Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Απειρία στον πρωταθλητισμό, ανωριμότητα, ήταν όταν κάποτε, Δεκέμβριο μήνα αν δεν απατώμαι, έβγαζαν στη Θεσσαλονίκη φωτογραφίες με τα πέντε δάχτυλα του χεριού για τους συν πέντε βαθμούς της διαφοράς από τον Ολυμπιακό. Ο Σωκράτης Κόκκαλης εδώ, στην Αθήνα, γελούσε σαν Αη Βασίλης. «Χο, χο, χο, τέτοιους αντιπάλους να έχω…» Μετά, έφαγαν τέσσερα στην Ξάνθη.
Τώρα, σε αντίθεση με τότε, είναι μέσα Ιανουαρίου, για να μετρηθεί η διαφορά χρειάζονται οκτώ δάχτυλα, όμως φωτογραφίες δεν αναρτώνται, η ωρίμανση φέρνει μια αίσθηση σεμνότητας και ταπεινότητας, καταλαβαίνει κανείς ότι δύσκολα θα ξαναφάνε κάπου τέσσερα μαζεμένα, έξι έχουν φάει, όλα κι όλα, σε δεκαπέντε αγωνιστικές. Όπως, περίπου, Λίβερπουλ. Δέκα, σε είκοσι δύο.
Το μηδέν, πίσω. Ο διαχρονικός «χρυσός κανόνας». Να μη αγκομαχάς, για ανατροπές. Ο ΠΑΟΚ, σε μισή χρονιά, έχει χρειαστεί να κάνει τρεις. Ηράκλειο, Χαριλάου, ΑΕΛ. Τις έκανε, και τις τρεις. Είναι, ήδη, πολλές. Με το μηδέν πίσω, η μεγάλη ομάδα γκολ θα βρει. Μηδέν-μηδέν δεν θα φέρει ποτέ, ή σχεδόν. Με τον Πρίοβιτς, ή και μετά τον Πρίοβιτς.
Κάποιος, κάθε φορά θα το βάλει. Ο Ελ Καντουρί. Ο Μαουρίσιο. Οι στόπερ. Ο Ακπομ. Ο…Βούκοβιτς. Στην Τρίπολη, έφτασε το πλήρωμα να βγει μπροστά ο Βιεϊρίνια. Σε μια επόμενη Τρίπολη, θα βγει μπροστά ο Πέλκας. Κάποιος άλλος, θ’ αναλάβει την ευθύνη των πέναλτι. Κάπως θ’ αλλάξει λίγο, με μικροπροσαρμογές, ο συνολικός τρόπος παιγνιδιού. Δεν θα σημαδεύουν πια όλοι/μόνο/μονίμως το εννέα.
Εκείνο που δεν αλλάζει σε οποιονδήποτε τρόπο παιγνιδιού, είναι η αξία του μηδενός πίσω. Να μη τρέχεις. Είναι σίγουρο ότι, κάποτε, θα τρέξεις…και δεν θα (προ)φτάσεις. Περιστέρι, τον Νοέμβριο. Αντικαταστάτης του Πρίοβιτς, φυσικά χρειάζεται. Εξάρι όμως, επιβάλλεται. Να μη εκλιπαρούν ο Βαρέλα με τον Κρέσπο, για κάνα κόψιμο λίγο πιο ψηλά. Ούτε θα κάνει την αράχνη πάντα, ο Πασχαλάκης.
Στην Πάτρα, λίγες ημέρες πίσω, δεν ήταν αράχνη. Για την ώρα στη σεζόν, ούτε μια φορά δεν συνέβη να φέρει ο ΠΑΟΚ μεσοβδόμαδο στραβό αποτέλεσμα στην Ευρώπη ή στο Κύπελλο κι ύστερα να μη αντιδράσει αμέσως με νίκη στο πρωτάθλημα το Σαββατοκυριακοδεύτερο. Το ‘μαθε πλέον, αυτό. Ν’ απαντά εδώ κι εκεί, πάνω που πάει ν’ αρχίσει κάτι σε γκρίνια ή σε αμφισβήτηση, με προσωπικότητα. Με authority.
Δεν γλίστρησαν, την κάθε φορά που έξω ο περίγυρος το πρόσμενε ή το φοβόταν, πουθενά. Αλλά και πάλι, κανένα πρωτάθλημα δεν τελειώνει…δεκαπέντε αγωνιστικές προτού τελειώσει. Ν’ ανοίξει τέτοια συζήτηση, το νωρίτερο που μπορεί να γίνει είναι σ’ ένα μήνα. Μετά τις 10 Φεβρουαρίου, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός στην Τούμπα. Ο ανταγωνισμός μη ξεχνάμε, παίζει ένα ποδόσφαιρο που θα περιληφθεί στη διδακτέα ύλη των σχολείων…
Από τα πέντε δάχτυλα του Κλάους και των άλλων εκείνη την εποχή, σήμερα η εξέλιξη της ωρίμανσης είναι φανερή. Εννοείται, μένει κι άλλο ως την ολοκλήρωση. Θέλει, ακόμη. Αν κρίνουμε από το πόσο έτοιμοι είναι ανά πάσα στιγμή να εκνευριστούν (όχι η ομάδα, οι γύρω-γύρω) και να χάσουν την ψυχραιμία τους, την αυτοκυριαρχία, για ένα όφσαϊντ 15-20 πόντων στο πρώτο εικοσάλεπτο…
Δεν ξέρω αν τους το ‘πε κάποιος, τρίτος. ‘Η αν δεν τους το είπε κανείς, για να μη χαλάσει η ατμόσφαιρα ευφορίας της βραδυάς. Εάν όχι, ευχαρίστως να γίνω εγώ ο σπαστικός. Το πέσιμο στην ανάπαυλα, στον βοηθό διαιτητή, είχε ευδιάκριτα χαρακτηριστικά Ατρόμητος-Ολυμπιακός. Στην πραγματικότητα, δεν διέφερε σε τίποτα «επί της ουσίας» από Ατρόμητος-Ολυμπιακός.
Δεν διέφερε καν, στην αισθητική της εικόνας…
Πηγή: Sport DNA
