Του Νίκου Παπαδογιάννη
Μία μέρα πριν το τζάμπολ του προτελευταίου αγώνα της Εθνικής για τα περιβόητα «παράθυρα», η φοβερή FIBA εξέδωσε τρομολαγνικό φιρμάνι το οποίο έφτασε μέχρι τα αποδυτήρια της ελληνικής ομάδας.
«Η πρωτιά του Ομίλου θα κριθεί από τους δύο τελευταίους αγώνες», ισχυριζόταν η διοργανώτρια αρχή, επισυνάπτοντας την ειδική βαθμολογία από την οποία δήθεν προέκυπτε η κρίσιμη καμπή: «Μπορεί να μας προλάβουν η Αυστραλία και η Ρωσία».
Το ημιεπίσημο ενημερωτικό δελτίο στάλθηκε και στα Μέσα Ενημέρωσης. Όσοι βαρέθηκαν να ασχοληθούν, παρέλαβαν τον ξαναζεσταμένο μεζέ, τον κατάπιαν αμάσητο και βάλθηκαν να τον μηρυκάζουν επί μέρες, με σημαιοφόρο τον σχολιαστή της κρατικής τηλεόρασης.
«Χρειαζόμαστε δύο νίκες και με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαφορά», ήταν η μπαρούφα που τρύπησε τα αυτιά των θεατών στο ματς της Πέμπτης (και, σε μικρότερο βαθμό, της Κυριακής).
Εδώ, στο gazzetta.gr, και μόνο εδώ νομίζω, διαβάσατε τη σωστή εκτίμηση της κατάστασης. Σε ορίζοντα δύο αγώνων, η Ελλάδα άντεχε ακόμα και ήττες με 300 πόντους διαφορά. Ούτε η Αυστραλία ούτε η Ρωσία προλάβαιναν να μας περάσουν.
Όταν επισημάνθηκε αρμοδίως ότι από το ranking του Δεκεμβρίου επρόκειτο να αφαιρεθούν τα αποτελέσματα του 2011 (επειδή το κλάσμα λαμβάνει υπ’όψιν μόνο τα πεπραγμένα της τελευταίας οκτααετίας), η θέση της Ελλάδας έγινε ακόμη πιο ισχυρή.
Η συγκεκριμένη χρονιά βρήκε την Εθνική μας 6η στο Ευρωμπάσκετ με ρεκόρ 7-5, τη Ρωσία 3η στην ίδια διοργάνωση με 10 νίκες σε 11 αγώνες και την Αυστραλία πρωταθλήτρια Ωκεανίας με 3-0 επί των Νεοζηλανδών στους τελικούς. Οπότε, συνέφερε εμάς η νέα εξίσωση.
«Ας περιμένουμε λίγο για να βεβαιωθούμε», μου μήνυσαν από το αρχηγείο της FIBA. Και περίμενα όσο χρειάστηκε, για να βεβαιωθώ αυτά για τα οποία ήμουν ήδη βέβαιος. Ώσπου,βγήκε η τελική βαθμολογία και δικαίωσε απόλυτα τους υπολογισμούς που μόνο εδώ διαβάσατε.
Πράγματι, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να χαθεί η 8η θέση στο ranking. Η τεράστια διαφορά με τους διώκτες όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε κιόλας: 8η η αφεντιά μας με 602,2 μονάδες, 10η η Ρωσία με 525,3 και 11η η Αυστραλία με 515.
Άδικα θορύβησε τα ελληνικά αποδυτήρια η Παγκόσμια Ομοσπονδία, στην άτσαλη προσπάθειά της να ενισχύσει την ισχνή εμπορική δυναμική των τελευταίων αγώνων. Αρκούσε να κατεβεί η Εθνική στο γήπεδο, για να σφραγίσει το πλεονέκτημα της πρωτιάς εν όψει της κλήρωσης.
Κέρδισε μάλιστα άλλη μία θέση στην κατάταξη, αλλά η χαμένη της άτυπης κούρσας Κροατία (582,9) αποκλείστηκε από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, οπότε δεν έχει σημασία ο δικός της κλυδωνισμός.
Εάν έρθουν βολικά τα αποτελέσματα του Μουντομπάσκετ, μπορεί να ξεπεράσουμε τη Σλοβενία (621,9) και ίσως τις Λιθουανία (623), Αργεντινή (626,5). Αρκεί να μη πονάει το γόνατο του Γιάννη. Που, δυστυχώς, πονάει.
