Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Γιάννης Αντετοκούνμπο ετοιμάζεται για το 3ο All-Star Game της καριέρας του (και για το πρώτο ΜVP, αν υπάρχει δικαιοσύνη στο μπάσκετ), αλλά σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη ένας άλλος Έλληνας μπασκετμπολίστας έλαβε μέρος σε ένα άλλο «ραντεβού αστέρων», πολύ πιο σημαντικό από οτιδήποτε συντελείται μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός αθλητικού γηπέδου.
Η παρουσία του Κώστα Σλούκα στην επίσημη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο στην Άγκυρα ήταν τιμητική όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για το μπάσκετ μας και για τον αθλητισμό μας και για την κοινωνία μας.
Καλώς ή κακώς, κακώς ή πολύ κακώς, η μπάλα επωάζει στις μέρες μας όχι τη συναδέλφωση των λαών, αλλά τη μισαλλοδοξία και τους εθνικιστικούς βυζαντινισμούς. Ειδικά, στα μονίμως ταραγμένα Βαλκάνια.
Εγκατεστημένος εδώ και 4 χρόνια στη σκιά των τειχών του άλλοτε Βυζαντίου, ο Σλούκας είναι το ζωντανό αντίδοτο σε αυτούς τους βυζαντινισμούς. Ένας πραγματικός πρεσβευτής της Ελλάδας, στον τόπο που από μικροί μαθαίνουμε να μισούμε.
Όποιος έχει ταξιδέψει έστω μία φορά στην Κωνσταντινούπολη (αλλά και σε άλλα μέρη της Τουρκίας, με πρόχειρο δικό μου παράδειγμα την Άγκυρα και την Αττάλεια) ξέρει ότι οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Αισθάνονται αδελφοποιτοί σε βαθμό παρεξηγήσεως!
Όσα συνέβησαν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν αποτελούν προφανώς πληγή που βγάζει πύο, αλλά το εθνικό συμφέρον απαιτεί ειρήνη και συνεργασία με όλους τους γείτονες, ιδίως αυτούς που είναι ισχυρότεροι από την αδάμαστη αφεντιά μας. Ελπίζω ότι σε αυτό συμφωνούμε όλοι.
Ο Σλούκας φόρεσε κοστούμι και γραβάτα και παρακάθισε στο επίσημο γεύμα, περιστοιχισμένος από διπλωμάτες, πολιτικούς, επιχειρηματίες και άλλους μεγαλόσχημους. Δεν έμοιαζε με ψάρι που ξώκειλε στην αμμουδιά, κάθε άλλο. Η παρουσία του γέμιζε τον τόπο με νιάτα και ευημερία.
Από την πρώτη μέρα που μετακόμισε στην Τουρκία, ο νεαρός μπασκετμπολίστας φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις από τους ένθεν κακείθεν φαιοχίτωνες και να πλησιάσει με τον αψεγάδιαστο τρόπο του τους ανθρώπους που του έστρωσαν κόκκινο (ή μάλλον κίτρινο) χαλί.
Δεν προκάλεσε ποτέ κανέναν με τη στάση του, ούτε όμως αποστασιοποιήθηκε από τη χώρα της καταγωγής του. Για την εξέδρα της Φενέρμπαχτσε, ο λιγομίλητος Σλούκας είναι ο Έλληνας παιχταράς με το σπάνιο ήθος και με τον τίμιο ιδρώτα να μουσκεύει το συμβόλαιό του. Ο παιχταράς, δίχως αστερίσκους.
Μέσα από τα γαλαζοκίτρινα της Φενέρ (πάει να πει «Φανάρι»), ο Κώστας φοράει τα μπλε της Εθνικής ομάδας. Εάν αποχωρήσει αύριο από την Κωνσταντινούπολη, θα αφήσει πίσω του μόνο φίλους, όπως άφησε –με τον ίδιο τρόπο, με τους ίδιους λόγους- ο Ίμπο Κουτλουάι στην Αθήνα.
