Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Είμαι που είμαι ο μπαγάσας συναισθηματικός τύπος και ευσυγκίνητος, τυγχάνει κιόλας να επιστρέφω στη Σάρλοτ μετά από ένα τέταρτο του αιώνα και με το που (ξανα)πάτησα το πόδι μου εδώ κόντεψα να βάλω τα κλάματα!

Το εννοώ αυτό, δεν υπερβάλλω, ούτε κάνω πλάκα προς χάριν των εντυπώσεων, χώρια που υπάρχουν δυο λόγοι οι οποίοι επέτειναν τη φόρτιση μου…

Ο ένας είναι ότι έπαθα ένα σοκ αναλογιζόμενος πως όταν είχα πρωτοέρθει στο νυν βασίλειο του Μάικλ Τζόρνταν, ο μεν ακατονόμαστος είχε παρατήσει το μπάσκετ και ασχολούνταν με το μπέιζμπολ, ο δε Γιάννης Αντετοκούνμπο βάραγε κλοτσιές στην κοιλιά της μαμάς Βερόνικα!

Τι λες τώρα! Ή εγώ παραγέρασα ή όντως αυτός είναι πολύ νεαρός!

Μάλλον συμβαίνουν και τα δυο: η μεν δική μου ταπεινότης περπατάει στα 56, η δε δική του (γεννημένη στις 6 Δεκεμβρίου εκείνου του έτους) μεγαλειότης πάτησε τα 24!

Ο δεύτερος και σοβαρότερος λόγος είναι ότι φτάνοντας στη Σάρλοτ αισθάνθηκα σαν να έκανα μια σπονδή στη μνήμη του Μάκη Δενδρινού, με τον οποίο είχα μοιραστεί μια συναρπαστική και αλησμόνητη εμπειρία την πρώτη φορά…

Πέρασε λοιπόν ένα τέταρτο του αιώνα από τότε που βρέθηκα για πρώτη φορά στην πόλη η οποία αυτές τις μέρες φιλοξενεί μετά από 28 χρόνια το All Star Weekend του ΝΒΑ…

Μια εικοσιπενταετία από τότε που αριβάραμε εδώ με ένα νοικιασμένο αυτόματο Ford το οποίο μπορούσε να οδηγήσει μονάχα ο Γιάννης Κουκουλάς, ενώ ο Γιάννης Καραλής κι εγώ κάναμε τους… Κινέζους, όσο για τον Μάκη Δενδρινό, αυτός με το ζόρι καβάλαγε το παπάκι του, πού να πιάσει τιμόνι αυτοκινήτου!

Ιούλιος του 1994, λοιπόν. Λίγες μέρες προτού ανοίξει η αυλαία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Τορόντο, ο Κουκουλάς, ο Καραλής και εγώ ήμασταν οι τρεις δημοσιογράφοι, οι οποίοι ακολουθήσαμε από την αρχή την αποστολή της Εθνικής ομάδας στην Ουάσιγκτον, όπου έπαιξε φιλικά ματς προετοιμασίας…

Ο Κουκουλάς ήλθε ως απεσταλμένος της Καθημερινής, μέσω του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου και οι άλλοι δυο για λογαριασμό της ΕΡΤ, καθώς θα μεταδίδαμε κιόλας τα ματς του Μundobasket…

Ωραία ήταν εκείνη η αποστολή. Αξέχαστη. Συναρπαστική. Ξεναγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις του Τζορτζτάουν, βολτάραμε γύρω από τον Λευκό Οίκο, καταβροχθίσαμε τα καβούρια, μαζί με τα…κουφώματα και τις τάβλες ενός παραδοσιακού εστιατορίου στην Μπεθέσντα όπου μας πήγε ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου και προλάβαμε να δούμε για τελευταία φορά τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς..

Ο Κρέζο, που έμελλε να φύγει από τη ζωή στις 25 Μαΐου του 1995, βρισκόταν εκείνη την εποχή στην Ουάσιγκτον ακολουθώντας μια θεραπεία για να καταπολεμήσει τον καρκίνο και μας έκανε την έκπληξη ένα πρωί, όταν εμφανίσθηκε στην προπόνηση της Εθνικής. Τον είχε ενημερώσει για την παρουσία της Εθνικής στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ ο πρώην παίκτης του στην ΑΕΚ, Κώστας Παταβούκας κι όταν τον είδα καταβεβλημένο, χωρίς μαλλιά και με το καπέλο στο κεφάλι έτρεξα με ανοιχτή αγκαλιά και… σκαρφάλωσα πάνω του για να τον αγκαλιάσω και να του δώσω ένα φιλί…

