Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Του αξίζουν τα πρεπά, κατά πως λέμε και στην Κρήτη, άλλωστε και των Σπανουδάκηδων κείθε βάσταγε η σκούφια τους: από τα Χανιά, όπου γεννήθηκαν το 1928 ο Αλέκος και το 1931 ο Γιάννης ο οποίος πήρε το… μηχανάκι του και έφυγε για τον Παράδεισο στις 10 Ιουνίου του 2010…

Τα πρεπά, πάει να πει αυτά που πρέπει και στην προκειμένη περίπτωση του πρέπουν πολλά…

Ούτε παραγγελιά να την είχε κάνει την ημέρα της εκδημίας του για τον απάνω κόσμο ο κυρ Αλέκος, που έφυγε ανήμερα τα 94α γενέθλια της ομάδας την οποία διακόνησε σε όλη του τη ζωή: πρώτα ως παίκτης και μάλιστα βαρβάτος, ύστερα ως προπονητής, εν συνεχεία ως δάσκαλος των μικρών παιδιών που πλημμύριζαν το ανοικτό γήπεδο μπροστά από τη λέσχη του συλλόγου στο Πασαλιμάνι και πάντοτε ως ένας αφοσιωμένος (και ενίοτε πικραμένος από κάποιες συμπεριφορές) φίλαθλος της, ο οποίος μάλιστα στάθηκε στο πλευρό της, παρέα με τον Εντι Τζόνσον, τον Ντέιβιντ Ρίβερς και τον Αργύρη Καμπούρη στο Final 4 του 2009 στο Βερολίνο…

https://www.facebook.com/savas.karipidisii

Είναι όντως μακάβριος ο συσχετισμός της επετείου του Ολυμπιακού με τον θάνατο του «Ατομιστή» (όπως ήταν το παρατσούκλι του Αλέκου Σπανουδάκη), μα θαρρώ πως στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζουν γάντι οι στίχοι από το τραγούδι του φίλου μου, του Ρεθυμνιώτη λυράρη και τραγουδιστή, Στέλιου Μπικάκη, που λέει «και του θανάτου μου γενέθλια θα κάνω»!

Του είχα μεγάλη αγάπη του κυρ Αλέκου, με τον οποίο γνωρίστηκα πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια όταν βρισκόταν στις επάλξεις και στρατολογούσε παιδιά για να τα προωθήσει στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού. Ετυχε κιόλας να είμαστε κι οι δυο Κρητικοί, αλλά και απόφοιτοι της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής (με διαφορά ολίγων δεκαετιών βεβαίως βεβαίως) και ήταν αυτός στον οποίο προσέτρεχα ευλαβικά κάθε φορά που χρειαζόμουν κάποιο ιστορικό στοιχείο ή μια συνέντευξη για τη belle époque του ελληνικού μπάσκετ και δη για το Eurobasket του 1949 στο Κάιρο…

Ηταν επίσης αυτός που κόσμησε με την παρουσία του (παρέα με τον νεαρότερο συμπαίκτη του Θόδωρο Βαμβακούση) μια εκπομπή Pick N’ Roll στην Cosmote TV, αλλά κυρίως μια από τις καλύτερες και κυρίως πιο μερακλίδικες, αγαπησιάρικες και συγκινητικές δουλειές που έχω κάνει στη ζωή μου: το ντοκιμαντέρ «Τα καλύτερα μας χρόνια» που προβλήθηκε πριν από το Εurobasket του 2015 και πραγματεύεται όλη την ιστορία της Εθνικής ομάδας.

