119 χρόνια ένδοξης ιστορίας

Επιμέλεια, Βαγγέλης Σταματόπουλος

Η ημέρα που ξημέρωσε είναι αναμφίβολα μία από τις πλέον ιδιαίτερες στην ιστορία του calcio καθώς σαν σήμερα πριν από ακριβώς 119 χρόνια (9 Ιανουαρίου 1900) ιδρύθηκε στην Piazza della Libertà δίπλα στις όχθες του Τίβερη η Λάτσιο.

Για την οικογένεια των “λατσιάλι” αποτελεί τίτλο τιμής το γεγονός ότι συνιστούν τον πρώτο σύλλογο που δημιουργήθηκε στην Ρώμη καθώς η μεγάλη τους αντίπαλο Ρόμα δημιουργήθηκε το 1927 από συγχώνευση άλλων ομάδων (στην οποία η Λάτσιο αρνήθηκε πεισματικά να πάρει μέρος), όπως και για το γεγονός πως πέρα από τη “ναυαρχίδα του στόλου” που είναι το ποδόσφαιρο φιλοξενούν πάνω από 30 ακόμα αθλήματα.

⚪? Su una panchina di Piazza della Libertà nove volenterosi giovani guidati da Luigi Bigiarelli fondano #LaPrimaSquadraDellaCapitale

È il 9 gennaio 1900, è l’inizio di una storia lunga 119 anni…#CXIXLazio ? pic.twitter.com/LA2snYFNSu

— S.S.Lazio (@OfficialSSLazio) 8 Ιανουαρίου 2019

Φυσικά, οι “αετοί” της ιταλικής πρωτεύουσας, που εμπνεύστηκαν την αρχαία Ελλάδα στην επιλογή των χρωμάτων τους, έχουν να επιδείξουν και αρκετές επιτυχίες εντός γηπέδων σε αυτή την υπεραιωνόβια διαδρομή τους εντός και εκτός συνόρων.

Δύο πρωταθλήματα Ιταλίας όπου το πιο πρόσφατο κατακτήθηκε στα 100 χρόνια από τη γέννηση του συλλόγου, 6 Κύπελλα Ιταλίας, Κύπελλο Κυπελλούχων και Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ βρίσκονται μεταξύ άλλων στην τροπαιοθήκη τους ενώ οι φίλοι της ομάδας έχουν καμαρώσει ουκ ολίγες εμβληματικές φυσιογνωμίες να δοξάζουν τη φανέλα του συλλόγου.

Πώς όμως έφτασε η Λάτσιο να αποτελεί μία από τις πιο πιο ιστορικές ομάδες της Serie A και να έχει ένθερμο κοινό όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων; Το Sport24.gr σας παρουσιάζει την πορεία της Λάτσιο μέσα στο χρόνο: από την κόντρα της με τη Ρόμα και τον Σίλβιο Πιόλα μέχρι το ιστορικό πρώτο σκουντέτο και τους άθλους της ομάδας επί των ημερών του Σέρτζιο Κρανιότι στην προεδρία.

Αυτή είναι η S.S.Lazio

Η Λάτσιο “γεννήθηκε” στις 9 Ιανουαρίου του 1900 στην Piazza della Libertà στις όχθες του του ιστορικού ποταμού Τίβερη. Ο λόγος που οι εννέα ιδρυτές της αποφάσισαν να της δώσουν το συγκεκριμένο όνομα οφειλόταν στο ότι επιθυμούσαν να συμπεριλάβουν μέσα σε αυτή κάτι περισσότερο από την πόλη της Ρώμης από την οποία προέρχονταν: έτσι της έδωσαν το όνομα του ευρύτερου γεωγραφικού διαμερίσματος όπου χτίστηκε η Ρώμη: Lazio.

Η ποδοσφαιρική ιστορία της ομάδας ξεκίνησε να μετράει από το 1910 καθώς όταν ιδρύθηκε ο σύλλογος στην ανατολή του 20ου αιώνα έφερε την ονομασία Società Podistica Lazio (Σύλλογος Δρομέων Λάτσιο). Αυτό όχι μόνο δεν ήταν τυχαίο αλλά αποτέλεσε ουσιαστικά τον πρόδρομο στα 115 χρόνια ζωής που μετράνε αισίως οι πρωτευουσιάνοι αφού διατηρούν περισσότερα από 30 τμήματα και υπερηφανεύονται ότι είναι από τις πρωτοπόρες ομάδες στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Λάτσιο δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο αλλά και ράγκμπι, στίβος, κολύμβηση και πολλά ακόμα ολυμπιακά αθλήματα ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι τα χρώματα του συλλόγου φόρεσαν πολλοί Ολυμπιονίκες και ήρωες πολέμου, τα ονόματα των οποίων έχουν δοθεί σε πολλούς δρόμους της Ρώμης.

