Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Oλυμπιακός είχε μία ευκαιρία για να διασκεδάσει τη μαυρίλα των ημερών, αλλά το άλογο στο οποίο πόνταρε σταμάτησε να κουτσαίνει μετά το 15λεπτο ξελαμπικάρισμα της ανάπαυλας.
Δεν εννοώ κάποιον από τους δικούς του παίκτες, που ούτως ή άλλως δυσκολεύονται να βγάλουν δύο ημίχρονα με βήμα ταχύ, αλλά τον Μάικ Τζέιμς, ο οποίος παρουσίασε ανενόχλητος το καλύτερο πρόσωπό του, σαν να ήθελε να χαροποιήσει τους παλιούς του πιστούς.
Δεν ξέρω κατά πόσον το ρεσιτάλ του Αμερικανού πανηγυρίστηκε στο παλιό του σπίτι (αφού ο Παναθηναϊκός παραμένει εγκλωβισμένος σε δυσοίωνες ισοβαθμίες και δύσβατο πρόγραμμα), αλλά στον Πειραιά θα τον βλέπουν σαν χίμαιρα.
Τα προηγούμενα χρόνια ο Τζέιμς έκρυψε αριστοτεχνικά πολλές από τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού, ενώ απόψε ξεγύμνωσε όλες τις αδυναμίες του Ολυμπιακού. Και δεν είχε αρκετό χρόνο για να τα κάνει σαλάτα στο τέλος (μετά το «δικό του» 59-43), μολονότι προσπάθησε.
Αλλά το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι ο Τζέιμς, ο οποίος, στο κάτω κάτω, τράβηξε μερικά τρίποντα από τα μαλλιά απέναντι σε άμυνες σχεδόν υποδειγματικές. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Εγκλωβισμένος αναπόδραστα στα κραυγαλέα σφάλματα του περασμένου καλοκαιριού, αρνείται επίμονα να κάνει την αυτοκριτική του και αναλώνεται σε κυνήγι ανεμομύλων, υπαρκτών και ανύπαρκτων.
Στο τρίμηνο που υποτίθεται ότι θα συνοδευόταν από τρελά γκάζια και αλέγκρο σπριντ προς τα πλέι-οφ, οι «ερυθρόλευκοι» παίζουν ασυνάρτητο και συχνά φριχτό μπάσκετ, μαζεύουν τέσσερις ήττες για κάθε νίκη, ζορίζονται ακόμα και με τις ψόφιες ομάδες της ελληνικής Α1 και παραδίδουν ένα δείγμα γραφής που δεν αντέχει σε καμία κριτική.
Σε τι ακριβώς είναι καλός ο Ολυμπιακός του παινεμένου Ντέιβιντ Μπλατ; Σε τίποτε απολύτως, με εξαίρεση τις δικαιολογίες. Και πάλι καλά, που έχει ακόμη λίγο λίπος για κάψιμο στην Ευρώπη.
Την ίδια ώρα που η σεζόν εξελίσσεται σε παρανάλωμα του πυρός και οι τελευταίες εξάρσεις των Σπανούλη-Πρίντεζη θυσιάζονται στο όνομα μίας ακατάληπτης αναδόμησης, η διοίκηση παίζει το παιχνίδι της Θύρας 7 και της οπαδογραφίας, σε ένα ακατανόητο παιχνίδι αυτοακρωτηριασμού και αυτοεξορίας.
Το «μέχρι τέλους» μπορεί να πάει μέχρι τέλους, αλλά η ηρωική έξοδος ενδέχεται να τελειώσει τον ίδιο τον Ολυμπιακό, εγκλωβίζοντάς τον σε μία διαρκή Βαλκανιάδα άδειων γηπέδων και τζούφιων κινήτρων.
Μαζί βεβαίως θα αποτελειώσει το ημιθανές ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά αυτό είναι αρμοδιότητα άλλων. Και, εδώ που τα λέμε, τέτοιο πρωτάθλημα καρναβάλι δεν θα λείψει από κανέναν.
Όπως έγραφα στο ξεκίνημα, οι «κόκκινοι» του Πειραιά απώλεσαν μία καλή ευκαιρία για να περάσουν από τη Λομβαρδία με το διπλό που θα κλείδωνε τη συμμετοχή τους στα πλέι-οφ.
Το 23-23 του ημιχρόνου ήταν ιδανική αφετηρία για την τελική επίθεση, αφού ο ανταρτοπόλεμος της β’ περιόδου (με τα 6-20 ριμπάουντ υπέρ του Ολυμπιακού και το παιδικό 4-13 στο ταμπλό) μπλοκάρισε την ενίοτε πυρηνοκίνητη Αρμάνι σε βαλτότοπο.
Οι τρεις έμπειροι Έλληνες θυμήθηκαν τα παλαιά κατατόπια και θύμισαν για λίγο την σφραγίδα παρελθόντων ετών, όταν η φανέλα και η στόφα των «ερυθρολεύκων» προξενούσαν τρόμο στα γήπεδα της Ευρώπης.
Το διάστρεμμα του Σπανούλη στο 23-19 αποδείχθηκε καταστροφικό, αφού στα 9:17 της συμμετοχής του αρχηγού ο Ολυμπιακός πέτυχε 11 πόντους παραπάνω από την Αρμάνι, σε ημίχρονο μάλιστα όπου το σκοράρισμα ήταν είδος πολυτελείας.
Χωρίς τον ηγέτη του, ο Ολυμπιακός έπαιζε τελείως στην τύχη, αφού δεν υπήρχε ούτε οργάνωση ούτε πρωτοβουλία ούτε καθαρό βλέμμα.
Η κυριαρχία του Μιλουτίνοβ μέσα στις ρακέτες βοήθησε ώστε να κρατηθεί η ισορροπία μέχρι το 28ο λεπτό (38-35), αλλά ο Μπλατ διάλεξε τη λάθος στιγμή για να δώσει ανάσες στον Σέρβο και οι μπούκες του Τζέιμς απέναντι στην αφύλαχτη διάβαση δρομολόγησαν αστραπιαίο σερί 11-4, για να γίνει η διαφορά διψήφια.
Η Αδριατική θάλασσα δεν είναι δα πολύ μακριά από το Μιλάνο, αλλά για την παγερή σαν τις Άλπεις εικόνα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός της Ευρώπης μέσα στο 2019 δεν ευθύνεται ούτε ο Βασιλακόπουλος ούτε ο Συμεωνίδης ούτε ο Αναστόπουλος με τον Παναγιώτου.
Ευθύνονται όλοι όσοι φοράνε αυτή την εποχή τα κόκκινα και τα λευκά. Φανέλες, παντελονάκια, φόρμες, γραβάτες και κοστούμια.
Και δεν αποτελεί δα τίτλο τιμής για τον οργανισμό, η άγνοια που δήλωσε ο Μπλατ όταν ρωτήθηκε από Ιταλό δημοσιογράφο για την αποχή από το επικείμενο μη-ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό…
Πηγή: Gazzetta