Στο μεταξύ η Εθνική συνέχιζε την προετοιμασία της στην έδρα των Hoyas, όπου δέσποζε η παρουσία του προπονητή Τζόν Τόμπσον, χωρίς κανείς να υποψιάζεται τι θα συνέβαινε τέσσερις μέρες αργότερα όταν την ημέρα του ρεπό ο Παναγιώτης Φασούλας πήγε μια βόλτα στη Νέα Υόρκη και το βέτο του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου («ή εγώ ή αυτός») έπεσε στο κενό…

Στην πρεμιέρα του Παγκοσμίου πρωταθλήματος η Εθνική θα αντιμετώπιζε τη Γερμανία και ο Ευθύμης ήθελε πληροφορίες από πρώτο χέρι. Κατά τύχη οι Γερμανοί βρίσκονταν επίσης στις ΗΠΑ για προετοιμασία και στις 26 Ιουλίου επρόκειτο να παίξουν ένα φιλικό ματς με τη Dream Team-2 στη Σάρλοτ!

«Νοικιάστε ένα αυτοκίνητο και πηγαίνετε» έδωσαν την εντολή ο Πέτρος Καπαγέρωφ και ο Κώστας Παρίσης και κοντά στον βασιλικό του Μάκη, ποτίστηκε και η δική μας γλάστρα!

Αγγαρέψαμε τον Κουκουλά που ήταν καλός και έμπειρος οδηγός, έκατσε μπροστά ο Μάκης και πίσω ο Καραλής κι εγώ, ανοίξαμε τα παράθυρα, ανάψαμε τα τσιγάρα μας (με τον Μάκη να φουμάρει τα κλασικά άφιλτρα Pall Mall) και διασχίσαμε όλη την ενδοχώρα από την Ουάσιγκτον έως τη Σάρλοτ.

Η απόσταση ανάμεσα στις δυο πόλεις είναι 640 χιλιόμετρα και με την κουβέντα οι έξι ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε. Φτάσαμε εγκαίρως στον προορισμό μας, κρεμάσαμε τις διαπιστεύσεις μας και εισήλθαμε δόξη και τιμή στο Charlotte Coliseum για να παρακολουθήσουμε το ματς…

Καθίσαμε μάλιστα πρώτο τραπέζι πίστα, κάτι που παρά λίγο να μου βγει ξινό, διότι σε μια φάση του αγώνα παραπάτησε και έπεσε πάνω μου ο Σακίλ Ο’ Νιλ και απορώ πώς βγήκα ζωντανός από αυτή τη σύγκρουση…

Ακόμη και τώρα θυμάμαι ότι εκείνη τη στιγμή είδα όλων των ειδών τις πεταλούδες, όπως έλεγε και ο Χρήστος Τσαγανέας στην κωμωδία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»!

Και τις πεταλούδες, αλλά και τις … σφήκες που είναι το σήμα των Χόρνετς!

Αυτές τις σφήκες τις πήρα μαζί μου στην Ουάσιγκτον, στο Τορόντο και στην Αθήνα: τις πήρα τυπωμένες στα αναμνηστικά μπλουζάκια και με τόσες πολλές που αγόρασα θα μπορούσα κάλλιστα να ντύσω ένα τσούρμο!

Οι Αμερικανοί δεν δυσκολεύθηκαν απέναντι στους Γερμανούς, τους νίκησαν με 114-81 και ενώ ο Μάκης Δενδρινός τακτοποιούσε τις σημειώσεις του για να επιδώσει το ραπόρτο του scouting στον Κιουμουρτζόγλου και να καταστρώσουν τα πλάνα τους ενόψει της πρεμιέρας, οι υπόλοιποι ορμήσαμε πάνω στους παίκτες για συνεντεύξεις.

Δηλώσεις των Γερμανών χρειαζόμασταν ενόψει του μεταξύ μας αγώνα, αλλά, διάβολε, τον Χάρνις, τον Γιάκελ, τον Κοχ, τον Γκαντ, τον Μπένκε, τον Ροντλκ, τον Χούπμαν και τους υπόλοιπους παίκτες του Μπάουτερμαν, που πριν από έναν χρόνο (με προπονητή τον Πέσιτς) είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης στο Μόναχο, τους τρώγαμε συχνά στη μάπα σε αντίθεση με τις ακριβοθώρητες φίρμες του ΝΒΑ.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ την… ηδονή που ένιωσα εκείνο το βράδυ! Αισθάνθηκα σαν να βάζω το δάχτυλο στο βάζο με τη μαρμελάδα ή τη μερέντα και να μη χορταίνω. Είχαμε πάθει παράκρουση και οι τρεις και δεν ξέραμε σε ποιον να την πρωτοπέσουμε. Πρόλαβα κιόλας να βγάλω το πουκάμισο (το οποίο όπως φαίνεται στη φωτογραφία με πάχαινε, αλλά μάλλον φταίει ο αέρας που φύσαγε), φόρεσα μια καινούργια μπλούζα και βουρ στον πατσά!