Το σύμβολο της Λάτσιο, ο αετός (aquila) επιλέχτηκε καθώς πέρα από ιερό ζώο θεωρούταν και σύμβολο των ρωμαϊκών λεγεώνων. Όσον αφορά στα χρώματά της, το γαλάζιο και το άσπρο (Μπιανκοτσελέστι και μπιανκατζούρι τα προσωνύμια της ομάδας), αυτά προέκυψαν από την επιθυμία των ιδρυτών της Λάτσιο να αποδώσουν φόρο τιμής στην αρχαία Ελλάδα αλλά και στην γενέτειρα χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η τεράστια κόντρα της Λάτσιο με τη Ρόμα ξεκίνησε από το 1927, χρονιά που ο Ιτάλο Φόσκι προχώρησε στην ίδρυση της Ρόμα μέσα από τη συγχώνευση τριών ομάδων της πρωτεύουσας: ο λόγος για τις Ρόμαν, Άλμπα-Αουντάτσε και Φορτιτούντο. Ο σκοπός της ένωσης ήταν να δημιουργηθεί ένας ισχυρός ποδοσφαιρικός πόλος στη Ρώμη που θα μπορούσε να κοντράρει τις ισχυρότερες ομάδες του ιταλικού Βορρά, με τη Λάτσιο ωστόσο να αντιστέκεται και να μην παίρνει μέρος στη συγχώνευση. Ο άνθρωπος στον οποίο λέγεται πως “χρωστάει” την διατήρηση του ονόματός της είναι ο Τζόρτζιο Βακάρο, γραμματέας στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι και παθιασμένος οπαδός της ο οποίος υπερασπίστηκε το δικαίωμα του συλλόγου να διατηρήσει την ταυτότητά του και να αντιταχτεί στη συγχώνευση την οποία υπαγόρευε το τότε καθεστώς.

Η Λάτσιο ήταν παρούσα στο πρώτο πρωτάθλημα της Serie A το 1929, με το ντεμπούτο της στις 6 Οκτωβρίου να είναι θριαμβευτικό καθώς επιβλήθηκε 3-0 της Μπολόνια στο “Ροντιντέλα”. Το τέλος εκείνης της σεζόν την βρήκε στην 15η θέση ενώ τα πλασαρίσματά της μέχρι το 1934 ήταν κατά σειρά: 8η, 13η, 10η, 10η.

Το 1934 συνιστά χρονιά-ορόσημο για τη Λάτσιο καθώς εκείνο το καλοκαίρι ντύνονται στα γαλανόλευκα οι Ατίλιο Φεράρις και Σίλβιο Πιόλα. Ο πρώτος (αμυντικός μέσος) είχε την ιδιαιτερότητα πως γινόταν παίκτης της μετά από σχεδόν 200 ματς στο αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό της Ρόμα, ενώ ο δεύτερος έμελλε να γίνει ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στο ιταλικό πρωτάθλημα. Στα εννέα χρόνια που έπαιξε στη Λάτσιο σταμάτησε στα 143 γκολ (227 ματς) ενώ με τα 274 γκολ του στη Serie A σε 566 παιχνίδια είναι ο κορυφαίος σκόρερ στην μεγάλη κατηγορία (δεύτερος ο νυν καπιτάνο της Ρόμα Φραντσέσκο Τότι με 237 γκολ) και ο τέταρτος σε συμμετοχές.

Καθοδηγούμενη από τον σπουδαίο αυτό Ιταλό στράικερ η Λάτσιο είχε το καλύτερο πλασάρισμά της στην προ Β’ Παγκοσμίου πολέμου εποχή τη σεζόν 1936-37, όταν τερμάτισε 2η με 39 βαθμούς, τρεις λιγότερους από την πρωταθλήτρια Μπολόνια. Την ίδια σεζόν αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη και μάλιστα ήταν φιναλίστ στον τελικό του Mitropa Cup (το Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης που διοργανώθηκε από το 1927 μέχρι το 1940) χάνοντας από την ουγγρική Φερεντσβάρος.