Το 1949 ο Αλέκος Σπανουδάκης, ο Τάκης Ταλιαδώρος και ο Θανάσης Κωστόπουλος πήγαν στο Κάιρο με το καράβι, ενώ η υπόλοιπη αποστολή ταξίδεψε δυο μέρες νωρίτερα με το αεροπλάνο. «Εμείς δεν μπορούσαμε να πάρουμε άδεια από τις δουλειές μας και φύγαμε αργότερα, αλλά καλοπεράσαμε στο ταξίδι, διότι κάναμε παρέα με τις κοπέλες ενός γερμανικού μπαλέτου που πήγαινε στο Κάιρο για να δώσει παραστάσεις. «Είχαμε κιόλας για κράχτη τον Ταλιαδώρο που ήταν ομορφόπαιδο και έγινε μεγάλη πλάκα» μου είχε πει τότε, ενώ δεν μπορούσε να ξεχάσει τον καύσωνα που επικρατούσε στην πρωτεύουσα της Αιγύπτου…

Για χάρη του Αλέκου Σπανουδάκη παραποίησα πριν από τέσσερα χρόνια σε ένα κείμενο μου τον στίχο από ένα παλιό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα και τον χρησιμοποιώ πάλι σήμερα…

Κυρ Αλέκο, κυρ Αλέκο (όχι με το πράσινο, που λέει ο ποιητής, αλλά) με το κόκκινο γελέκο!

Για τον Αλέκο Σπανουδάκη αυτό το κόκκινο γελέκο υπήρξε εξ απαλών ονύχων η πανοπλία, η λεοντή, η ρομφαία, το εικόνισμα και το κειμήλιο της ζωής του…

Βεβαίως αυτή η εμβληματική φιγούρα του Ολυμπιακού, της εθνικής ομάδας και ολάκερου του ελληνικού μπάσκετ ήταν παντός καιρού και πάντων των χρωμάτων, μηδέ του πράσινου και του κίτρινου εξαιρουμένων: κόντρα στον μεν Παναθηναϊκό (και με αντίπαλο τον αγαπημένο φίλο του, τον αείμνηστο «Καρφίτσα», Γιάννη Λάμπρου, με τον οποίο τα απόγευμα τσακωνόντουσαν και τα βράδια πήγαιναν μαζί για κρασί και γκόμενες!) έχει παίξει το καλύτερο ματς της ζωής του, τη δε φανέλα της ΑΕΚ τη φόρεσε ως guest star σε ένα τουρνουά στο εξωτερικό!

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, λοιπόν, όπως λέει και ο παλιός πρόλογος των παραμυθιών, μέρος των οποίων αποτελεί η γέννηση και η πρώιμη πορεία της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού, από την οποία πήρε τη σκυτάλη μετά την γερμανική κατοχή ο συχωρεμένος…

Μια ομάδα που άρχισε να μπουσουλάει σε ένα σχολικό προαύλιο, με προξενητές έναν ποδοσφαιριστή κι έναν πολίστα (ο οποίος αργότερα έπαιξε μπάσκετ στον… Παναθηναϊκό) και με τα δελτία των νεαρών παικτών να μπερδεύονται με τα κομμουνιστικά μανιφέστα!

Όντως μοιάζει με παραμύθι αυτή η ιστορία, που άρχισε να εξελίσσεται το 1936, όταν ο καθηγητής φυσικής αγωγής της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής Πειραιώς η οποία τότε λεγόταν Σχολή Μέσης Εκπαιδεύσεως Πειραιώς (και βρίσκεται στην πλατεία Κοραή, δίπλα από το Δημαρχείο και απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο) Βασίλης Σταματάκης, βαδίζοντας στα χνάρια του Τζέημς Νέισμιθ ασφαλτόστρωσε το προαύλιο, τοποθέτησε δυο καλάθια και συμπεριέλαβε το μπάσκετ στο πρόγραμμα της εκγύμνασης των ανωτέρων τάξεων!

Οι νεαροί μαθητές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στην πρωτοβουλία του καθηγητή τους και με πρωτοστάτη τον Γιώργο Ιερώνυμο άρχισαν να επιδίδονται στο μπάσκετ, χωρίς να φαντάζονται τι θα συνέβαινε μετά από τρία χρόνια: το 1939 εμφανίστηκε ο ποδοσφαιριστής και μετέπειτα γενικός αρχηγός της ομάδας (επί εποχής Μπούκοβι) Αρης Χρυσαφόπουλος και ζήτησε από τον διευθυντή της Σχολής να επιτρέψει στους μαθητές της τελευταίας τάξης να στελεχώσουν την νεοπαγή ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, μάλιστα για να τους δελεάσει κρατούσε μαζί του και τους πρόσφερε ερυθρόλευκες φανέλες!