Και να ο Σακίλ Ο’ Νιλ, να ο Ρέτζι Μίλερ, να και κάποιος δίπλα στον οποίο θα ξαναστεκόμουν για να βγει το πουλάκι μετά από δυο χρόνια στην Αθήνα…

Κάποιον, ονόματι Ντομινίκ Γουίλκινς!

Για την ιστορία τη δεύτερη κατά σειρά Dream Teaμ απάρτιζαν ο Ντέρικ Κόλεμαν, ο Τζόε Ντούμαρς, ο Κέβιν Τζόνσον, ο Λάρι Τζόνσον, ο Σον Κεμπ (που ο συχωρεμένος ο Μάκης τον αποκάλεσε εκείνο το βράδυ «πρόβατο ελευθέρας βοσκής»), ο Νταν Μάρλι, ο Ρέτζι Μίλερ, ο Αλόνζο Μούρνινγκ, ο Σακίλ Ο’ Νιλ, ο Μαρκ Πράις, ο Στιβ Σμιθ και ο Ντομινίκ Γουίλκινς, με προπονητή τον Ντον Νέλσον.

Θα τους συναντούσαμε και δαύτους στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στο Skydome του Τορόντο, τι κρίμα που οι διαιτητές δεν σφύριξαν τη λήξη όταν έβαλε μπροστά την Εθνική ο Θύμιος Μπακατσιάς!

Κάναμε τη δουλειά μας όμορφα και παστρικά, πήγαμε για φαγητό και ύστερα βγήκαμε στο δρόμο και αποκαμωμένοι από την κούραση καταλήξαμε σε ένα μοτέλ πάνω στην εθνική οδό για να κοιμηθούμε..

Μοτέλ όχι αστεία. Με τις πισίνες του, με τα φανταχτερά κουβερλί του, με τα σέα του και με τα μέα του, μηδέ των κοριών εξαιρουμένων!

Ναι, λόγω τιμής κάποια στιγμή βλέπαμε από πάνω μας διάφορα πτερόεντα, που ζουζούνιζαν και νομίζαμε ότι θα μας ρούφαγαν το αίμα!

Τόση ταραχή πάθαμε που κάποια στιγμή στο διπλανό δωμάτιο ο Κουκουλάς νόμιζε ότι είδε τον Μάκη να σηκώνεται και να υπνοβατεί!

Με τα πολλά μας πήρε ο ύπνος και πρωί πρωί με τη δροσούλα σηκωθήκαμε ήπιαμε τις καφεδιές μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής έχοντας επιτελέσει στο ακέραιο ο καθείς μας το καθήκον του…

Ξαφνικά εκεί που προχωρούσαμε «Βούδας» ζήτησε από τον Κουκουλά να κάνουμε μια παράκαμψη για να περάσουμε από το campus του Ντιουκ στο Ντούραμ. Φτάσαμε έξω από τη μεγάλη πόρτα και ο Μάκης πήγε στο θυρωρείο και ρώτησε εάν ήταν εκεί ο Μάικ Σιζέφσκι…

«Το σχολείο είναι κλειστό αυτή την εποχή και ο κόουτς δεν έρχεται κάθε μέρα. Μπορεί όμως να φανεί αργότερα» μας είπε ο φύλακας. Τότε ο Μάκης έβγαλε από το τσαντάκι του χαρτί και στυλό και άφησε ένα μπιλιετάκι με τα εγκάρδια χαιρετίσματα του στον Σιζέφσκι.

Ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο μεσ’ στην καλή χαρά και μετά από πέντε ώρες φτάσαμε στην Ουάσιγκτον…

Αποστολή εξετελέσθη, όβερ, που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξετελέσθη και με το παραπάνω μάλιστα, χώρια που εκείνο το ραπόρτο το οποίο προοριζόταν για τον Κιουμουρτζόγλου εντέλει έμελλε να φανεί χρήσιμο στον ίδιο τον Δενδρινό. Τρία βράδια αργότερα ο Ευθύμης θα γύριζε πίσω στην Ελλάδα και ο Μάκης θα έπαιρνε στα χέρια του το τιμόνι της Εθνικής και θα την οδηγούσε στην τέταρτη θέση…

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This