Η δεκαετία του ’40 που σημαδεύτηκε από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά και την κυριαρχία της μεγάλης ομάδας της Τορίνο (πήρε 5 πρωταθλήματα) βρήκε τη Λάτσιο να μην ξεφεύγει από τη μετριότητα, όμως η δεκαετία του ’50 ήταν εκείνη που έφερε την πολυπόθητη πρώτη κούπα στην τροπαιοθήκη της. Το 1956 και το 1957 βρήκε τους “αετούς” να πραγματοποιούν υψηλές πτήσεις καταλαμβάνοντας την 3η θέση στο πρωτάθλημα και το 1958 οι πρωτευουσιάνοι έδωσαν μεγάλη χαρά στον κόσμο τους με την κατάκτηση του Coppa Italia. Αντίπαλος στον τελικό ήταν η Φιορεντίνα, με το μοναδικό γκολ να έρχεται από τον επιθετικό Μαουρίλιο Πρίνι, ο οποιός -ειρωνία της τύχης- είχε αφήσει την περασμένη σεζόν τη Φιορεντίνα για τη Λάτσιο! Προπονητής εκείνης της ομάδας ήταν ο Φούλβιο Μπερναρντίνι (πρώτος παίκτης από τη Ρώμη που έπαιξε στην εθνική Ιταλίας) ενώ αρχηγός της ήταν ο τερματοφύλακας Ρομπέρτο Λοβάτι.

Μεγάλα αστέρια της Λάτσιο τη χρονιά του πρώτου τροπαίου ήταν ο Σουηδός φορ Άρνε Σέλμοσον (κατόπιν πήρε μεταγραφή για τη Ρόμα και παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός παίκτης που έχει σκοράρει στο Derby della Capitale και με τη Λάτσιο και με τη Ρόμα) και ο Ιταλός επιθετικός Έρμες Μουτσινέλι ο οποίος έκανε μεγάλη καριέρα στα γήπεδα της Serie A με τη φανέλα της Γιουβέντους.

Η δεκαετία του ’60 και οι αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν δύσκολη περίοδος για τη Λάτσιο καθώς την βρήκε για αρκετές χρονιές να βολοδέρνει στη Serie B και να δίνει μάχη για να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια, όταν όμως έγινε αυτό οι τιφόζι της ομάδας “ανταμείφθηκαν” για τις δοκιμασίες που είχαν περάσει… Το 1972 οι “μπιανκοτσελέστι” επέστρεψαν στη Serie A, το 1973 έχασαν στο νήμα τον τίτλο μετά από μάχη μέχρι τελικής πτώσης που έδωσαν με Γιουβέντους και Μίλαν (αυτός κατέληξε στους Τορινέζους) και το 1974 πάτησαν κορυφή κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους. Τη “χρυσή” εκείνη ομάδα συνέθεταν οι: Πουλίτσι, Πετρέλι, Μαρτίνι, Γουίλσον, Όντι, Νάνι, Γκαρλασκέλι, Ρε Τσεκόνι, Κινάλια, Φρουσταλούπι και Ντ’Αμίκο, με τον Τομάσο Μαεστρέλι να κάθεται στον πάγκο και τον Ουμπέρτο Λεντσίνι να βρίσκεται στο διοικητικό τιμόνι.

Το άσχημο για τη Λάτσιο ήταν πως δεν μπόρεσε να “χτίσει” πάνω σε αυτή την επιτυχία ώστε να έρθουν ακόμα περισσότερες, με την ομάδα να τερματίζει 4η το 1975, να δίνει μάχη για την παραμονή το 1976, να πλασάρεται 5η το 1977 και να πέφτει στη μέση της βαθμολογίας το 1978. Επιπλέον οι πρωτευουσιάνοι δέχτηκαν εκείνη την περίοδο τριπλό χτύπημα, από τους τραγικούς θανάτους των Λουτσιάνο Ρε Τσεκόνι και του προπονητή του τίτλου Τομάζο Μαεστρέλι, καθώς επίσης και την αποχώρηση του σπουδαίου φορ Κινάλια με προορισμό τις ΗΠΑ (Νιου Γιορκ Κόσμος).