Στα τελικά του Ευρωμπάσκετ 2017, οι σκόρπιοι Τούρκοι φίλαθλοι στο Σινάν Ερντέμ υποστήριζαν όχι τη Ρωσία ή τη Λιθουανία, αλλά την Ελλάδα, λόγω Σλούκα. Είναι ένας από εμάς και ταυτόχρονα είναι ένας από αυτούς.
Έτσι πρέπει. Έτσι, ακριβώς. Χωρίς λοξά βλέμματα, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Φίλος και γείτονας. Και συνεργάτης. Και συνδαιτυμών. Με Ερντογάν και Τσίπρα.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο Σλούκας τόνισε ότι είναι πάγια τακτική του να μην ασχολείται με την πολιτική. Όπως γνωρίζετε, οι τακτικοί αναγνώστες αυτής της στήλης, το «no politica» με βρίσκει κάθετα αντίθετο και μου προξενεί αλλεργία.
Στην περίπτωση του Σλούκα, όμως, η στάση του είναι –ένεκα των εύθραυστων ελληνοτουρκικών σχέσεων- βαθιά πολιτική. Ένας ικανός, προσεκτικός διπλωμάτης είναι ο ιδανικός πολιτευτής.
Στο πρόσωπο αυτού του 29άχρονου άνδρα, καθρεφτίζεται η φιλία και η καλή γειτονία. Στις δηλώσεις του («οι ντόπιοι με έχουν αγκαλιάσει χωρίς επιφυλάξεις, δεν έχω το παραμικρό παράπονο», κ.ο.κ.), το επιθυμητό modus συμβίωσης.
Το μπάσκετ μας εξάγει πολιτισμό και καλή προαίρεση. Στην Τουρκία, στην Αμερική, στη Ρωσία, στο Ισραήλ, παντού όπου ακούγεται ο χτύπος της πορτοκαλί μπάλας.
Οι εδώ φανατικοί ονειρεύονται τον Σλούκα ντυμένο στα πράσινα ή στα κόκκινα, αλλά δεν νομίζω ότι το όραμά τους έχει πολλές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα. Τουλάχιστον όχι σύντομα.
Ο παίκτης μπορεί να έχει την Ελλάδα στην καρδιά του, μπορεί να μοιάζει λιγότερο κοσμοπολίτης από άλλους που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους (π.χ. Ζήσης, Ιτούδης), αλλά δεν είναι και κουτός, να μπλέξει ξανά με το ψυχοφθόρο κοκκινοπράσινο χτικιό.
Ήδη πρόπερσι προτίμησε να ανανεώσει με τη Φενέρ για 2+1 χρόνια, παρά να δεχθεί την γενναιόδωρη προσφορά του Παναθηναϊκού.
Στην Πόλη είναι –μακράν- ο καλύτερος παίκτης της καλύτερης ευρωπαϊκής ομάδας, αποθεώνεται από ένα κοινό γαλουχημένο με δυσανεξία σε κάθε τι ελληνικό, εργάζεται υπό τις διαταγές του κορυφαίου προπονητή και ζει σαν πασάς.
Aν υπάρχει δικαιοσύνη στο μπάσκετ, η φετινή σεζόν θα τον βρει αγκαλιά με το έπαθλο του MVP της Euroleague. Και ίσως, τροπαιούχο, ξανά. Για τέταρτη φορά.
Ωστόσο, η παρουσία του στη δεξίωση των Τσίπρα-Ερντογάν ήταν ένα παράσημο άλλων διαστάσεων, ξεχωριστής λάμψης, νομίζω το σημαντικότερο της ζωής του.
Τον περιμένουμε τον Σεπτέμβριο, στο Μουντομπάσκετ, στο πλευρό του έτερου πρεσβευτή. Ο ομφάλιος λώρος που συνδέει στο παρκέ τον πρέσβη Γιάννη με τον πρέσβη Κώστα μπορεί να αποδειχθεί υπερόπλο, στη φαρέτρα της Εθνικής.
Πηγή: Gazzetta
