Του Βασίλη Σαμπράκου
Μέχρι το βράδυ της Τρίτης, η Λίβερπουλ δεν ήταν πειστική σε κανένα από τα μεγάλα της παιχνίδια στο Champions League. Είχε καλά διαστήματα, στο πρώτο της παιχνίδι στο Ανφιλντ με την Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά έκτοτε ήταν διαρκώς κατώτερη των περιστάσεων και του αναμενόμενου. Γι’ αυτό άλλωστε είχε μπλέξει και έφτασε να λαχταρά μέχρι το τελευταίο λεπτό του τελευταίου αγώνα της στη φάση των ομίλων για να βρεθεί στην φάση των 16. Η παράσταση που έδωσε το βράδυ της Τρίτης απέναντι στην Νάπολι όμως ενδέχεται να αποδειχθεί σημείο καμπής. Ηταν η πρώτη παράσταση ομάδας που έχει βελτιώσει τις προδιαγραφές της τόσο που να σε πείθει να την αντιλαμβάνεσαι ως ένα εκ των φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.
Τα έκανε όλα σωστά, για πρώτη φορά στην τρέχουσα διοργάνωση, η Λίβερπουλ. Απέναντι στη στρατηγική του Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος επέλεξε να βάλει την ομάδα του να δώσει όλη της την ενέργεια στο α’ ημίχρονο για να βρει το γκολ που θα την έβαζε στη θέση του φαβορί για την πρόκριση, ο Γιούργκεν Κλοπ ήταν προετοιμασμένος, διότι, συμπεραίνω, είχε κάνει αυτή την προεκτίμηση σχετικά με την στρατηγική της Νάπολι. Μολονότι δεν τον βοηθούσε η χαμηλή ακρίβεια του Χέντερσον στις μεταβιβάσεις, ο Κλοπ κατάφερε να σπάσει το επιθετικό πρέσινγκ και το άμεσο πρέσινγκ της Νάπολι χάρη στις διαγώνιες μακρινές μεταβιβάσεις των εξαιρετικών πλάγιων μπακ που διαθέτει. Και χάρη στο scouting, το οποίο του είχε αναδείξει την φανερή από πέρσι αδυναμία του Μάριο Ρούι στο “ένας εναντίον ενός” μαρκάρισμα, ο Κλοπ σημάδεψε τον Πορτογάλο, του έστειλε πάνω του τον Σαλάχ και κατάφερε να φτιάξει δύο μεγάλες ευκαιρίες. Για να τις φτιάξει χρειάστηκε προηγουμένως να τρέξει η Λίβερπουλ την Νάπολι πολύ, για να την λαχανιάσει με τον ρυθμό της Premier League. Της κούρασε τα πόδια και το μυαλό της Νάπολι και κάπως έτσι βρήκε τη μόνη στιγμή αδυναμίας του Χάμσικ, που έδωσε το κανάλι για την κάθετη πάσα του Μίλνερ στον Σαλάχ. Το ημίχρονο βρήκε την Λίβερπουλ να έχει τρέξει 58,9 χλμ. και την Νάπολι 56,9 χλμ. με κατοχή μπάλας 55%-45% για τους γηπεδούχους, η οποία ήταν σε σχέση 60%-40% μέχρι το 34′, που η Λίβερπουλ βρήκε το πολυπόθητο πρώτο γκολ. Μέχρι εκεί η διαφορά στην ακρίβεια στις μεταβιβάσεις (82% η Λίβερπουλ, 67% η Νάπολι) πιστοποιούσε αυτό που ήταν ευδιάκριτο με το μάτι: στο καλύτερο κομμάτι της απόδοσής της στο παιχνίδι, η Νάπολι δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τον ρυθμό της Λίβερπουλ. Κι όποτε κατάφερνε να σπάσει το επιθετικό πρέσινγκ της Λίβερπουλ, έπεφτε πάνω στον πιο ήρεμο και συγκεντρωμένο – με εξαίρεση τη στιγμή στο 13′ που πήγε να σπάσει το πόδι του Μέρτενς – τοίχο που κυκλοφορεί αυτή την εποχή. Ο Φαν Ντάικ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας καλός κεντρικός αμυντικός. Είναι ο ηγέτης, ο προπονητής του τερέν, ο θερμοστάτης της Λίβερπουλ. Ο Ολλανδός, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, είναι αυτός που επηρεάζει το επίπεδο της ομάδας του τόσο που να την αλλάζει από μια καλή σε μια ομάδα που διεκδικεί τρόπαια.