Η δεκετία του ’80 αντιπροσωπεύει την πιο μελανή περίοδο στην ιστορία της Λάτσιο, με τον σύλλογο της ιταλικής πρωτεύουσας να παίρνει το δρόμο για τη Serie B το 1980 μαζί με τη Μίλαν εξαιτίας ενός σκανδάλου με παράνομους στοιχηματισμούς παικτών και να ξαναπέφτει μέσα σε αυτή τη δίνη λίγα χρόνια αργότερα και πάλι λόγω στοιχηματικού σκανδάλου που αφορούσε ποδοσφαιριστή της. Το 1988 ήταν πάντως χρονιά ορόσημο για αυτήν καθώς επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία και έκτοτε δεν κοίταξε ποτέ πίσω της…

Η έλευση του Σέρτζιο Κρανιότι το 1992 αλλάζει το ρου της ιστορίας της Λάτσιο, με τον Ιταλό επιχειρηματία να είναι αποφασισμένος να επενδύσει μακροπρόθεσμα σε μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα για να κάνει τους “λατσιάλι” ισότιμους διεκδικητές του τίτλου. Μέχρι το 1997 η Λάτσιο μπορεί να υπερηφανεύεται ότι επί Κρανιότι πήρε πέντε συνεχόμενες φορές το ευρωπαϊκό εισιτήριο, τερματίζοντας μία φορά δεύτερη στο πρωτάθλημα (1994-95), δύο φορές τρίτη (1993-94, 1995-96), μία φορά τέταρτη (1996-97) και μία φορά πέμπτη (1992-93). Μέσα σε αυτή την πενταετία της ποδοσφαιρικής άνθισης της ομάδας ο αρχηγός της Τζουζέπε Σινιόρι κατέκτησε 3 φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα.

Το καλοκαίρι του 1997 αναλαμβάνει τα ηνία ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον και με ποιοτικούς παίκτες στο ρόστερ της όπως οι Νέστα, Νέντβεντ, Μαντσίνι, Γιούγκοβιτς, Αλμέιδα, η ομάδα της “αιώνιας πόλης” κατακτά τον πρώτο της τρόπαιο μετά από 24 ολόκληρα χρόνια. Αυτό είναι το Κύπελλο Ιταλίας, με τους “λατσιάλι” να πανηγυρίζουν τον τίτλο μπροστά στο κοινό τους στις 29 Απριλίου 1998 στον τελικό-ρεβάνς κόντρα στη Μίλαν. Την ίδια σεζόν η Λάτσιο έφτασε πολύ κοντά και στον πρώτο ευρωπαϊκό της τίτλο όταν αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA κόντρα στην Ίντερ, με τους Μιλανέζους να έχουν ωστόσο έναν εκπληκτικό Ρονάλντο στις τάξεις τους και να βγαίνουν νικητές μέσα από τον “ιταλικό εμφύλιο” επικρατώντας 3-0 της Λάτσιο.

Η επόμενη σεζόν βρίσκει τη Λάτσιο να έχει γίνει ακόμα πιο ισχυρή, με τον Κρανιότι να μην σταματάει να βάζει το χέρι στην τσέπη και να φέρνει στην ομάδα Βιέρι, Σάλας, Μιχαΐλοβιτς και Στάνκοβιτς. Ο Έρικσον πανηγυρίζει μάλιστα τίτλο τόσο στο ξεκίνημα της σεζόν, με την κατάκτηση του Σούπερ Καπ κόντρα στη Γιουβέντους (με νίκη 2-1 μέσα στο Τορίνο), όσο και στο φινάλε, με τη Λάτσιο να γράφει ευρωπαϊκή ιστορία νικώντας 2-1 τη Μαγιόρκα στο Μπέρμιγχαμ και κατακτώντας το τελευταίο Κύπελλο Κυπελλούχων. Φτάνει μάλιστα μία ανάσα από το σκουντέτο, που το χάνει την τελευταία αγωνιστική έχοντας μόλις έναν πόντο λιγότερο από την πρωταθλήτρια Μίλαν.

