Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Χαρακίρι ο Παναθηναϊκός, έβγαλε τα μάτια του ο Παναθηναϊκός, αυτοκτόνησε ο Παναθηναϊκός… Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου στο διαδίκτυο το βράδυ της Πέμπτης νόμιζες ότι οι «πράσινοι» του Γιώργου Δώνη έπαιζαν μόνοι τους… σκουός στο ΟΑΚΑ και έχασαν από τον τοίχο που είχαν απέναντί τους. Δε νομίζετε ότι πρέπει κάποιος να πει και μια καλή κουβέντα για τη Λαμία;
Έχετε καταλάβει, αλήθεια, με ποια σύνθεση απέκλεισαν οι «κυανόλευκοι» του Μάκη Χάβου το «τριφύλλι»; Ο πολύπειρος τεχνικός ήταν απόλυτα κυνικός μετά το τέλος της αναμέτρησης: «Έπρεπε να ξεκουράσουμε πολλούς βασικούς μας, γιατί μας περιμένουν εξαιρετικά κρίσιμα παιχνίδια για το πρωτάθλημα». Κι αυτή είναι η πραγματικότητα: Η Λαμία απέκλεισε τον πλήρη Παναθηναϊκό μέσα στο ίδιο του το σπίτι με τη «δεύτερη» ομάδα της. Ο βασικός της τερματοφύλακας (Σαράνοφ) δεν βρισκόταν καν στον πάγκο. Το ίδιο και το βαρύ πυροβολικό της μεσοεπιθετικής της γραμμής (Μπερτόλιο, Μπαράλες). Έξω ο Δημούτσος, στη Λαμία Μπεχαράνο, Μπλάζιτς, στον πάγκο Επστάιν, Βάντερσον, Πλιάτσικας. Να μην τα πολυλογούμε, η ομάδα της Φθιώτιδας κέρδισε τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα και τον απέκλεισε από το κύπελλο μέσα σε τέσσερις μέρες χρησιμοποιώντας σχεδόν δύο διαφορετικές ενδεκάδες (σε σχέση με το παιχνίδι της Δευτέρας ο Χάβος πραγματοποίησε εφτά αλλαγές στο βασικό του σχήμα). Εσείς τι λέτε; Δεν αξίζει κάποιος να σταθεί σ’ αυτό το μικρό θαύμα της Λαμίας;
Μήπως τελικά – για να επεκτείνω λίγο τη σκέψη μου – πρέπει κάποια στιγμή όλοι εμείς όσοι διατυμπανίζουμε την επιθυμία μας για ένα καλύτερο ελληνικό ποδόσφαιρο να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερο σεβασμό ομάδες όπως η Λαμία; Μήπως πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν περιορίζεται μόνο στην ΑΕΚ, τον Άρη, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ; Μήπως, εν κατακλείδι, πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας (δημοσιογράφοι και φίλαθλη κοινή γνώμη) να αντιληφθούμε ότι η δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πρωταθλήματος περνάει κυρίαρχα από τη δυναμική που αναπτύσσουν οι λεγόμενες «μικρομεσαίες» ομάδες και όχι τα… βαριά χαρτιά κάθε Λίγκας; Τροφή για σκέψη…
Δεν σας κρύβω ότι η φετινή χρονιά είναι μια από τις πιο διδακτικές της δημοσιογραφικής μου καριέρας, γιατί έχω βρεθεί πιο κοντά από ποτέ στον κόσμο μιας ομάδας της ελληνικής Περιφέρειας και έχω αντιληφθεί το Γολγοθά που ανεβαίνουν σύλλογοι όπως η Λαμία, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν χώρο που ουδείς ασχολείται σοβαρά μαζί τους. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια!
Όλες μα όλες οι υπόλοιπες ομάδες της Superleague – πλην των μεγάλων – αντιμετωπίζονται απ’ όλους τους αρμοδίους ως… διακοσμητικά στοιχεία σε έναν πόλεμο βουβαλιών! Και δυστυχώς, με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζονται κι απ’ όλους εμάς που διατυμπανίζουμε την επιθυμία μας για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά στην ουσία ρίχνουμε νερό στο μύλο της απαξίωσής τους!