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια πολύ εύκολη δουλειά για τον Κλοπ, όπως φαίνεται και από τα στατιστικά δεδομένα που δημιούργησε η απόδοση των δύο ομάδων στο τερέν. Το πρώτο ημίχρονο τέλειωσε με 7 τελικές ενέργειες για την Λίβερπουλ και 3 για τη Νάπολι. Στο β’ ημίχρονο η Λίβερπουλ έκανε 15 τελικές και η Νάπολι 5. Παρόλο που ο Αντσελότι απέσυρε από το τερέν τους δύο αδύναμους κρίκους του, τον Μάριο Ρούι και τον Φαμπιάν Ρουίθ, τα πνευμόνια της Νάπολι είχαν μείνει από οξυγόνο και τα μυαλά είχαν κουραστεί πολύ από το απαιτητικό παιχνίδι της Λίβερπουλ. Η Νάπολι έσκασε, και λύγισε. Ναι, ο Κλοπ λαχτάρησε και έφτασε να ευγνωμονεί εαυτόν για την επιλογή να αγοράσει το καλοκαίρι τον Αλισον, ένα πολύτιμο κομμάτι για το παζλ που δημιουργεί, αλλά ο Γερμανός δεν μπορούσε να έχει κάνει τίποτα παραπάνω για να αποτρέψει τη στιγμή του 92′, που ο Μίλικ βρέθηκε απέναντι από τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα με το ματς στο 1-0. Το 1-0 είχε μείνει λόγω της πνευματικής και ψυχικής κατάστασης του Μανέ, κυρίως αυτού, αλλά και των Φιρμίνο, Σαλάχ στις τελικές ενέργειές τους σε ευκαιρίες που είχαν για να εκτελέσουν από θέσεις που ήταν παραπάνω από προνομιακές. Το αγωνιστικό σχέδιο ήταν τέλειο. Η ομαδική συμπεριφορά σχεδόν αψεγάδιαστη. Τα υπόλοιπα είναι ζητήματα “της μιας βραδιάς”, εκτελέσεις, δηλαδή πράγματα που δεν μπορεί να επηρεάσει ο προπονητής.
Σε ένα πολύ απαιτητικό παιχνίδι, έναν αγώνα που αποφάσιζε αν η Λίβερπουλ θα συνεχίσει ή όχι στο Champions League, έναν τελικό, ο Κλοπ έδωσε το μήνυμα ότι κατασκευάζει μια ομάδα που αμύνεται πολύ πιο αποτελεσματικά, και έχει έναν πολύ καλό τερματοφύλακα, μια αμυντική γραμμή επιπέδου Champions League και στις δύο φάσεις παιχνιδιού (άμυνα – επίθεση) και μια επιθετική γραμμή που είναι της κορυφαίας ποιότητας, ασχέτως αν λάθεψε το βράδυ της Τρίτης στις εκτελέσεις. Τι δεν έχει ακόμη η Λίβερπουλ; Μεσαία γραμμή επιπέδου ομάδας προορισμένης για την κατάκτηση του Champions League. Ο Μίλνερ ήταν εξαιρετικός, αλλά ο Χέντερσον και ο Βαϊνάλντουμ δεν βρίσκονται στο επίπεδο που απαιτεί από τους κεντρικούς μέσους της μια διεκδικήτρια του Champions League για να της δίνουν ισορροπία σε ανασταλτική και δημιουργική συμπεριφορά και – κυρίως για αυτό – να ανταποκριθούν στο κομμάτι της ανάπτυξης των επιθέσεων στο κορυφαίο επίπεδο. Αν λύσει και αυτό το κομμάτι της άσκησης μέχρι τον Φεβρουάριο, ο Κλοπ θα έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για να μη σταματήσει να γελά, να πανηγυρίζει και να βλέπει την εικόνα του στα γκράφιτι της πόλης.
Πηγή: Gazzetta