Οι οπαδοί της Λάτσιο είχαν… καλομάθει από τρόπαια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όμως αυτό που συνέβη τη σεζόν 1999-2000 ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να είχαν ονειρευτεί. Η πρώτη ικανοποίηση ήρθε στις 27 Αυγούστου 1999 όταν οι παίκτες του Έρικσον σήκωσαν το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ στο Μοντεκάρλο (νίκη 1-0 επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με γκολ του Μαρσέλο Σάλας), με τη νίκη αυτή να αποδεικνύεται… ορεκτικό για τη συνέχεια. Μπορεί ο Βιέρι να είχε αποχωρήσει όμως στην ομάδα είχαν έρθει οι Βερόν, Σενσίνι, Σιμεόνε και Σιμόνε Ιντσάγκι (λίγους μήνες αργότερα προστέθηκε και ο Ραβανέλι) και η Λάτσιο γιόρτασε λίγους μήνες μετά την επέτειο των 100 χρόνων της το 2ο σκουντέτο της ιστορίας της. Ο τρόπος μάλιστα συγκλονιστικός: νίκη με 3-0 επί της Ρετζίνα και 80.000 οπαδοί της να καρδιοχτυπούν στις εξέδρες του “Ολίμπικο” για άλλα 45 λεπτά βλέποντας το Περούτζα-Γιουβέντους (είχε καθυστέρηση λόγω απίστευτης νεροποντής στο “Ρενάτο Κούρι”) και ελπίζοντας σε στραβοπάτημα της “βέκια σινιόρα”. Η γκέλα έγινε (νίκη για τους γηπεδούχους με 1-0) και το γαλάζιο κομμάτι της Ρώμης “καιγόταν”! Τρεις ημέρες αργότερα στο Μιλάνο κόντρα στην Ίντερ η Λάτσιο αποσπούσε λευκή ισοπαλία και κατακτούσε και το Κύπελλο (χάρη στη νίκη της με 2-1 στον πρώτο τελικό), επισφραγίζοντας έτσι μία εκπληκτική σεζόν με νταμπλ στην Ιταλία και ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ…

Η σεζόν 2000-01 ξεκίνησε επίσημα στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 με μία ακόμα νίκη: 4-3 επί της Ίντερ στο “Ολίμπικο” και το ιταλικό Σούπερ Καπ ήταν δικό της. Αυτός ήταν και ο τελευταίος τίτλος για τον Έρικσον όντας στην τεχνική ηγεσία της Λάτσιο, με τον Σουηδό και τη διοίκηση της ομάδας να αποφασίζουν από κοινού να χωρίσουν φιλικά οι δρόμοι τους τον Ιανουάριο του 2001 και να αφήνει “προίκα” στην ομάδα 7 τίτλους μέσα σε 3,5 χρόνια. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να ολοκληρώσει τη σεζόν ήταν ο θρυλικός Ντίνο Τζοφ που άφησε το πόστο του αντιπροέδρου για να αναλάβει εκείνο του προπονητή και να οδηγήσει τους “λατσιάλι” στην 3η θέση και κατ’επέκταση στο Champions League της επόμενης σεζόν.

Ο κύκλος του Σέρτζιο Κρανιότι στα κοινά της Λάτσιο έκλεισε το 2003 και η ομάδα βρέθηκε ξανά να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, ωστόσο το 2004 ήταν ένα καλό έτος για αυτήν. Και αυτό γιατί στη δεύτερη σεζόν του Ρομπέρτο Μαντσίνι στον πάγκο, οι “μπιανκοτσελέστι” κατέκτησαν το Κύπελλο Ιταλίας. Αφού πέρασαν πρώτα τα εμπόδια των Μόντενα και Πάρμα, στα ημιτελικά υπέταξαν τη Μίλαν με δύο νίκες (2-1 στο Μιλάνο και 4-0 στο “Ολίμπικο”) και στον τελικό νίκησαν 2-0 εντός έδρας την Γιουβέντους και ήρθαν ισόπαλοι 2-2 στο “Ντέλε Άλπι” στη ρεβάνς.

Πέντε χρόνια αργότερα είχε έρθει η ώρα για ένα ακόμα Κύπελλο Ιταλίας, με προπονητή αυτή τη φορά στο τιμόνι τον Ντέλιο Ρόσι και με αντίπαλο σε (μονό πλέον) τελικό στο “Ολίμπικο” τη Σαμπντόρια. Η Λάτσιο αναδείχτηκε ισόπαλη 1-1 με τη Σαμπντόρια στην κανονική διάρκεια του τελικού και στην παράταση (με τα γκολ των Σάρατε στο 4′ και του Πατσίνι στο 31′), για να έρθει τελικά η νίκη στα πέναλτι με 6-5 χάρη στις εύστοχες εκτελέσεις των Λεντέσμα, Ρόζεναλ, Κολάροφ, Σάρατε, Λίχτσταϊνερ, Νταμπό. Λίγους μήνες αργότερα οι “λατσιάλι”κατέκτησαν και το ιταλικό Σούπερ Καπ, νικώντας 2-1 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου την Ίντερ του Ζοζέ Μουρίνιο.

