Άριεν Ρόμπεν και Φράνκ Ριμπερί δε θα βρίσκονται του χρόνου στα «φτερά» της Μπάγερν Μονάχου και ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος θυμάται πέντε κορυφαία δίδυμα ποδοσφαιριστών, που αγωνίζονταν στα δύο άκρα των ομάδων τους.
Ράιαν Γκιγκς – Ντέιβιντ Μπέκαμ
Στο 4-4-2 του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 κι έπειτα, δέσποζαν τρία δίδυμα στη μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας. Σκόουλς-Κιν στον άξονα, Κόουλ-Γιορκ στην επίθεση και φυσικά Γκιγκς-Μπέκαμ στα άκρα. Δύο ποδοσφαιριστές με διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά, που δημιουργούσαν πονοκεφάλους στις αντίπαλες άμυνες. Ο Ουαλός με τις επελάσεις του από τα αριστερά και ο Άγγλος με τις φαρμακερές σέντρες του από τα δεξιά. Και οι δύο ήταν μέλη της “Class of ‘92” της ακαδημίας του συλλόγου, που έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης το 1999. Οι δρόμοι τους χώρισαν το 2003, όταν ο Μπέκαμ αποχώρησε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης.
Λουίς Φίγκο – Κριστιάνο Ρονάλντο
Ο CR7 έχει συνυπάρξει κατά καιρούς με σπουδαίους ακραίους στις ομάδες που αγωνίστηκε, όπως ο Γκιγκς (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και ο Μπέιλ (Ρεάλ Μαδρίτης), όμως ο ποιοτικότερος όλων ήταν ο Λουίς Φίγκο στην εθνική Πορτογαλίας, έστω κι αν αυτό δεν έγινε για πολλά χρόνια. Το 2003, όταν ο 18χρονος Ρονάλντο αγωνίστηκε για πρώτη φορά με το εθνόσημο, ο Φίγκο ήταν ήδη 31 ετών και αρχηγός της εθνικής ομάδας της χώρας τους. Τότε, η φυσική θέση και των δύο ήταν αυτή του δεξιού ακραίου, όμως για να χωρέσουν αμφότεροι στην ενδεκάδα, ο ένας έπρεπε να… μετακομίσει στα αριστερά. Αγωνίστηκαν μαζί στο Euro 2004 και στο Μουντιάλ 2006 και φυσικά τους ενώνει η ήττα από την εθνική Ελλάδος στον τελικό της Λισαβόνας.
Λιονέλ Μέσι – Ροναλντίνιο
Κανείς από τους δύο δεν ανήκει στην κατηγορία των wingers, αφού παίζουν όπου θέλουν και μάλιστα με την ίδια ικανότητα να μαγεύουν το κοινό. Ωστόσο, τη τετραετία 2004-2008 που συνυπήρξαν στην Μπαρτσελόνα του Φρανκ Ράικαρντ, ο μεν Ροναλντίνιο αγωνιζόταν στο αριστερό άκρο της επίθεσης, ο δε Μέσι στο δεξί. Αμφότεροι με ανάποδο πόδι, ώστε να συγκλίνουν προς τον άξονα και είτε να εκτελούν, είτε να δημιουργούν για τον Σάμουελ Ετό, ο οποίος ήταν το βασικό σέντερ φορ των «μπλαουγκράνα». Μακάρι να άνηκαν στην ίδια γενιά, ώστε οι φίλοι του ποδοσφαίρου να μπορέσουν να απολαύσουν περισσότερα χρόνια στην ίδια ομάδα, δύο από τους κορυφαίους άσους όλων των εποχών.
Φρέντι Λιούνμπεργκ – Ρομπέρτ Πιρές
Κανείς από τους δύο δεν είχε το ταλέντο όλων των προηγούμενων, όμως συνέπεσαν σε μία «χρυσή» εποχή της Άρσεναλ και «κούμπωσαν» τέλεια στα άκρα της, σύμφωνα με το στυλ παιχνιδιού που εφάρμοζε Αρσέν Βενγκέρ. Εκτός από την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2002, οι δύο τους ήταν μέλη των “Invincibles”, που σήκωσαν την Πρέμιερ Λιγκ αήττητοι το 2004. Ο Λιούνμπεργκ ήταν ο πιο γρήγορος από τους δύο, ενώ ο Πιρές φημιζόταν περισσότερο για την τεχνική του κατάρτιση και τη μεγαλύτερη έφεση στο σκοράρισμα (ο λόγος που ο Γάλλος αγωνιζόταν καμιά φορά και στον άξονα). Εξαιρετικοί στο ένας εναντίον ενός, συνυπήρξαν στην Άρσεναλ την εξαετία 2000-2006.
Ρομπέρτο Κάρλος – Καφού
Σίγουρα δεν ανήκουν στην κατηγορία των κλασικών ή κατά συνθήκη wingers, όμως ποιος θεωρεί ότι οι δύο Βραζιλιάνοι δεν έχουν δικαίωμα να βρίσκονται στη λίστα με τους παραπάνω ποδοσφαιριστές; Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος ήταν… τυπικά μπακ, όμως στην ουσία ήταν wing backs και πολλές φορές κλασικοί wingers, αφού είχαν έφεση (και συμμετοχή) περισσότερο στο επιθετικό παιχνίδι της εθνικής Βραζιλίας. Μαζί κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 (ο Καφού είχε σηκώσει και το Μουντιάλ του 1994), αγωνιζόμενοι σε όλη την πλευρά της «σελεσάο», στο 3-4-3 του Φελίπε Σκολάρι.