Η Ελλάδα ήταν μία από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές δυνάμεις που βγήκαν ευνοημένες και χαμογελαστές από τον όλεθρο των «παραθύρων». Με την εκκωφαντική πορεία της και το 11-1 του τελικού απολογισμού, απέδειξε ότι έχει αρκετό βάθος για να σταθεί σε αυτό το επίπεδο, ακόμα και αν παρατάξει «τα τρίτα της».
Παρόμοιο καμάρι υποθέτω ότι νιώθουν στην Ισπανία, στη Γαλλία, στη Λιθουανία, αλλά και στη Γερμανία και στην Τουρκία, χώρες που εξασφάλισαν εύκολα και γρήγορα την πρόκριση.
Οι Ρώσοι είδαν κι έπαθαν μέχρι να σφραγίσουν την τελευταία στιγμή το εισιτήριο, ενώ οι Σέρβοι –σε συγκριτικά εύκολο Όμιλο- χρειάστηκε να επιστρατεύσουν ΝΒΑers και Ευρωλιγκάτους για να αποτρέψουν το μνημειώδες ρεζιλίκι.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης Σλοβένοι γκρεμοτσακίστηκαν με πάταγο, όπως και οι Κροάτες και οι Λεττονοί. Οι Τσέχοι, οι Μαυροβούνιοι, οι Πολωνοί και οι Ιταλοί βρήκαν ανοιχτό παράθυρο και τρούπωσαν για πρώτη φορά μετά από αιώνες.
Εμείς περάσαμε με εαρινή ενδυμασία, γυαλί ηλίου και τουρισμό. Ποιος περίμενε, ότι αυτή η Εθνική με τη συγκεκριμένη στελέχωση (και ελάχιστη βοήθεια από τους παίκτες της Εuroleague) θα μετέτρεπε τα τελευταία 4 παιχνίδια σε τουριστικές περιηγήσεις;
Εγώ πάντως όχι και την ομολογώ την αμαρτία μου. Εάν μου έδειχναν τη σύνθεση της ελληνικής ομάδες στους 12 αγώνες των «παραθύρων», θα πόνταρα σε ένα αξιοπρεπές 7-5 ή 6-6.
Η Λεττονία αποκλείστηκε με 7 νίκες στο ενεργητικό της, η Φινλανδία και η Ουγγαρία με 6. Κάπου εκεί βρισκόταν το όριο πρόκρισης. Η ελληνική ομάδα το έπιασε από τον Σεπτέμβριο του 2018.
Το αγαπημένο σπορ των ημερών είναι οι μαντεψιές για την τελική 12άδα. Προσωπικά θα αρκεστώ να γράψω ότι θεωρώ βέβαιους (εάν όλοι οι παίκτες δηλώσουν υγιείς και διαθέσιμοι) τους Καλάθη, Σλούκα, αδελφούς Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζη, Βασιλόπουλο, Μπουρούση και Κουφό.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία εν καιρώ και θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από την συμμετοχή του Γιάννη και από την αγωνιστική φυσιογνωμία των πρώτων αντιπάλων στην Κίνα.
Μέχρι να φτάσει η ώρα για το προσκλητήριο, νομίζω ότι έχει περισσότερη αξία να ρίξει κανείς μία ματιά στα εκτιμώμενα (βάσει του ρημαδο-ranking και της γεωγραφικής διασποράς) γκρουπ δυναμικότητας, περιμένοντας την ετυμηγορία της αόμματης θεάς, στις 16 Μαρτίου.
Η διαστρωμάτωση επιτρέπει ελπίδες για μία «εύκολη» κλήρωση τύπου Βενεζουέλα, Νότια Κορέα, Ακτή Ελεφαντοστού ή φόβους για στριφνή, με Αυστραλία, Καναδά, Νιγηρία. Εάν αποφύγουμε αυτούς τους τελευταίους, τους προικισμένους με άφθονο ταλέντο από το ΝΒΑ, ο δείκτης της αισιοδοξίας θα ανεβεί κατακόρυφα.
Το σημαντικό είναι ότι ο Όμιλος δεν θα περιέχει μεγαθήριο επιπέδου ΗΠΑ, Ισπανίας, Σερβίας, Γαλλίας, Λιθουανίας, Αργεντινής (ούτε την οικοδέσποινα Κίνα), οπότε πάμε για τρεις βατούς αγώνες με στόχο την 1ηή 2η θέση.
Δεν θα είναι περίπατος, αλλά η Εθνική μας θα ξεκινήσει με τον τίτλο του «μεγάλου» κολλημένου στο κούτελό της. Τον χρωστάει όχι τόσο στα αστέρια της, όσο στον Μαργαρίτη, στον Σαλούστρο, στον Γκίκα, στον Μποχωρίδη και στον εξαίρετο Θανάση Σκουρτόπουλο.
Πηγή: Gazzetta
