Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Δεν παραπονιέμαι. Είχα δουλειά στο γήπεδο, και είδα το ματς τζάμπα. Η ειλικρινής συμπάθεια, πηγαίνει σε όσους έκαναν επιλογή αναψυχής και πλήρωσαν για να το δουν.
Δεν νοείται, δεν γίνεται, δεν μπορεί, η entertainment industry του πρωταθλήματος να είναι αυτό. Κάτι τόσο αντιαισθητικό. Απωθητικό. Να σας πω, ντράπηκα…τον ξένο διαιτητή.
Θα επιστρέψει στο Βίζμπαντεν και θα τον ρωτήσουν οι συνάδελφοί του στην υπηρεσία, πώς ήταν το παιγνίδι των κορυφαίων κλαμπ της ελληνικής πρωτεύουσας. Regionalliga, είναι η απάντηση.
Περιφερειακό πρωτάθλημα Γερμανίας. Τέταρτη κατηγορία. Επί 97 λεπτά, δεν συνέβαινε τίποτα. Ούτε καν επεισόδια! Ο ρέφερι, ο Βελτς, είναι αστυνομικός. Ώστε να φαινόταν σε κάτι, για τα χρήματα που κόστισε η μετάκλησή του, χρήσιμος…
Εχουμε δει κακούς αγώνες της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, και με τον Μάνταλο και τον Μπουζούκη μέσα. Αυτούς που μπορούν και συνήθως προκαλούν, επιτέλους κάτι να συμβαίνει.
Αλλ’ όσο αυτοί είναι εκεί, και σεφτέ να μη κάνουν, αξίζει να περιμένει κανείς ως το τέλος τη στιγμή που ίσως το κάνουν. Όταν είναι έξω, δεν έχεις να περιμένεις τίποτα. Φεύγεις. Στο ημίχρονο. Το αργότερο.
Η ΑΕΚ πήρε τη μπάλα στα πόδια ευθύς εξαρχής, ο Παναθηναϊκός της την άφησε στα πόδια ευθύς εξαρχής, μικρή σημασία έχει και μικρή διαφορά κάνει, κι άπλωσε όλη την ανημπόρια της, να μετατρέψει την κατοχή σε ουσία. Να υποστηρίξουν στοιχειωδώς, την τρομερή επιθυμία που φανερά διακατείχε τον σέντερ-φορ, τον Πόνσε.
Δεν είναι μονάχη όμως, η ΑΕΚ, στο εδώλιο της βραδυάς. Ο Παναθηναϊκός άφησε την αίσθηση ότι, πρώτη φορά εφέτος, έβγαλε άρνηση να παίξει για να κερδίσει. Ναι μεν προξένησε, η ΑΕΚ να σπάσει τα μούτρα της επάνω σ’ ένα πράσινο τοίχο 1+5+3 επαρκώς αμυνόμενων.
Αλλά και στον εαυτό τους, δεν έκαναν τη χάρη να ενδιαφερθούν για κάτι περισσότερο. Το πιο μακρυά που η απαίτησή τους έφτανε, ήταν…αν κάτσει να κλέψουν. Άλλο αδυναμία, άλλο άρνηση.
Στην ανάπαυλα πίστεψα πως το σενάριο μες στο κεφάλι του Δώνη ήταν να σβήσει για άλλο μισό ημίχρονο την όποια ενέργεια της ΑΕΚ, και στο τελευταίο εικοσάλεπτο να χτυπήσει, πιθανότατα με τον Χατζηγιοβάνη, για να κερδίσει (αφού, πρώτα, θα είχε σώσει) την παρτίδα. Η ζωή το διέψευσε, πανηγυρικώς.
Ο Παναθηναϊκός, σε κάποιο βαθμό είναι κατανοητό, ερχόταν από δύο εύκολα 0-2 (με Πανιώνιο και ΠΑΟΚ) κι ο προπονητής σκέφτηκε πως εδώ+τώρα, δίχως ντροπές και τύψεις, μακρυά από φιλοσοφίες και οράματα, άξιζε η πάσα θυσία για να μη πάει η ομάδα στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό «επάνω» σε τρεις διαδοχικές ήττες.
Το πρωτεύον γι’ αυτό, σύμφωνοι, θα ήταν να μη δεχθεί πάλι εκείνο το γκολ του Σπιριντόνοβιτς στο 10’ ή του Μαουρίσιο στο 2’. Κατάφερε και δεν το δέχθηκε, ένα γκολ στην πρώτη φάση του παιγνιδιού, αυτή τη φορά. Λαμπρά. Επειτα, όμως;
Ο Δώνης που καλώς ή κακώς αλλάζει ίσαμε τρεις-τέσσερις σχηματισμούς σε σχεδόν κάθε ματς, τούτη τη φορά έβγαλε κοντά εκατό λεπτά αγώνα με ένα. Τον ίδιο κι απαράλλακτο. Ηταν εμφανές πως τον ένοιαζε μόνον αυτό, και τίποτε άλλο.
Ποιος Χατζηγιοβάνης; Δύο στις τρεις αλλαγές, τις εξοικονόμησε ώστε να ‘χει για να κάνει στο τέλος καθυστέρηση και να κρατήσει το 0-0…
Πηγή: Sport DNA