Το ίδιο απόγευμα, εννέα μαθητές της τελευταίας τάξης, εμφανίστηκαν στο γήπεδο του Μπάκαλα στην Καστέλλα και εκείνη τη μέρα γεννήθηκε η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, την οποία απάρτιζαν ο Γιώργος Ιερώνυμος, Ξενοφών Νικολαϊδης, ο Πέτρος Δημητρόπουλος, που ταυτόχρονα έπαιζε και γουότερ πόλο, ο Πίπης (Σπύρος) Ανδρεάδης, ο αδερφός του Γιώργος Ανδρεάδης, ο Αλέξανδρος Κουτσούκος, ο Μανώλης Χατζηνικολάου, ο Πιτσολάντης και ο Μιχόπουλος.

Προπονητής της πρώτης ομάδας του Ολυμπιακού ήταν ο Νίκος Καραβιάς και έφορος ο (μετέπειτα αντιπρόεδρος της πρώτης διοίκησης της ΕΟΚ) Γιάννης Κουτσουλέντης, ένας πολύ αυστηρός άνθρωπος, ο οποίος όταν ο Γιάννης Σπανουδάκης του ζήτησε ένα δεκάρικο για να αγοράσει καινούργια παπούτσια, μάρκας «Romika» επειδή τα παλιά είχαν τρυπήσει και ντρεπόταν να τα φοράει με το μπάλωμα που έκανε σε ένα βουλκανιζατέρ (!), του έδωσε την εξής απάντηση…

«Θα σου δώσω λεφτά Γιάννη, αλλά φρόντισε να αγοράσεις… σιδερένια παπούτσια για να μην σου ξαναλιώσουν»!

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η γερμανική κατοχή ανέκοψαν την πορεία της ομάδας που επανασυστάθηκε το 1945, όταν ο Πέτρος Δημητρόπουλος έκανε παιδομάζωμα και μεταξύ άλλων στρατολόγησε πάλι από την Ιωνίδειο τους αδερφούς Αλέκο και τον Γιάννη Σπανουδάκη, οι οποίοι είχαν γεννηθεί στα Χανιά, σώθηκαν επειδή ήταν μικρά παιδιά από την εκτέλεση των 118 συγχωριανών τους την πρώτη Αυγούστου του 1941 στον Αλικιανό κάμπο και μετά από δυο χρόνια ανέβηκαν οικογενειακώς στον Πειραιά…

«Ηρθαμε εδώ επειδή πεινάγαμε και δεν μπορούσαμε να ζήσουμε στην Κρήτη» μου είχε πει ο (γεννημένος στις 6 Ιουλίου του 1928) Αλέκος Σπανουδάκης, που έμελλε να εξελιχθεί στον θρύλο του «Θρύλου» στις τάξεις του οποίου πέρασε 49 χρόνια ως παίκτης και προπονητής. «Το 1945 είχαμε κατακτήσει το σχολικό πρωτάθλημα του Πειραιά με την Ιωνίδειο και τότε μας βρήκε ο Πέτρος Δημητρόπουλος και μας έγραψε στον Ολυμπιακό».

Εκείνη την εποχή ο (γεννημένος το 1923) Πέτρος Δημητρόπουλος έπαιζε μπάσκετ και γουότερ πόλο στον Ολυμπιακό, αργότερα έγινε ο πρώτος αθλητής στην Ιστορία, ο οποίος διέβη τον ελληνικό αθλητικό Ρουβίκωνα και αγωνίστηκε στην ομάδα καλαθοσφαίρισης του Παναθηναϊκού, ενώ το 1950 μετανάστευσε στην Αυστραλία και συνέχισε την καριέρα του στη Βιτόρια ως Πίτερ Ντέμος.

Πίσω στον Πειραιά, ο 17άχρονος Σπανουδάκης έκανε τα πρώτα βήματα του στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και την ίδια στιγμή προσηλυτιζόταν στην ΕΠΟΝ από έναν συμμαθητή του στην Ιωνίδειο, ο οποίος ακόμη και σήμερα αποτελεί έναν από τους επιφανέστερους επιχειρηματίες και οικονομικούς παράγοντες του τόπου.

