Του Γιώργου Καραμάνου
Στο ημίχρονο το βράδυ της Τετάρτης είχαν μπει τέσσερα και στη μία ώρα αγώνα έξι. «ΟΚ, θα ηρεμήσει τώρα», σκέφτηκε ο μέσος φίλαθλος που το χάζευε για χαβαλέ ή για το στοίχημα. Η Σίτι όμως δεν πάτησε ποτέ το φρένο. Η κάμερα δεν συνέλαβε ποτέ τον προπονητή της να κουνάει το κεφάλι σε εκείνο το διακριτικό νόημα του «παιδιά κόψτε λίγο». Ο Γκάμπριελ Ζέσους γούσταρε να ξεδώσει, καθώς η σεζόν του δεν είναι καλή και έβαλε τέσσερα μόνος του. Η Μπέρτον των δύο κατηγοριών πιο χαμηλά βρέθηκε στο φινάλε του πρώτου μεταξύ τους ημιτελικού να μετράει εννέα μαζέματα από τα δίχτυα της. Ζόρικο τρομερά στη διαχείριση της ψυχολογίας της. Και από την άλλη, το… κράξιμο στους νικητές. Οτι δεν σεβάστηκαν τον πιο αδύναμο αντίπαλο. Αυτό όμως έπρεπε να συμβεί; Να σταματήσουν; ‘Η να παίζουν πάντα, όλοι σύμφωνα με τις δυνάμεις τους; Τι είναι τελικά πιο σωστό σε ένα παιχνίδι;
Η αλήθεια είναι ότι εάν κάνεις ένα μικρό γκάλοπ γύρω σου, θα διαπιστώσεις ότι οι απόψεις αγγίζουν το 50-50. Πιο απλός τρόπος για να σου εξηγήσει ότι εδώ δεν χωράει ξεκάθαρη τοποθέτηση, δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα και τους σοφούς να μελετήσεις για το εν λόγω θέμα και πάλι θα σε μπερδέψουν. Ο Αριστοτέλης είχε πάρει κάποτε μία σχετική θέση επί του ζητήματος. Φυσικά δεν είχε κατά νου το ποδόσφαιρο, όταν ξεστόμιζε πως: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων». Καθώς λοιπόν μεταξύ Σίτι και Μπέρτον η αγωνιστική ανισότητα ήταν ξεκάθαρη, εάν ο αρχαίος Ελληνας φιλόσοφος καθόταν στον πάγκο δίπλα στον Πεπ, θα τον συμβούλευε να μην φτάσει το σκορ τόσο ψηλά. Να μην έπαιζαν οι παίκτες του με την ίδια ορμή, όπως θα έκαναν απέναντι στη Λίβερπουλ π.χ.
Είναι όμως αυτό σεβασμός; Ο ίδιος ο Γκουαρδιόλα υποστήριξε αμέσως μετά τον αγώνα, ότι: «σεβασμός είναι να τα δίνεις όλα κόντρα σε κάθε αντίπαλο». Ισως και να έχει δίκιο. Το να φρενάρεις αγωνιστικά, φλερτάρει όχι με τα όρια της ασέβειας, αλλά με εκείνα της… λύπησης, κάτι μη αποδεκτό στο ανταγωνιστικό πνεύμα της μπάλας. Από την άλλη και τι έγινε αν τους βάλεις έξι και όχι εννέα; Μα και πάλι όμως, γιατί να να μην παίξεις όσο καλύτερα μπορείς και να κάνεις ρεκόρ; Είσαι η καλύτερη ομάδα και οι άλλοι μία μικρή παρέα που κατάφερε να φτάσει τόσο μακριά. Εάν τους έβαζες μόνο τέσσερα, θα τους έδειχνες σεβασμό;
Σε μία υποτιθέμενη κουβέντα με τον Αριστοτέλη, ο Αλμπερτ Αϊνστάιν θα διαφωνούσε κάθετα. «Μιλώ και φέρομαι σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Είτε είναι σκουπιδιάρης, είτε πρύτανης πανεπιστημίου». Ο δικός του σεβασμός εμπεριέχει σε μεγάλο μέρος της φράσης τη λογική της ισότητας, δίχως διακρίσεις επαγγέλματος, κοινωνικής τάξης ή μεταξύ Premier League και League One στην περίπτωση της Σίτι με την Μπέρτον. Κάτι παραφρασμένο σαν το «Παίξε με όλους με τον ίδιο τρόπο». Σεβασμός θα μπορούσε να είναι και το να τους αντιμετωπίζεις όλους με όλες τις δυνάμεις σου, δίχως να τους δείχνεις ότι προσέχεις μην τους εκθέσεις, εάν εσύ τα δώσεις όλα.
Τούτα βέβαια είναι δύσκολα μονοπάτια για να βγάλεις άκρη και δεν αξίζει να είσαι απόλυτος. Το μόνο βέβαιο είναι εκτός από την αγάπη και τον θάνατο, είναι και το ίδιο το ποδόσφαιρο που εξισώνει όλες τις τάξεις. Και πραγματικά στην… κόλαση του γηπέδου όλοι είναι ίσοι…
Follow me: @jorgekaraman
Πηγή: Gazzetta – Planet Football
