Του Παναγιώτη Παλλαντζά
Οποιος ξέρει ιταλικά, μπορεί να ψάξει στο youtube και να καεί με την τρομερή δουλειά που έκανε η Gazzetta dello Sport κάποτε, με ξεχωριστό ντοκιμαντέρ για κάθε σεζόν της Serie A από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι έπειτα. Οποιος δεν ξέρει ιταλικά, μπορεί επίσης να το ψάξει και να καεί βλέποντας τι παίκτες έπαιζαν και τι πρωταθλήματα γίνονταν. «Τα ωραία 80’s», λένε πάντα οι Ιταλοί όταν αναφέρονται σε εκείνη τη δεκαετία, η οποία ήταν όντως ωραία, αφού είχε και μια “επανάσταση”. Ο νότος, με τη Νάπολι του Μαραντόνα, νίκησε τον βορρά, τη Γιουβέντους του Ανιέλι. Τη νίκησε με το scudetto του 1987 και την ανακοίνωση του Πλατινί ότι αποσύρεται, κλείνοντας μια εποχή. Για να επιστρέψει άμεσα ο βορράς όμως, ως δύναμη, εμφανίζοντας το νέο του… κεφάλι. Τη Μίλαν του Μπερλουσκόνι. Και οι δύο μαζί, Ροσονέρι και Παρτενοπέι, θα χάριζαν στους Ιταλούς μια μάχη που είχε επιθέσεις σε αυτοκίνητα, απειλές από την Camorra, αποφάσεις στα χαρτιά και δύο πρωταθλήματα που ήταν τρομερά και φημολογούνται σαν “στημένα”…
Τον Μάη του ’87 στη Νάπολη έλεγαν la vita ‘e bella και το εννοούσαν 100%. Στις 10 Μαΐου, συγκεκριμένα, η κατάκτηση του πρώτου scudetto στην ιστορία της ομάδας τους, τους έβγαλε στους δρόμους από όπου θα επέστρεφαν σπίτια τους κάτι… εβδομάδες μετά. Και επιστρέφοντας, σκέφτονταν ήδη πώς θα περάσουν 365 μέρες για να βγουν ξανά, αφού η πρωταθλήτρια Νάπολι του Μαραντόνα έβαζε και τον Καρέκα στη μηχανή της, ξεκινώντας από την pole position στις προβλέψεις όλων και για την επόμενη σεζόν. Η αποχώρηση του Πλατινί άλλωστε, η οποία προστέθηκε σε αυτή του Τζοβάνι Τραπατόνι ένα χρόνο νωρίτερα, σήμανε το τέλος του κύκλου εκείνης της Γιουβέντους και το timing έδειχνε πολύ καλό για την παρέα του Ντιέγκο. Αυτό θα φαινόταν και στο γήπεδο, αφού από την αρχή του πρωταθλήματος οι Παρτενοπέι πήραν προβάδισμα και το διατηρούσαν σταθερά, κάνοντας τους οπαδούς τους διπλά ευτυχισμένους. Τόσο ως οπαδούς, όσο και σαν… τζογαδόρους, αφού σχεδόν όλοι στην πρωτεύουσα της Καμπανίας είχαν ποντάρει στην κατάκτηση του δεύτερου σερί τίτλου.
Αυτό σήμαινε απώλεια πάρα πολλών χρημάτων για την Camorra, αλλά μάλλον δεν το σκεφτόταν κανείς στην ομάδα ή στις εξέδρες του San Paolo, όπου παραληρούσαν κάθε 2η εβδομάδα οι Ναπολιτάνοι βλέποντας την ομάδα του Οτάβιο Μπιάνκι να καλπάζει. Η 7η σερί νίκη στα τέλη του Φλεβάρη του ’88 έγινε δεκτή με έναν διαφορετικό… πανηγυρισμό. Το αυτοκίνητο του Μαραντόνα διαλύθηκε και παράλληλα ξεκίνησαν οι φήμες για απειλές προς τον Αργεντίνο από την Camorra, προκειμένου να χαθεί το πρωτάθλημα. Φήμες που δεν επηρέασαν την ομάδα, η οποία συνέχισε στον ίδιο ρυθμό. Και με τον ίδιο ρυθμό συνεχίζονταν και οι φήμες για ευθείας απειλές προς τον Μαραντόνα και τον Σαλβατόρε Μπάνι, ή μέλη οικογενειών άλλων παικτών. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, η Νάπολι έφτασε πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος να έχει μόλις δύο ήττες και να είναι στο +4 από τη Μίλαν, την οποία θα υποδεχόταν στο San Paolo, στην εποχή που η νίκη έδινε 2 βαθμούς. Και μέσα σε αυτό το ίδιο κλίμα, έχασε από τους Ροσονέρι με 2-3 (με τον Γκούλιτ να καλπάζει και τον Βίρντις να γίνεται ήρωας), έκανε τέσσερις ήττες σε πέντε ματς και ένα σίγουρο πρωτάθλημα και… στοίχημα, χάθηκε.
