Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Δύο δρόμοι υπάρχουν τελικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αν θέλεις να επιβιώσεις: Είτε τάσσεσαι σε έναν «στρατό υπεράσπισης των συμφερόντων μιας ομάδας», είτε… το ρίχνεις λίγο στην παλαβή και διασκεδάζεις με την όλη κατάσταση. Ούτε το ένα είναι εύκολο, ούτε το άλλο. Γιατί αν διαθέτεις στοιχειώδη αξιοπρέπεια βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι κι εσύ γίνεσαι πιόνι σε ένα παιχνίδι αυτοκαταστροφής που έχει ως μοναδικά θύματα τους υγιείς φιλάθλους.
Κι αυτή, δυστυχώς, είναι μια σκληρή πραγματικότητα για όσους σχετιζόμαστε – με τη μία ή την άλλη ιδιότητα – επαγγελματικά με το χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κανένας δεν μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στον άλλον (έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ) γιατί πολύ απλά άπαντες είμαστε συνένοχοι στη δημιουργία ενός τέρατος που προσβάλλει πολλές φορές ακόμη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το μερίδιο ευθύνης, προφανώς και διαφέρει ανά περίσταση, αλλά… αθώες περιστέρες στο χώρο δεν υπάρχουν. Βλέπετε ακόμη και η σιωπή αποτελεί πολλές φορές συνειδητή επιλογή που δεν σε απαλλάσσει όμως από τις ευθύνες σου.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου τόση ταύτιση του όρου «ποδόσφαιρο» με τον όρο «προπαγάνδα». Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου διαβάζεις για προπαγανδιστές, απόγονους του Γκέμπελς, σκευωρίες. Κόκκινοι, κίτρινοι, μαυρόασπροι, πράσινοι, μπλε, μωβ, τιρκουάζ, όλοι συμφωνούν σε ένα δεδομένο: Ότι άπαντες είναι θύματα της προπαγάνδας των αντιπάλων τους.
aΞέρετε, όμως, τι μου προξενεί εντύπωση; Η ευκολία με την οποία αλλάζει η… ρητορική των «αντιμαχόμενων παρατάξεων». Η ευκολία με την οποία ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί τα επιχειρήματα που ο ίδιος είχε αφορίσει στο παρελθόν. Με απλά λόγια, η ευκολία με τον οποία καθένας καταφεύγει σε πρακτικές που ο ίδιος έφτυνε και χλεύαζε μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της ομάδας που υποστηρίζει.
Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά παράσημα υποκρισίας που πληγώνουν καθημερινά ολοένα και περισσότερο το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο…
Ίσως τελικά η μοναδική ελπίδα αναγέννησης ενός κλινικά νεκρού ποδοσφαίρου, να βρίσκεται στον… καθρέφτη του σπιτιού μας. Εκεί που δεν υπάρχουν συμφέροντα, επικοινωνιακές πολιτικές, προπαγάνδες, παρά μόνο εμείς και ο εαυτός μας. Μπροστά στον καθρέφτη μας, ίσως τελικά να είναι και ο μοναδικός χώρος που μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς: Κι εκεί έχει μεγάλη σημασία να κάνουμε μια ερώτηση στην αντανάκλαση απέναντι μας: «Ρε φίλε, μήπως τελικά έχεις γίνει αυτό που έφτυνες;»…
Πηγή: Sport DNA