Στη Λαμία υπάρχει μεράκι και πάθος για το ποδόσφαιρο! Από τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ, Πανουργιά Παπαϊωάννου, μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο στο προπονητικό κέντρο της Νέας Άμπλιανης. Όπως είμαι σίγουρος ότι αντίστοιχο μεράκι υπάρχει στο Ηράκλειο, την Ξάνθη, το Αγρίνιο, την Τρίπολη, τη Νέα Σμύρνη, εννοείται στο Περιστέρι. Χωρίς μεράκι καμιά μικρομεσαία ομάδα δεν μπορεί να αντέξει τη δύσκολη καθημερινότητά της. Ωστόσο είναι εξαιρετικά μοναχικός αυτός ο αγώνας. Και, αν μη τι άλλο, ευτυχώς που έρχονται ιστορικές στιγμές – όπως η πρόκριση επί του Παναθηναϊκού – να δίνουν κίνητρο και να αυξάνουν τις αντοχές όσων μάχονται για να κρατήσουν ομάδες όπως η Λαμία σε ένα όσο το δυνατόν ψηλότερο και πιο ανταγωνιστικό επίπεδο και να μας θυμίζουν ότι αξίζουν μεγαλύτερο σεβασμό απ’ όλους μας!
ΥΓ1: Ήταν απόλυτα φυσιολογικό να δοκιμαστεί κάποια στιγμή το θαύμα που είχε συντελεστεί από τον Δώνη και τους συνεργάτες του στο ξεκίνημα της χρονιάς. Το γεγονός αυτό, όμως, σε καμιά προσπάθεια δεν μειώνει το επίτευγμα του Έλληνα τεχνικού στο πρώτο μισό της σεζόν.
ΥΓ2: Επειδή γνωρίζετε την τρέλα που κουβαλάω με τη θέση του τερματοφύλακα και μιας και μιλάμε για μικρά και μεγάλα θαύματα, σημειώστε κι αυτό: Η Λαμία απέκλεισε τον Παναθηναϊκό σε διπλά παιχνίδια, χρησιμοποιώντας τρεις διαφορετικούς τερματοφύλακες (Μπαντής, Κατσίκας, Μελίσσας) στους οποίους δεν συμπεριλαμβανόταν ο βασικός πορτιέρο της ομάδας. Οι τρεις τους δέχτηκαν μόλις ένα γκολ σε 210 λεπτά και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ιστορική πρόκριση στους «8» του κυπέλλου. Αν μη τι άλλο ένα τεράστιο παράσημο για τον Μάκη Χάβο (που εμπιστεύτηκε ακόμη κι ένα 19χρονο παιδί όπως ο Κατσίκας σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια), τον Γιώργο Μουντάκη και όλο το προπονητικό επιτελείο της Λαμίας…
ΥΓ3: Η μοίρα του τερματοφύλακα παίζει πολλές φορές περίεργα παιχνίδια. Τη δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος ο Νίκος Μελίσσας είχε ζήσει έναν αγωνιστικό εφιάλτη στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Λίγους μήνες μετά, στην ίδια εστία που είχε τραβήξει τα πάνδεινα στο πρώτο ημίχρονο εκείνης της αναμέτρησης, έγινε ήρωας αποκρούοντας το πέναλτι του Κάτσε. Η θέση του τερματοφύλακα αποτελεί ένα καθημερινό ταξίδι από τον Παράδεισο στην Κόλαση. Και τελικά αυτοί που επιβιώνουν στο τρένο της επιτυχίας, δεν είναι πάντα οι καλύτεροι και οι ικανότεροι. Είναι εκείνοι που αντέχουν ψυχολογικά την πίεση της συγκεκριμένης θέσης. Εκείνοι που όταν βρίσκονται στα Τάρταρα δεν απογοητεύονται και επιστρέφουν κι εκείνοι που όταν απογειώνονται γνωρίζουν να… προσγειώνονται άμεσα στο έδαφος!
Πηγή: Sport DNA
