Του Παναγιώτη Παλλαντζά
Τον Μάιο του 2010 ο Μπέπε Μαρότα αναλάμβανε τα καθήκοντα του γενικού διευθυντή της Γιουβέντους, υπό την προεδρία του Αντρέα Ανιέλι, με στόχο το χτίσιμο από την αρχή μιας ομάδας αρχικά και ενός κλαμπ στη συνέχεια, τα οποία θα πατήσουν κορυφή. Και είχαν απέναντι τους, στο ξεκίνημα, την Ιντερ που πανηγύριζε το treble. Τώρα, 8,5 χρόνια μετά, ο Μαρότα είναι ο νέος γενικός διευθυντής των Νερατζούρι υπό την προεδρία του Στίβεν Ζιανγκ και έχει ως στόχο να βελτιώσει την ομάδα και να δυναμώσει το κλαμπ, τα οποία στοχεύουν στην κορυφή. Και έχουν απέναντι τους, στο ξεκίνημα, τη Γιουβέντους που θέλει να πανηγυρίσει σε λίγους μήνες το treble. Μπορεί να το ξανακάνει ο Μπέπε;
Καταρχάς, για την απαραίτητη ίντριγκα και όλα τα σχετικά, από τη στιγμή που ο Μαρότα επέλεξε να συνεχίσει σε κλαμπ και όχι να πάρει πόστο στην ομοσπονδία, το Μιλάνο ήταν η σωστή πόλη. Και η Ιντερ η πιο σωστή ομάδα. Ολα τα ιταλικά ρεπορτάζ τα επόμενα 24ωρα μετά την ανακοίνωση-βόμβα για την αποχώρηση του από τη Γιούβε, έλεγαν ότι «μπορεί να μην ακούγεται ωραίο αλλά πρόκειται για απομάκρυνση του Μπέπε Μαρότα από τον Αντρέα Ανιέλι». Τι καλύτερο, επομένως, από το να είναι αντίπαλοι σε Γιουβέντους-Ιντερ; Το γιατί και πώς, βέβαια, ο Ανιέλι τελείωσε, αν δεχθούμε όσα λένε οι Ιταλοί, τόσο εύκολα τον Μαρότα που ειδικά την τελευταία διετία λογιζόταν περισσότερο ως άνθρωπος του Τζον Ελκαν, παραμένει άγνωστο. Ο Ανιέλι έκανε λόγο για αλλαγή γενιάς, με τους 45άρηδες να παίρνουν τα ηνία σε ποδοσφαιρικό/οικονομικό/εμπορικό επίπεδο, τα ΜΜΕ αναφέρθηκαν σε κάθετη διαφωνία για το πώς θα έπρεπε να συνεχίσουν οι Μπιανκονέρι.
Σε αυτή την εκδοχή, ο Μαρότα είναι αυτός που ήθελε να συνεχιστεί η χαμηλών τόνων -για αυτό το επίπεδο- οικονομική πολιτική, ενώ ο Ανιέλι θεωρεί ότι ήρθε η ώρα της επίθεσης. Το “πρόβλημα” τελικά λύθηκε όπως λύθηκε και τώρα είναι θέμα των Νερατζούρι, πρωτίστως, το πώς θα κινηθεί ο Μπέπε. Με βάση τα όσα έδειξε στα οκτώ χρόνια στο Τορίνο, είναι δύσκολο να δει κάποιος πώς θα πειστεί να ξοδέψει τα ποσά που φέρονται να ζητάνε οι ιταλικές ομάδες για τους καλύτερους τους παίκτες. Ο βασικός λόγος που ο 61χρονος παράγοντας αγαπάει τον Ντιμπάλα, λένε στο Τορίνο, είναι το γεγονός ότι τον δικαίωσε για τα 40 εκατ. ευρώ που δόθηκαν στην Παλέρμο, αφού το είχε το άγχος του όταν συμφωνούσε να πληρώσει αυτά που ζητούσε ο Μαουρίτσιο Τζαμπαρίνι. Τα 40 εκατ. ευρώ, τώρα, τα ζητάνε πολλοί περισσότεροι για πολλούς παίκτες.