Ακόμη και σήμερα, στην Ιταλία, είτε το πουν ευθέως είτε πλαγίως, πιστεύουν ότι εκείνο το scudetto ήταν μια νίκη της μαφίας και ένα δώρο ή χάρη προς τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τον ανερχόμενο επιχειρηματία, ο οποίος θα έχτιζε πάνω σε αυτόν τον τίτλο για να παρουσιάσει τα επόμενα χρόνια μια ομαδάρα που θα σκορπούσε τρόμο εντός και εκτός συνόρων, ενώ παράλληλα μέσω της Mediaset θα ήλεγχε την εικόνα ή τον Τύπο, αποκαλύπτοντας στην πορεία -ως γνωστόν- και τις πολιτικές φιλοδοξίες του. Ακόμη κι αν είναι όντως έτσι, αν το πρωτάθλημα του 1988 ήταν ένα δώρο ή μια χάρη της Camorra προς τον Cavalliere, θα ερχόταν η στιγμή που η ιστορία θα αντιστρεφόταν και θα ήταν η Νάπολι αυτή που θα έπαιρνε, κόντρα στις προβλέψεις, ένα scudetto που έδειχνε χαμένο. Και θα ήταν δύο χρόνια μετά.
Τη σεζόν 1989-90 η Ιταλία έβλεπε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μίλαν να πάει για το 2ο σερί Πρωταθλητριών και το πρωτάθλημα, την κάτοχο του κυπέλλου UEFA Νάπολι να διεκδικεί τον τίτλο για ακόμη μία χρονιά, την Σαμπντόρια να οδεύει προς την κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων και τις Γιουβέντους και Φιορεντίνα να προχωρούν προς τον τελικό του κυπέλλου UEFA. Ολα αυτά, τα έβλεπε μαζί με μια μεγάλη μάχη των Ροσονέρι με τους Παρτενοπέι για το scudetto, το οποίο θα έμενε στην ιστορία ως lo scudetto della moneta, αφού θα κρινόταν σε μεγάλο βαθμό από ένα κέρμα… Στις 8 Απριλίου 1990, στην 30η αγωνιστική, η Μίλαν που παίζει στην Μπολόνια είναι στο +1 από τη Νάπολι που παίζει στο Μπέργκαμο με την Αταλάντα. Τα δύο ματς έληξαν 0-0, αλλά έληξαν μέσα σε χαμό και… μέρες μετά.
Στο Renato Dall’Ara δεν μετράει γκολ των γηπεδούχων με την μπάλα να έχει περάσει καθαρά τη γραμμή, αφού ο Μπαρέζι κρύβει τη θέα στον διαιτητή Λανέζε και ο επόπτης δεν παίρνει θέση. Την ίδια ώρα στο Μπέργκαμο, στο 75′, ο Αλεμάο πάει να εκτελέσει κόρνερ και ξαφνικά βρίσκεται στο έδαφος αιμόφυρτος. Η αιτία; Ενα κέρμα από την εξέδρα. Ο Βραζιλιάνος αντικαταστάθηκε αφού κρίθηκε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει και πήγε στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ο κανονισμός έλεγε ότι σε περίπτωση τραυματισμού από την εξέδρα, το ματς λήγει 2-0 ή 0-2. Στη Mediaset, η οποία μάλλον “έκρυψε” τις επόμενες μέρες τη φάση με το γκολ της Μπολόνια, πήγε μέχρι και άνθρωπος που διάβαζε τα χείλη, για να αποφανθεί ότι ο φυσιοθεραπευτής της Νάπολι φώναζε προς τον Αλεμάο “μείνε κάτω, μείνε κάτω”.
Όπως και να έχει, ο αθλητικός δικαστής αποφάσισε τη νίκη (0-2) της Νάπολι, η οποία ήταν πλέον ισόβαθμη με τη Μίλαν, η οποία θα έχανε το πρωτάθλημα στην προτελευταία αγωνιστική. Στο Bentegodi, κόντρα στη Βερόνα, οι Ροσονέρι προηγήθηκαν αλλά ο διαιτητής Λο Μπέλο απέβαλε τους Ράικαρντ, Φαν Μπάστεν και Κοστακούρτα, όπως τον Αρίγκο Σάκι, με την Ελλάς να κάνει την ανατροπή (2-1) και ουσιαστικά να στέλνει τον τίτλο στη Νάπολι. Στον νότο έκαναν λόγο για δικαιοσύνη, στη Μίλαν για αδικία, οι ουδέτεροι μάλλον το είδαν σαν “ισοπαλία” αλλά και σαν μια ωραία ιστορία, η οποία ήταν το τέλειο κλείσιμο μιας κόντρας που είχε έντονες στιγμές φυσικά και μέσα στο γήπεδο. Στα δικά τους τετ α τετ.
Όπως η τρελή επέλαση του Γκούλιτ στο 2-3 της Μίλαν το 1987-88, το γκολ του Μαραντόνα με κεφαλιά εκτός περιοχής στο 4-1 της Νάπολι το 1988-89, το 3-0 των Παρτενοπέι στο San Paolo το 1989-90 και το 3-0 των Ροσονέρι στο San Siro στην ίδια σεζόν. Την τελευταία ολόκληρη του Μαραντόνα στην Ιταλία και τελευταία του πιο δυνατού rivalry των 80’s…