Ο προτελευταίος τίτλος που πρόσθεσε στη συλλογή της η Λάτσιο είναι μακράν ο πιο γλυκός για όλους τους οπαδούς της, όχι για το γεγονός ότι είναι ο πλησιέστερος χρονικά αλλά γιατί κατακτήθηκε απέναντι στην μεγάλη της αντίπαλο, τη Ρόμα. Οι δύο ομάδες συγκρούστηκαν στις 26 Μαΐου 2013 στην κοινή τους έδρα, το “Ολίμπικο”, στον τελικό του Coppa Italia, ο οποίος είχε την εξής ιδιαιτερότητα: παρά το γεγονός ότι η Ρόμα είχε βρεθεί σε 16 τελικούς και η Λάτσιο σε 6, ήταν η πρώτη φορά που οι δύο συμπολίτισσες θα βρίσκονταν απέναντι με φόντο το τρόπαιο. Ο άνθρωπος δε που έγραψε ιστορία ήταν ο Βόσνιος Σέναντ Λούλιτς ο οποίος με ένα πλασέ από το ύψος της μικρής περιοχής στο 71ο λεπτό χάρισε το τρόπαιο στη Λάτσιο και έστειλε τους οπαδούς της στα ουράνια για μία νίκη που άξιζε πολλά περισσότερα από ένα τρόπαιο.

Τέλος, στις 13 Αυγούστου 2017 επικράτησε της Γιουβέντους με 3-2 και κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας σε μία αναμέτρηση στην οποία οι Λατσιάλι ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0 μέχρι και το 85′, με το Νριμπάλα να ισοφαρίζει στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων και τον Αλεσάντρο Μούρτζια δύο λεπτά αργότερα να χαρίζει στους Ρωμαίους τον τελευταίο τίτλο της ιστορίας τους.

Ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Λάτσιο είναι ο θρυλικός Σίλβιο Πιόλα με 149 γκολ και ο ρέκορντμαν συμμετοχών είναι ο Τζουζέπε Φαβάλι με 401.

Ο κορυφαίος σκόρερ των “λατσιάλι” στα Κύπελλα Ευρώπης είναι ο Σιμόνε Ιντσάγκι με 20 τέρματα (μοιράζονται τη 2η θέση με 12 γκολ οι Τομάζο Ρόκι και Πάβελ Νέντβεντ) ενώ ο Πάολο Νέγκρο έχει φορέσει περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο τη φανέλα της Λάτσιο στην Ευρώπη, έχοντας 64 συμμετοχές (ακολουθεί με 58 ο Λούκα Μαρκετζάνι ο οποίος είναι και ο γκολκίπερ με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Λάτσιο με 229).

Έξι παίκτες της Λάτσιο έχουν κατακτήσει τον τίτλο του αρχικανονιέρη σε μία σεζόν στη Serie A από το 1929 και μετά. Αυτοί είναι οι Σίλβιο Πιόλα (1936-37, 1942-43), Τζόρτζιο Κινάλια (1971-72, 1973-74), Μπρούνο Τζορντάνο (1978-79, 1982-83), Ολιβιέρο Γκαρλίνι (1985-86), Τζουζέπε Σινιόρι (1992-93, 1993-94, 1995-96) και Ερνάν Κρέσπο (2000-01).

O μεγαλύτερος αριθμός θεατών που έχουν βρεθεί σε αγώνα της Λάτσιο είναι περίπου 80.000 σε αγώνα της Serie A κόντρα στη Φότζα στις 12 Μαΐου 1974, αγώνας που έδωσε τη δυνατότητα στους “αετούς” να πανηγυρίσουν το πρώτο τους σκουντέτο. Ο αριθμός αυτός αποτελεί μάλιστα ρεκόρ για το “Ολίμπικο”συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων που έχουν δώσει σε αυτό το γήπεδο τόσο η συμπολίτισσά της Ρόμα όσο και η εθνική Ιταλίας!