Του Βασίλη Σαμπράκου
Η ΑΕΚ παρατάχθηκε στο τερέν του “ντα Λουζ” της Λισαβόνας απέναντι στην Μπενφίκα, σε έναν αγώνα Champions League με βασικούς κεντρικούς μέσους τον Ερικ Μοράν, τον οποίο μέχρι πρότινος ο προπονητής δεν υπολόγιζε, και τον Ούρος Τσόσιτς, έναν κεντρικό αμυντικό που δεν αποτελεί βασική επιλογή για τον προπονητή ούτε για τη φυσική του θέση. Με αυτή τη συνθήκη, δηλαδή αν μελετήσει κανείς τον τελευταίο αγώνα της ΑΕΚ στο Champions League υπό αυτό το πρίσμα, οδηγείται στην διαπίστωση ότι η στρατηγική και το αγωνιστικό πλάνο του Μαρίνου Ουζουνίδη έφτασε 2′ λεπτά πριν από την μερική αποτελεσματικότητα, δεδομένου ότι στο 87′.31” το ματς ήταν στο 0-0 και η ΑΕΚ κόντευε να βγει αήττητη και να πάρει μαζί της τον βαθμό της τιμής. Αυτή η δίνη όμως, στην οποία μπήκε ο προπονητής της λόγω της επιρροής που του ασκήθηκε από το ελληνικό περιβάλλον και της απειρίας του στο Champions League, η οποία δεν αποδείχθηκε καλός σύμβουλος, κόστισε πολύ στην ΑΕΚ, διότι την άφησε με άδεια χέρια μετά την ολοκλήρωση της παρουσίας της στη φάση των ομίλων. Το βράδυ της Τετάρτης η ΑΕΚ έγινε πιθανόν η μόνη ομάδα από τις αδιάφορες της τελευταίας αγωνιστικής του Champions League που δεν έδωσε την ευκαιρία μιας συμμετοχής σε ένα από τα νέα παιδιά που εκπαιδεύει.
Την ίδια μέρα που ο Σαντιάγο Σολάρι, που κάθεται στον πάγκο μιας κρεατομηχανής προπονητών, πλημμύριζε την αρχική ενδεκάδα με νέο αίμα (6 στους 11) και έπαιρνε μεγαλύτερο ρίσκο από αυτό που του αναλογεί στον πρώτο του καιρό στη Ρεάλ, ο Ουζουνίδης είχε μαζί του δύο, όλους κι όλους, “μικρούς”, τον Φοίβο Μπότο και τον Στράτο Σβάρνα, τους οποίους δεν έβαλε ποτέ στο τερέν. Ο Σολάρι είχε την ίδια ανάγκη για αποτέλεσμα με τον Ουζουνίδη. Η εβδομάδα του Σολάρι, τώρα που ζει με την πιο βαριά εντός έδρας ήττα στην ευρωπαϊκή ιστορία της Ρεάλ, θα είναι απείρως δυσκολότερη από αυτή του Ουζουνίδη. Την διαφορά δεν την έκαναν τα συναισθήματα. Την κάνει η νοοτροπία. Οχι μόνο του προπονητή, αλλά και του περιβάλλοντος, δηλαδή της εσωτερικής κοινωνίας ενός συλλόγου. Ο Σολάρι μπορεί να δουλεύει για τον Φλορεντίνο Πέρεθ, έναν εκ των πιο ιδιόρρυθμων και ανυπόμονων προέδρων του πλανήτη, αλλά γύρω του κυκλοφορούν ένα σωρό άνθρωποι του συλλόγου που αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αξίας που έχει μια παράσταση Champions League για έναν εκκολαπτόμενο ποδοσφαιριστή της κορυφαίας ποιότητας. Και φυσικά όλα αυτά τα αντιλαμβάνεται και ο ίδιος, διότι εργαζόταν μέχρι πρότινος στην δεύτερη ομάδα για να εκπαιδεύει ποδοσφαιριστές.
Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας η Ρεάλ είχε περισσότερη ώρα τη μπάλα, έκανε καλύτερη κυκλοφορία, δημιούργησε μεγαλύτερο αριθμό ευκαιριών. Εχασε επειδή οι μεγαλύτερης ηλικίας ποδοσφαιριστές δεν παρακινήθηκαν επαρκώς για να συγκεντρωθούν στο ματς και να παίξουν σε φουλ ένταση και επειδή οι νεαροί ποδοσφαιριστές συμπεριφέρθηκαν στα μαρκαρίσματα με την αστική ευγένεια της συμπεριφοράς κάποιου που εμφανίζεται για πρώτη φορά σε μια μεγάλη κοινωνική εκδήλωση. Αυτό το μάθημα όμως οι “μικροί” το χρειάζονται, δεν έρχεται μόνο στις προπονήσεις η εξέλιξη. Και ναι, μπορεί να έμοιαζε τρέλα η επιλογή του Σολάρι να βάλει 6 άπειρους στην αρχική σύνθεση, αλλά το ίδιο μεγάλη τρέλα είναι και το ακριβώς αντίθετο: αν δεν δώσεις σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι μια παράσταση Champions League σε έναν νεαρό, πότε θα τη δώσεις;
Το κύριο όραμα μιας ομάδας που μετέχει στην φάση των ομίλων του Champions League ως αουτσάιντερ είναι να εκμεταλλευτεί τις παραστάσεις της για να μεγαλώσει. Σε αυτό η ΑΕΚ απέτυχε παταγωδώς, και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα της, όχι το 0 της βαθμολογίας. Ο Μπάρκας, η πρόοδος του Γαλανόπουλου, και τα 48′ λεπτά του Γιακουμάκη σε 3 αλλαγές είναι όλη κι όλη η επένδυση που έκανε η ΑΕΚ σε αυτό το Champions League. Πιο μικρή επένδυση σε νιάτα από το απόλυτο αουτσάιντερ ενός ομίλου δεν θυμάμαι να έχω διαπιστώσει.
Γιατί της συνέβη αυτό της ΑΕΚ, δηλαδή γιατί επέτρεψε να της συμβεί; Επειδή μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική έβαζε σε προτεραιότητα την προοπτική να επιτύχει την έκπληξη και να συνεχίσει στο Europa League. Κι αυτό όχι επειδή είχε βάλει αυτόν τον στόχο στο στρατηγικό σχέδιο της ανάπτυξής της, αλλά επειδή αυτό της έλεγε το περιβάλλον της ότι πρέπει να κάνει. Με αυτή τη συνείδηση λειτούργησε ο προπονητής, που πήγε στο ματς της προτελευταίας αγωνιστικής με τον Αγιαξ δίχως ούτε έναν νεαρό στον πάγκο. Η ίδια στενή λογική τον οδήγησε στην επιλογή να κρατήσει στον πάγκο τον Γιακουμάκη και τον Σβάρνα στο Μόναχο κι ενώ του έμεναν δύο αλλαγές μετά το 71′ που το ματς ήταν στο 2-0. Για τον ίδιο λόγο δεν ήταν ο Γιακουμάκης μια από τις τρεις επιλογές που έκανε ο Ουζουνίδης μετά το 63′ απέναντι στην Μπάγερν στο ΟΑΚΑ, όταν το ματς ήταν στο 2-0. Ολοι οι άλλοι χρησιμοποίησαν αγώνα ή διαστήματα αγώνων για να εξελίξουν και να ενηλικιώσουν ποδοσφαιρικά τα ταλέντα τους. Η ΑΕΚ δεν είχε χώρο για αυτά ούτε στον πάγκο της.
Και τι της έμεινε τελικά της ΑΕΚ, εκτός από τα έσοδα και δύο ωραίες βραδιές στο ΟΑΚΑ; Οι εμπειρίες και η τεχνογνωσία που απέκτησαν τα στελέχη της, και οι παραστάσεις που πήραν οι “ενήλικες” ποδοσφαιριστές της. Αυτά, και η εμπειρία που απέκτησε ο προπονητής της. Αν στην επόμενη ευρωπαϊκή παρουσία της έχει αλλάξει προπονητή, η ΑΕΚ θα έχει συρρικνώσει τα οφέλη της. Τόσο, που θα έχει φύγει σχεδόν με άδεια χέρια.
Πηγή: Gazzetta