Το όνομα του; Γιώργος Μπόμπολας!

Ένα βράδυ όμως ο πατέρας των Σπανουδάκηδων, ο οποίος υπηρετούσε ως ταγματάρχης του ελληνικού στρατού βρήκε στην τσέπη του Αλέκου τις προκηρύξεις της νεολαίας του ΕΑΜ και έγινε …Τούρκος από το κακό του!

«Με έπιασε από τη μπλούζα μου, με πήγε σηκωτό σε μια γωνία του σπιτιού, έβγαλε το μαστίγιο που είχε για το άλογο και με έκανε μαύρο στο ξύλο, ρωτώντας με «πώς γίνεται εγώ να περιφρουρώ το ελληνικό κράτος και εσύ να μου βγεις κομμούνι»!!!

Την ίδια εποχή, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που ήταν οξυμένη από τα πολιτικά πάθη, την πλήρωσαν άλλοι τρεις παίκτες του Ολυμπιακού: οι αδερφοί Πίπης και Γιώργος Ανδρεάδης και ο Γιώργος Νικολαϊδης είχαν επιλεγεί για να επανδρώσουν την Εθνική στο Eurobasket του 1946, στη Γενεύη, αλλά όταν έφτασαν στο αεροδρόμιο για να αναχωρήσουν, απαγορεύθηκε η έξοδος όλης της ομάδας με διαταγή του τότε Υπουργού Στρατιωτικών (στην κυβέρνηση Σοφούλη) Γεωργίου Στράτου, «για εθνικούς λόγους»! Το αποτέλεσμα; Η συμμετοχή της Εθνικής σε εκείνο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή και μάλιστα οι αστυνομικοί πήραν από τους παίκτες τα ρούχα και τα παπούτσια που θα φορούσαν στη Γενεύη!!!

Στο μεταξύ το… κομμούνι μεγάλωσε απότομα και το 1949 οδήγησε τον Ολυμπιακό την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της ιστορίας του, με αντίπαλο τον Τρίτωνα, μάλιστα ο τελικός στο κατάμεστο γήπεδο της 3ης Σεπτεμβρίου (και μπροστά σε θεατές που φορούσαν οι μεν άνδρες γραβάτες, οι δε γυναίκες τουαλέτες ) εξελίχθηκε σε πραγματική …σκυλομαχία!

Κάποια στιγμή ο Σπανουδάκης άστραψε μια μπουνιά στα μούτρα του Νίκου Σκυλακάκη (του επονομαζόμενου «Σκύλου») που τη θυμάται ακόμη και τώρα, που είναι 96 ετών, αλλά κρατιέται ακμαίος και κοτσονάτος! «Στην προηγούμενη φάση με είχε κτυπήσει πάνω σε ένα μπάσιμο και όταν έπεσα κάτω ήρθε από πάνω μου και μου είπε «ίσα ρε κωλόπαιδο, που θα μας πάρεις το πρωτάθλημα». Ε φούντωσα κι εγώ, του την κοπάνησα και τον άφησα αναίσθητο» μου είχε πει πριν από μερικά χρόνια ο Σπανουδάκης…

Η λήξη του αγώνα βρήκε νικητή με 36-34 και πρωταθλητή τον Τρίτωνα, αλλά πίσω είχε η κόκκινη αχλάδα την ουρά! Ο Ολυμπιακός ο οποίος νωρίτερα είχε ξαναπαίξει το ματς με τη ΧΑΝΘ υπέβαλε ένσταση για παράβαση κανονισμών (σε ένα γκολ-φάουλ, στο οποίο δεν μέτρησε το καλάθι) και στον αγώνα που επαναλήφθηκε επικράτησε με 28-24 και στέφθηκε πρωταθλητής, με τους παίκτες του να τραγουδούν τον αυθεντικό ύμνο του συλλόγου, που έλεγε «κόκκινο-άσπρο το έμβλημα μας, και περηφάνια στα μέτωπα μας».

