ (τον συγκινητικό Μαυροειδή), ένα ελαφρύ «τεσσάρι» που ανέβηκε στο «5» (Τσαϊρέλη), τρία «τριάρια» που μοιράστηκαν αναγκαστικά τις δύο θέσεις των φόργουορντ και επτά γκαρντ, με μικρή ή υποτυπώδη ή καθόλου πείρα μεγάλων αγώνων.

Το ριμπάουντ ήταν είδος πολυτελείας, όπως και η άμυνα στο «ποστ». Μακρινό σουτ υπήρχε μόνο σποραδικά, αυτοματισμοί στην επίθεση καθόλου.

Και όμως, αυτό το ετερόκλητο σύνολο κατόρθωσε να παίξει 15-20 λεπτά θαυμάσιου μπάσκετ της ελληνικής σχολής, με δυνατή άμυνα, εξαιρετική τακτική, καλές συνεργασίες, σωστή επικοινωνία, αυταπάρνηση.

Ελληνική σχολή, ας μη το ξεχνάμε ποτέ αυτό, σημαίνει να αποδίδει το σύνολο καλύτερα από το άθροισμα των μερών του. Ενίοτε, οι διακριθέντες μένουν άποντοι. Ή μήπως δεν ήταν καλός ο Κόνιαρης απόψε;

Η αντεπίθεση που ξεκίνησε από το 29-14 της α’ περιόδου και εξανεμίστηκε μετά το 49-46 του 25ου λεπτού αποτελεί τίτλο τιμής για την «υπηρεσιακή» ομάδα του Βελιγραδίου.

Όρθιος και εμφανώς αγχωμένος μπροστά στον πάγκο του, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς ευγνωμονούσε τους θεούς των «παραθύρων» για τη συμμετοχή του Γιόβιτς και του Μίτσιτς στο κρίσιμο για τη σερβική ομάδα παιχνίδι.

Δεν ξέρω τι θα γινόταν, αν έμεναν αφόρετα τα κόκκινα γιλέκα των δύο εκτάκτως στρατολογηθέντων γκαρντ ή αν εμφανιζόταν η δική μας ομάδα λ.χ. με Καλάθη-Σλούκα στη σύνθεσή της.

Κατά κάποιον τρόπο, η Σερβία ήταν τυχερή. Καμία κρυστάλλινη σφαίρα δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι θα έπαιζε την πρόκρισή της κόντρα στον Λούντζη, τον Χρυσικόπουλο και τον Μουράτο.   

Η Εθνική μας δεν είναι πλέον αήττητη, αλλά μοιάζει να εξασφαλίζει θέση στην κορυφαία 8άδα της ειδικής βαθμολογίας, εφ’ όσον εξαιρεθούν από αυτήν οι αποκλεισμένοι Σλοβένοι.

Μάλλον θα μείνει έξω και η Κροατία, οπότε η Ελλάδα θα μπει στην κληρωτίδα του Μουντομπάσκετ ως 7η ιεραρχικά χώρα, βέβαιη κεφαλή ενός Ομίλου.

Αποφεύγει, αρχικά, Αμερικανούς, Ισπανούς, Αργεντινούς, Γάλλους, Λιθουανούς, πιθανότατα Αυστραλούς και, ω ναι, Σέρβους. Δεν είναι αμελητέο το κέρδος. Από κάθε Όμιλο των τεσσάρων ομάδων, συνεχίζουν στον επόμενο γύρο μόνο οι δύο πρώτες.

Την πρωτιά, στα ρημάδια τα παραθύρια, θα την εξασφαλίσει (εάν έχει αυτό κάποια σημασία) με νίκη επί των Γερμανών τον Φεβρουάριο στο Μπάμπεργκ.

Όπως και αν έχει το πράγμα, η πορεία της σε αυτή τη μακρόσυρτη προκριματική φάση είναι ένας μικρός θρίαμβος. Όποιος δυσανασχέτησε με το αποψινό 61-84, δεν έχει παρά να αλλάξει κανάλι.

Στο κάτω κάτω, ας έπαιζαν τα αστέρια του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, για να το κερδίζαμε το αποψινό ματσάκι.

Για το ονόρε; Ναι, για το ονόρε. Επειδή έπαιζαν Σερβία-Ελλάδα. Για το γόητρο της Εθνικής. Για να προστατεύσουν τα παιδαρέλια από τον λάκκο των λεόντων.

Διάβολε, δεν είναι μικρό πράγμα, η αθλητική τιμή του εθνοσήμου. Όσα σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι Έλληνες μπασκετμπολίστες χρωστάνε στην Εθνική ομάδα οφείλουν κάποια στιγμή να τα ανταποδώσουν.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This