Του Γιώργου Κτενά
Μία βιαστική θεώρηση που υπάρχει στις μέρες μας για τον αθλητισμό γενικότερα (λόγω της εμπορευματοποίησής του), αλλά και συγκεκριμένα για το ποδόσφαιρο (για τον ίδιο λόγο), εντάσσει το δημοφιλέστερο άθλημα στην κατηγορία «άρτος και θεάματα». Μία άποψη που κινείται στη λογική τής μουδιασμένης συνείδησης, με την προσέγγιση να ακροπατεί ανάμεσα στη γενίκευση ακόμα και την ανοησία…
Σίγουρα, αφορά μία επιδερμική αντιμετώπιση του αθλήματος, από όσους δεν έχουν τη διάθεση ή ακόμα και την ικανότητα να το αντιληφθούν στην πλήρη προέκτασή του. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας δεν είναι μόνο 90 λεπτά μπάλας, τις Κυριακές, στο γήπεδο. Αλλά πολλά περισσότερα και με πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Ένας από τους πληρέστερους ορισμούς για το ποδόσφαιρο έχει δοθεί από τον Alf Garnett και χαρακτηρίζει το άθλημα ως «μπαλέτο της εργατικής τάξης». Από την άποψη ότι συγκεντρώνει όλα εκείνα τα ψυχαγωγικά στοιχεία, που μπορούν να το αναδείξουν και να τον συμπεριλάβουν στις ευχάριστες μικρές απολαύσεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Να δούμε, όμως, πόσο αυτή η άποψη μπορεί να βρει ανταπόκριση ακόμα και κυριολεκτικά στο ποδόσφαιρο. Κατά πόσο, δηλαδή, μπορεί το ποδόσφαιρο να μετατραπεί σε μπαλέτο, αλλά και σε χορό γενικότερα.
Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά – ακόμα και σε επίπεδο τοπ ευρωπαϊκών ομάδων – συναντάμε μία διαφορετική κουλτούρα προσέγγισης του τρόπου εκγύμνασης των ποδοσφαιριστών. Με τους συλλόγους να δίνουν περισσότερη βαρύτητα στα στοιχεία τού χορευτή, του ακροβάτη, του ορειβάτη και όχι του μυώδη σπρίντερ, που θα οργώσει το γήπεδο όπως ένα γεωργικό μηχάνημα. Μία προοπτική που ταιριάζει περισσότερο με την ανθρώπινη φυσιολογία και ανατομία και μπορεί να αυξήσει τόσο το θέαμα εντός του γηπέδου, όσο και γενικότερα την ποιότητα των αγώνων. Δίνοντας βαρύτητα στα ελαφριά σώματα και τους ανάλαφρους μυς, την αντοχή και, φυσικά, την καλή τεχνική.
Μία εξέλιξη που όταν αποτελέσει γενικευμένη αλλαγή στον χώρο του ποδοσφαίρου, μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και υπέρ της μείωσης του φαινομένου του ντοπαρίσματος. Από την άποψη ότι δεν θα υπάρχει λόγος εκγύμνασης των μυών με τον τρόπο που γίνεται σήμερα. Κατʼ επέκταση και χρήση αναβολικών, για την βελτίωσή τους. Οι ποδοσφαιριστές δεν θα αποτελούν το alter ego του Terminator Schwarzenegger. Αλλά με το νέο πρότυπο εκγύμνασης θα δημιουργηθούν αθλητές με φιζίκ αιλουροειδών, που δεν θα τρέχουν απλώς πίσω από μία μπάλα, λες και είναι ταγμένοι σε κάποια ανώτερη δύναμη να κάνουν αποκλειστικά αυτό επί 90 λεπτά. Μία προοπτική που σήμερα μπορεί να φαντάζει λίγο ουτοπική. Να θυμίσουμε όμως, κλείνοντας, ότι πρόοδος είναι η υλοποίηση της ουτοπίας, μία αληθινή πορεία ζωής δηλαδή και όχι κάτι που είναι ανέφικτο.
Πηγή: Otherside Football