Την πρώτη στα χρονικά πρωταθλήτρια ομάδα του Ολυμπιακού αποτελούσαν ο Αλέκος Σπανουδάκης (πρώτος σκόρερ με 133 πόντους σε οκτώ αγώνες), ο Γιάννης Σπανουδάκης, που εκτελούσε και χρέη προπονητή, o Γερακαράκης, ο Κουτσούκος, ο Χατζηνικολαου, ο Τσικάτος, ο Σινόπουλος, ο Σιδηρόπουλος, ο Γουνόπουλος και ο Αρκουδέας.

Παρεμπιπτόντως, εκτός από τον Αλέκο και τον κατά τρία χρόνια νεότερο του Γιάννη ο οποίος ασχολήθηκε επίσης με τον ακοντισμό και έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιουνίου του 2010, την ερυθρόλευκη φανέλα φόρεσε και ο τρίτος αδερφός τους: ο γεννημένος το 1945, Φάνης, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία και ήταν ο ιδιοκτήτης του περίφημου εστιατορίου «Churrasco» στη Γλυφάδα.

Πέρα από τα πρώτα δυο πρωταθλήματα (1949, 1960) και την παρθενική συμμετοχή του Ολυμπιακού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (το 1960 με τη Γαλατασαράι), οι αδερφοί Σπανουδάκη πιστώνονται επίσης και με μπασκετικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας!

O «Ατομιστής» Aλέκος Σπανουδάκης ήταν ο πρώτος παίκτης στην Ευρώπη, ο οποίος επιχείρησε το σουτ με άλμα (jump shot) και ο ανιδιοτελής Γιάννης εκείνος που λάνσαρε το screen στην άμυνα, ενώ ο συμπαίκτης τους στην Εθνική ομάδα, Τάκης Ταλιαδώρος (της Χ.Α.Ν.Θ) καθιέρωσε τη ντρίμπλα reverse!

Οι ευρεσιτεχνίες των Σπανουδάκηδων προέκυψαν όχι μόνο από το εκπληκτικό μπασκετικό ένστικτο, που αμφότεροι διέθεταν, αλλά και από τις συγκυρίες της εποχής…

Το 1948 στο πλαίσιο του «Σχεδίου Μάρσαλ» (ως μέρους του δόγματος Τρούμαν στην εποχή του ψυχρού πολέμου) ερχόντουσαν και άραζαν στον Πειραιά τα περίφημα αεροπλανοφόρα του αμερικανικού έκτου στόλου, το «Coral Sea» και το «Missouri» τα οποία πάνω στα καταστρώματα τους είχαν κανονικά γήπεδα! Με τη λογική του «καλώς ήρθε (όχι μόνο το δολάριο, αλλά και) το μπάσκετ» σχεδόν καθημερινά οι Αμερικανοί προσκαλούσαν ομάδες και έπαιζαν αγώνες μάλιστα εκεί μια μέρα ένας αξιωματικός και προπονητής είπε έκθαμβος στον Σκυλακάκη ότι «εμείς ανακαλύψαμε ένα άθλημα που τελικά ταιριάζει περισσότερο σε εσάς τους Ελληνες»!

Μια από αυτές τις μέρες, ο Αλέκος Σπανουδάκης κλήθηκε να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο, ονόματι Τες, που είχε ύψος 2μ.05 και σκέπαζε τα καλάθια. Iδού η διήγηση του: «Μου έβαλε τριάντα πόντους και δεν με άφηνε να πλησιάσω προς το καλάθι. Εμείς τότε σουτάραμε εν στάσει και δεν είχα καμιά τύχη, αφού έφτανα στον… αφαλό του Τες. Όταν γύρισα στο σπίτι, δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα και προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο για να τον αντιμετωπίσω. Τότε μου ήρθε η ιδέα για το τζαμπ σουτ και άρχισα να το δουλεύω με εξάωρες μυστικές προπονήσεις σε ένα γήπεδο στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας «Αιγαίον» που ανήκε στον πρόεδρο του Εθνικού Πειραιώς Δημήτρη Καρέλα, κάνοντας κοπάνες από το φροντιστήριο στο οποίο με έστελνε ο πατέρας μου για να δώσω εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Το παρουσίασα ημιτελές στο Εurobasket του 1949 στο Κάιρο (ΣΣ: όπου η Ελλάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο), αλλά ύστερα το τελειοποίησα και έγινε το άρμα μάχης μου».

