Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Χρειάζεται πολύ γερό στομάχι για να αντέξει κανείς την υποκρισία και τη γελοιότητα του ελληνικού αθλητισμού σε συλλογικό επίπεδο (ή για να το θέσω διαφορετικά σε όλα τα σπορ που μονομαχούν οι παραδοσιακές μεγάλες αθλητικές δυνάμεις της χώρας).
Δεν είναι φαινόμενο της εποχής. Είναι φαινόμενο που διαιωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια, μόνο που εκεί που λες ότι δεν έχει πιο χαμηλά, αντικρίζεις με τρόμο τον πάτο του βαρελιού και διαπιστώνεις απλά ότι αντί για πάτο, υπάρχει μια μαύρη τρύπα χωρίς… τερματισμό!
Η διαιτησία αποτελεί, ούτως ή άλλως, γάγγραινα εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις μεγάλες εγχώριες διοργανώσεις των περισσότερων ομαδικών αθλημάτων. Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, παντού. Το παραγοντιλίκι επίσης. Το εμπόριο καφρίλας, ας μη το συζητάμε…
Πλέον, όμως, η γελοιότητα του πράγματος βαράει κόκκινο! Η υποκρισία των πρωταγωνιστών δημιουργεί απλά αποστροφή στην πλειοψηφία των υγιών φιλάθλων, που συγκρίνουν κάθε εβδομάδα τις εικόνες που φτάνουν στα σπίτια μας από το εξωτερικό και απλά μελαγχολούν!
Η εικόνα των παικτών του Πανιωνίου στην Τούμπα – να αρνούνται να κάνουν σέντρα μετά το τέταρτο γκολ του ΠΑΟΚ – με συγχωρείτε, αλλά ήταν προσβλητική για την ιστορία ενός τόσο μεγάλου συλλόγου! Όπως προσβλητική για την ιστορία του Ολυμπιακού (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) ήταν και η προ λίγων ημερών αποχώρηση των «ερυθρόλευκων» από το παρκέ του ΟΑΚΑ στον ημιτελικό του κυπέλλου μπάσκετ.
Να ξεκαθαρίσω τη θέση μου: Καμία ομάδα δεν έχει δικαίωμα να προσβάλλει με τη συμπεριφορά της οποιονδήποτε υγιή φίλαθλο έχει στερήσει μερικά δεκάδες ευρώ από τον οικογενειακό του προϋπολογισμό για να βρεθεί στην εξέδρα ενός γηπέδου. Καμιά ομάδα δεν έχει το δικαίωμα να παρατά στη μέση ένα παιχνίδι, ή να μην το ολοκληρώνει ακόμη κι αν έχει σφαχτεί από τη διαιτησία.
Τα γήπεδα που πληρώνουν θεατές εισιτήριο για να παρακολουθήσουν παιχνίδια δεν είναι… αλάνες που ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Η εικόνα του μπασκετικού Ολυμπιακού και του ποδοσφαιρικού Πανιωνίου μου θύμισε… κακομαθημένους μπόμπιρες σε προαύλιο σχολείου ή κάποιο γηπεδάκι που όταν κρίνουν ότι αδικούνται διακόπτουν το παιχνίδι. «Έτσι είστε; Εμείς φεύγουμε, δεν παίζουμε άλλο!»…
Προσέξτε! Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ομάδες που δεν κατεβαίνουν να παίξουν αγώνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Πάρτε παράδειγμα τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Αν έβγαιναν πριν τον ημιτελικό (όταν έγιναν γνωστά τα ονόματα των διαιτητών) οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και δήλωναν ότι υπό αυτές τις συνθήκες ο Ολυμπιακός δεν θα κατέβαινε να αγωνιστεί, δεν θα είχα καμία αντίρρηση.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα μιας αθλητικής εταιρίας να λαμβάνει οποιαδήποτε απόφαση συμμετοχής ή μη συμμετοχής σε ένα παιχνίδι ή μια διοργάνωση, αν αυτή κρίνει ότι προασπίζει τα συμφέροντά της. Δεν έχει κανείς, όμως, το δικαίωμα να εγκαταλείπει ένα γήπεδο (σ.σ. εξαιρούνται φυσικά περιπτώσεις που κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των αθλητών), ή να διακωμωδεί με τη συμπεριφορά του ένα παιχνίδι για το οποίο κάποιες χιλιάδες άνθρωποι έχουν πληρώσει εισιτήριο για να το παρακολουθήσουν.
Για τη διαιτησία, ειλικρινά, δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε. Έχω επαναλάβει πολλάκις ότι είναι τόσο δηλητηριασμένη η πλειοψηφία της φίλαθλης κοινής γνώμης που ο καθένας πλέον βλέπει τις ίδιες φάσεις, ανάλογα με το χρώμα των οπαδικών γυαλιών που φορά.
Θα δεχτώ οποιαδήποτε αντίστοιχη αντίδραση ομάδας, αν την πράξει σε αγώνα που θα έχει ευνοηθεί ξεκάθαρα από τη διαιτησία. Όταν δω τους παίκτες της να «επαναστατούν» για να προστατεύσουν τους αντίπαλους συναδέλφους τους από λάθος σφυρίγματα, τότε μαζί τους κι εγώ…
Τι κάθεσαι και γράφεις τώρα, θα μου πείτε. Έλα μου ντε… Συγχωρέστε με, αλλά τόση υποκρισία, τόση εξαθλίωση και τόσο μεγάλη έλλειψη σεβασμού σε κάθε υγιή φίλαθλο (ανεξαρτήτως της ομάδας που υποστηρίζει), απλά δεν αντέχεται! Δυστυχώς, όμως, είμαι κι εγώ καταδικασμένος να κινούμαι επαγγελματικά σε έναν χώρο που εδώ και χρόνια μου προκαλεί… στομαχική αναγούλα! Και είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να επιβιώνεις καθημερινά σε ένα λειτούργημα που ασχολήθηκες επειδή λάτρεψες τον αθλητισμό από μικρό παιδί και τελικά να διαπιστώνεις ότι ο αθλητισμός που πίστευες ότι υπάρχει έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο εμπορίας προπαγάνδας, υποκρισίας, υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στυγνής χειραγώγησης των μαζών. Δεν ανησυχώ όμως. Είμαι σίγουρος ότι έρχονται ακόμη χειρότερες μέρες για όλους μας!
Πηγή: Sport DNA
