Του Δημήτρη Μπίζα
Το 1992, ο Ayrton Senna είναι ήδη τρεις φορές πρωταθλητής, ο καλύτερος οδηγός της Formula 1, το μεγαλύτερο όνομα του motorsport. Το τέλος εκείνης της χρονιάς, όμως, τον βρίσκει πολύ μακριά από τον ανταγωνισμό. Οι παντοδύναμες Williams και ο κυρίαρχος Nigel Mansell κατακτούν τους τίτλους, αφήνοντας τη McLaren δεύτερη στη βαθμολογία, και τον Senna τέταρτο, κάτω κι από τον -ανερχόμενο- Michael Schumacher.
Για το 1993, τα πράγματα δεν έμοιαζαν τόσο καλά για τη βρετανική ομάδα. Η Honda αποχωρούσε, η Ford θα τη διαδεχόταν, όμως οι Αμερικανοί δεν είχαν σε καμία περίπτωση της δύναμη του μοτέρ της Renault, που στα μονοθέσια της Williams έμοιαζε ανίκητο.
Για αυτόν τον λόγο, ο Senna, χρησιμοποιώντας τη χορηγία της Marlboro και τον Emerson Fittipaldi, αλλά και το απίστευτο διαπραγματευτικό «χαρτί» που είχε τότε (άλλωστε, ήταν ό,τι καλύτερο και «καυτό» είχε να προσφέρει ο μηχανοκίνητος αθλητισμός), αποφάσισε να δοκιμάσει για πρώτη φορά ένα μονοθέσιο IndyCar.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1992, ο Βραζιλιάνος βρέθηκε στην πίστα που τότε ονομαζόταν Firebird Raceway West, στο Φοίνιξ της Αριζόνα – μία μικρή διαδρομή, μήκους 1,8 χιλιομέτρων.
Το μονοθέσιο της Penske για εκείνη τη σεζόν, το PC22, θα χρησιμοποιείτο για τις δοκιμές, τόσο από τον -βετεράνο και δύο φορές πρωταθλητή στην Αμερική- Fittipaldi, όσο κι από τον Senna.
Πρώτος στην πίστα βγήκε ο ‘Emmo’, για να βάλει ένα benchmark, με το οποίο θα μπορούσε να συγκριθεί ο Sennaστο δικό του run.
Η εποχή δεν ευνοούσε τα πράγματα. Επικρατούσαν αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες, και ακόμα κι ο έμπειρος από αυτά τα μονοθέσια Fittipaldi, έκανε πρώτα μερικούς αναγνωριστικούς γύρους, επέστρεψε στα pitsγια να αλλάξει ελαστικά και ρυθμίσεις στα φρένα, και γύρισε στην πίστα για να γράψει 49.7 δευτερόλεπτα. Αυτός ήταν ο πήχης για τον Senna.
Ο Βραζιλιάνος δεν είχε καμία πρότερη επαφή με αυτά τα μονοθέσια, τα οποία μπροστά σε εκείνα της F1, ήταν σχεδόν πρωτόγονα. Καθόλου ηλεκτρονικά βοηθήματα, πολύ πιο απλά αεροδυναμικά, πολύ πιο βαριές κατασκευές εκείνα τα αγωνιστικά της άλλης μεριάς του Ατλαντικού.
Αυτό, βέβαια, δεν φάνηκε να τον πτόησε. Στους πρώτους γύρους, κινείτο αργά, αλλά μόλις βρήκε ρυθμό, ξεπέρασε τον ταχύτερο χρόνο του Fittipaldi, κάνοντας 49.5 δευτερόλεπτα.
Επέστρεψε στα pits, και σύμφωνα με τον μηχανικό του εκείνη τη μέρα, Nigel Beresford, είχε δύο λόγια να πει για το μονοθέσιο:
«Μου είπε πως ο κινητήρας ήταν εύκολος στην οδήγηση, και βρήκε το μονοθέσιο πολύ βαρύ – όχι τόσο ευέλικτο όσο το πολύ ελαφρύτερο μονοθέσιο της F1 – και προσέθεσε ότι δεν ήξερε σε τι στροφές έπρεπε να αλλάξει ταχύτητα, γιατί ο κινητήρας ακουγόταν τόσο διαφορετικός.
«Η πίστα του Firebird έχει μία σχετικά γρήγορη στροφή, και ο Senna άρχιζε να πιέζει το μονοθέσιο εκεί. Μπορούσε να νιώσει το βάρος του – δεν ήθελε να το πάει στο όριο. Δεν ήταν το μέρος, ούτε η ώρα για να το κάνει αυτό.
«Ήθελε να δει την ευαισθησία του μονοθέσιου, οπότε βάλαμε πιο μαλακές αναρτήσεις πίσω, αποσυνδέσαμε την πίσω αντιστρεπτική δοκό, και βάλαμε 75 λίτρα μεθανόλης.»
Ο Senna γύρισε στην πίστα, έγραψε με τα ίδια λάστιχα χρόνο 49.09 δευτερολέπτων, και έφυγε «κύριος»:
«Ήρθε στα pits και είπε ‘Σας ευχαριστώ πολύ, έμαθα αυτά που ήθελα’. Βγήκε από το μονοθέσιο και αυτό ήταν.»
Το τεστ αυτό δεν θα τον έφερνε ποτέ πραγματικά στο -τότε- CART. Ήταν μία κίνηση «εκφοβισμού» της McLaren, ώστε εκείνη να αποδώσει τα αναμενόμενα την σεζόν που ερχόταν. Ο Senna χρησιμοποίησε την εικόνα που είχε χτίσει (δικαίως), για να μπορέσει να κερδίσει αυτό που ήθελε: ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο, για να γίνει ξανά πρωταθλητής.
Μπορεί η MP4/8 να μην ήταν κάτι το αξιόλογο τελικά, όμως εκείνος είχε δείξει ότι, αν θέλει, μπορεί να κινηθεί γρήγορα με ό,τι διαθέτει ρόδες και κινητήρα.
Περισσότερα για το εν λόγω τεστ μπορείτε να δείτε και στο μίνι ντοκιμαντέρ του Marshall Pruett:
Πηγή: 4 Τροχοί