Την ίδια εποχή ο Γιάννης Σπανουδάκης επίσης επηρεασμένος από τους αγώνες πάνω στα αεροπλανοφόρα επινοούσε το screen, το οποίο χρησιμοποίησε πρώτος στο ελληνικό μπάσκετ και εν συνεχεία άρχισε να το διδάσκει ως προπονητής, ενώ το εξήγαγε και στο εξωτερικό, αγωνιζόμενος για δυο χρόνια στην Ιταλία με τη Μοτομορίνι Μπολόνια. Συν τοις άλλοις ο Γιάννης, λόγω της γνωριμίας του με τον (θρυλικό πλέι μέικερ των Σέλτικς) Μπομπ Κούζι και με τον (προπονητή της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1960) ήταν ο πρώτος προπονητής ο οποίος εισήγαγε τις καθημερινές και αργότερα τις διπλές προπονήσεις των ομάδων, που εκείνη την εποχή έκαναν τρεις όλες κι όλες την εβδομάδα!

Τα τελευταία χρόνια ο κυρ Αλέκος που ήταν γείτονας και αδερφικός φίλος με τον σπουδαίο κολυμβητή και πολίστα Ντίνο Μούρτζη σκέβρωσε, δυσκολευόταν να περπατήσει, βαθμιαία αραίωσε και εντέλει έκοψε τις εμφανίσεις του στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πέρασε κι άλλα προβλήματα υγείας και χθες έφυγε για το μεγάλο ταξίδι…

Ο Αλέκος έφυγε αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη: τα δυο πρωταθλήματα Ελλάδος με τον Ολυμπιακό, το χάλκινο μετάλλιο στο Κάιρο, τις 27 συμμετοχές και τους 103 πόντους του στην Εθνική, τις παρουσίες του στα Eurobasket του 1949 και του 1951, στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1952, στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1955 και στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1956.

Αφήνει την κλάση του που ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το 1964 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ο Ολυμπιακός υποβιβάσθηκε στη Β΄’ Εθνική από την οποία παλιννόστησε μετά από τρία χρόνια, με προπονητή τον Φαίδωνα Ματθαίου…

Αφήνει το πέρασμα του από τους πάγκους του Ολυμπιακού, της Εθνικής Εφήβων (σε έξι αγώνες, με ρεκόρ μία νίκη και πέντε ήττες το 1965), του Ιωνικού Νικαίας τον οποίο οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής τη σεζόν 1966-67, του Εθνικού Πειραιώς, του Πανιωνίου, του Μίλωνα, του Φοίνικα, του Πορφύρα και του Εσπέρου Καλλιθέας…

Αφήνει μια μακρά επαγγελματική σταδιοδρομία στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς και στη ΔΕΗ…

Αφήνει τους θεμέλιους λίθους που έβαλε στην ίδρυση των ακαδημιών του Ολυμπιακού και το παιδομάζωμα με το οποίο ανακάλυψε και ανέδειξε πλείστους όσους παίκτες, μεταξύ αυτών τον Γιώργο Σιγάλα και τον Βασίλη Ξανθόπουλο…

Αφήνει την πλαστική τσάντα που κουβάλαγε πάντοτε μαζί του και στην οποία είχε αρχειοθετήσει ευλαβικά φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων που αφορούσαν τον Ολυμπιακό της πρώτης μεταπολεμικής εποχής και τα προσωπικά επιτεύγματα του και τον ευχαριστώ κιόλας από βάθους καρδίας διότι κάποια από δαύτα μου τα χάρισε και τα δημοσιεύω σήμερα…

Αφήνει για να διατηρούν άσβεστο τον θρύλο του, τη γυναίκα του, Νανού, τις κόρες του, Σοφία και Ρόζα και τα τρία εγγόνια του…

Αφήνει εν κατακλείδι το δικό του ανεξίτηλο στίγμα και το στασίδι του στην Κιβωτό του ελληνικού μπάσκετ…

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This