Δεν συζητάμε αν έχουν ή όχι τα λεφτά οι Κινέζοι ή αν τα έχει ή όχι η Ιντερ. Μπορεί να μην έχουν διαφημιστεί πολύ όλες οι κινήσεις τους, αλλά οι Νερατζούρι έχουν κλείσει τον τελευταίο χρόνο δεκάδες εμπορικές συμφωνίες με Κινέζους που ξέρουν τι σημαίνει Ζιανγκ Τζιντόνγκ και τα οικονομικά του κλαμπ βελτιώνονται με καλό ρυθμό. Κρίνοντας από όσα έγιναν όχι μόνο στη Γιουβέντους αλλά και στη Σαμπντόρια στο παρελθόν, είναι απολύτως λογικό το να πιστεύει κάποιος ότι τα πράγματα όντως θα βελτιωθούν τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά. Με μια πρώτη ματιά, επιπλέον, το timing μοιάζει τέλειο για τη συνεργασία Ιντερ-Μαρότα, αφού η επιστροφή στο Champions League έδωσε έξτρα πόντους στη διοίκηση και ζέστανε κάπως και τις -ψυχρές τα τελευταία χρόνια- σχέσεις με την UEFA. Γενικά, σε όλα τα επίπεδα, η Ιντερ του 2018-19 είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή της Γιουβέντους το 2010.
Με μια δεύτερη ματιά, βλέπεις όμως και ότι είναι πιο δύσκολη η κατάσταση σε ό,τι αφορά αυτόν που υπάρχει απέναντι. Οταν οι Μάσιμο Μοράτι και Σίλβιο Μπερλουσκόνι κουράζονταν βιολογικά, έμεναν από κίνητρα ποδοσφαιρικά και άρχιζαν να νιώθουν την κρίση οικονομικά, ο Ανιέλι έκοβε την κορδέλα στο νέο γήπεδο. Ηταν φανερό, δηλαδή, ότι ο χρόνος κυλούσε υπέρ των Τορινέζων και κατά των δύο από το Μιλάνο. Τώρα, και αυτό καλύτερα από όλους το γνωρίζει ο ίδιος ο Μαρότα, απέναντι δεν υπάρχει κορεσμός αλλά σε εξέλιξη ένα νέο project για την περαιτέρω ανάπτυξη του brand, την ακόμη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη, τη συνέχεια των αγωνιστικών επιτυχιών. Ο Μπέπε ξέρει -επίσης- καλύτερα από όλους το πώς δουλεύουν στη Γιουβέντους και τις σκέψεις, τα πλάνα, τα σχέδια που υπάρχουν για τα επόμενα χρόνια σε επίπεδο κλαμπ και αυτό είναι καλό. Ξέρει, παράλληλα, ότι οι πρώην δικοί του και νυν αντίπαλοι δεν βαριούνται να δουλεύουν και αυτό μοιάζει κακό.
Για τον Τύπο ή τους μάνατζερ, βέβαια, όλα αυτά είναι τέλεια, αφού θα είναι πολλές οι φορές, ειδικά στις αρχές, που οι Ιντερ και Γιουβέντους θα φέρονται να διεκδικούν τον ίδιο παίκτη, οπότε θα υπάρξουν τέτοιες “νίκες” και “ήττες”. Ποιες θα είναι αυτές, αδύνατο να το πει κάποιος σήμερα, όπου μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Οπως, για παράδειγμα, ότι ο Μαρότα θα φέρει πολύ σημαντική βελτίωση των σχέσεων των Μιλανέζων με τους μάνατζερ ή με διοικήσεις άλλων ομάδων. Θα βοηθήσει σίγουρα στην εικόνα του κλαμπ σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σίγουρα θα αποκτήσει και άλλη δυναμική η Ιντερ, άλλο “βάρος” στην ομοσπονδία ή στη Lega. Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι επικοινωνιακά ο Μπέπε είναι άψογος, τόσο στα καλά όσο και -κυρίως- στα δύσκολα.
Εχοντας ακόμη έναν γενικό διευθυντή στο πλευρό του, ο οποίος θα επιβλέπει τα οικονομικά του κλαμπ, τον Πιέρο Αουζίλιο δίπλα του σαν άλλος Φάμπιο Παράτιτσι και πάνω από όλα έναν νεαρό και φιλόδοξο πρόεδρο πίσω του, είναι λογικό να γίνει προσπάθεια ώστε να δημιουργηθεί μια δομή που θα θυμίζει στον νέο κουμανταδόρο των Νερατζούρι την λογική ή “πραγματικότητα” που ζούσε στους Μπιανκονέρι. Από εκεί και πέρα, αν όλα αυτά οδηγήσουν τελικά στο γκρέμισμα της Γιουβέντους από την κορυφή και την ανέλιξη της Ιντερ εκεί, ο Μπέπε Μαρότα θα γίνει θρύλος του Calcio. Αν δεν τα καταφέρει, άδικο ενδεχομένως, αλλά η ιστορία θα τον καταγράψει με μικρότερη “βαρύτητα” από ό,τι θα πρέπει στις επιτυχίες της Γιουβέντους του Αντρέα Ανιέλι…
