Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Κάποια πράγματα στη ζωή είναι θέμα επιλογής. Όπως για παράδειγμα, τι είδους ποδόσφαιρο θέλουμε.
Από τη μία υπάρχει το ποδόσφαιρο των «νονών». Με μαφιόζικες πρακτικές, ανατινάξεις φούρνων, ξυλοδαρμούς διαιτητών μέρα μεσημέρι. Ένα ποδόσφαιρο γεμάτο μίσος και σκοτεινιά.
Και από την άλλη το ποδόσφαιρο των παιδιών. Με αφίσες και αυτόγραφα, χαμόγελα, χαρά και αγνή, καλή διάθεση, μερική «αχρωματοψία». Όταν είσαι μικρός αγαπάς τον Φορτούνη αλλά αγαπάς και τον Πρίγιοβιτς – μεσολαβούν κάποια χρόνια μέχρι να φτάσεις να αποθεώνεις τον έναν και να εύχεσαι ψόφους στον άλλο.
Την Πέμπτη ακούσαμε στο επίμαχο , σοκαριστικό, βίντεο τις ανατριχιαστικές κραυγές του Τζήλου.
Και το βράδυ είδαμε ένα τσούρμο πιτσιρίκια, να έχουν περικυκλώσει σε αγώνα του ΠΑΟΚ στο Λεκανοπέδιο, τον Αλεξάντρ Πρίγιοβιτς και να του ζητούν φωτό και αυτόγραφα.
Το πρώτο είναι ζόφος. Το δεύτερο φως. Ξέρουμε προς τα πού κλίνει το ελληνικό ποδόσφαιρο (και η ελληνική κοινωνία συνολικά) εδώ και χρόνια. Για να δούμε προς τα που θέλει να πάει από εδώ και εμπρός. Μπορεί η απόσταση ανάμεσα στα δυο να μοιάζει τεράστια, αλλά εγώ λέω ότι η μισή και βάλε καλύπτεται με δυο – τρεις απλές κινήσεις.
Την άμεση σύλληψη των δραστών της επίθεσης στον Τζήλο. Υπάρχει τουλάχιστον ένα βίντεο, άρα και μάρτυρες, το περιστατικό συνέβη μέρα – μεσημέρι, άρα, εφόσον η Αστυνομία έχει τη θέληση, οι πιθανότητες να τους βρει είναι με το μέρος της. Να βρεθούν, λοιπόν και να τιμωρηθούν. Και οι φυσικοί αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί.
Ξέρετε, έχω γράψω κι εγώ πολλές φορές υπεραπλουστευτικά κείμενα με αναφορές στις χρόνιες κοινωνικές παθογένειες που μας καθιστούν μια τριτοκοσμική χώρα με ξεφτισμένο, ευρωπαϊκό καμουφλάζ. Στη βάση τους, εντούτοις, τα πράγματα είναι απλούστερα απ’ όσο φαίνονται.
Αιτία όλων των δεινών μας, πέρα από την καταφανή έλλειψη παιδείας, είναι η ατιμωρησία. Όσο δεν βρίσκονται και δεν τιμωρούνται παραδειγματικά αυτοί που έχουν μετατρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε μαφιόζικη ταινία του Σκορσέζε, τόσο η κατάσταση θα επιδεινώνεται σε όλα τα επίπεδα. Οι οπαδοί θα μισιούνται ολοένα και περισσότερο, τα δημοσιογραφικά κείμενα θα είναι έμπλεα μίσους, χυδαιότητας και διχασμού, η περιρρέρουσα ατμόσφαιρα στα ελληνικά γήπεδα τοξική και οι εικόνες όπως αυτή με τον Πρίγιοβιτς θα μοιάζουν με εξωτική καρτ – ποστάλ.
Αν ξεκινήσουμε από σήμερα, τώρα, την επόμενη ώρα με την διαλεύκανση (που δεν μοιάζει και τόσο δύσκολη) της υπόθεσης Τζήλου και με την τιμωρία των υπευθύνων, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα. Και αν συνεχίσουμε αταλάντευτα και με ισονομία να αντιμετωπίζουμε όλα τα ανάλογα περιστατικά στο μέλλον, θα έχουμε κάνει το δεύτερο.
Από εκεί και πέρα, τα επόμενα θα έρθουν πολύ ευκολότερα – ένα ντόμινο αλλαγής συμπεριφορών, υπό τον φόβο έστω της δικαιοσύνης, που θα επηρεάσει τους πάντες: από τους οπαδούς στις κερκίδες, μέχρι τους «οπαδούς» στα πληκτρολόγια.
Είναι θέμα επιλογής λοιπόν. Ο ξυλοδαρμός Τζήλου και η αποθέωση Πρίγιοβιτς. Τι επιλέγουμε να είναι ο κανόνας και τι η εξαίρεση;
Πηγή: Sport DNA
