Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ελπίζω πως δεν περιμένετε να διαβάσετε σε δικό μου κείμενο ανάλυση των… αμφισβητούμενων φάσεων της χθεσινοβραδινής σύσκεψης – παρωδία στα γραφεία του Γιώργου Βασιλειάδη. Στα 47 μου χρόνια, προσπαθώ (όσο περισσότερο μπορώ) να απέχω από τη γελοιότητα που χαρακτηρίζει τον ελληνικό αθλητισμό εκτός αγωνιστικών χώρων και να περιορίζομαι σε όσα διαδραματίζονται μέσα σε αυτούς. “I’m too old for this sheet” που έλεγε και ο ντετέκτιβ Μέρτο στο «Φονικό Όπλο»…
Ουδόλως με απασχολεί ποιος έβρισε, ποιος έφτυσε, ποιος έσπρωξε. Ούτε φυσικά ποιος ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα. Ας πρόσεχε το θύμα να μην γινόταν υποχείριο στις διαθέσεις του θύτη.
Με το δόλιο το μπασκετάκι θα ασχοληθούμε; Γιατί στον Ολυμπιακό είναι πλέον δεδομένο ότι τον τελευταίο και πλέον μήνα, ασχολούνται με τα πάντα εκτός από το μπάσκετ! Με τις πληρωμές ή μη πληρωμές των παικτών, με τις διαρροές συζητήσεων, με την επανάσταση κατά του Βασιλακόπουλου, της ΕΟΚ και της ΚΕΔ με τη διοργάνωση που θα αγωνίζεται η ομάδα από τη νέα σεζόν. Θαρρείς και στην «ερυθρόλευκη» διοίκηση έχουν ανοίξει ένα εγχειρίδιο που φέρει τον τίτλο «Πως θα διαλύσετε μια ομάδα σε 40 μέρες» και εφαρμόζουν ένα προς ένα τα κεφάλαια του.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των αρθρογράφων που χαϊδεύουν αφτιά ή γράφουν ανάλογα με το ρεύμα της κοινής γνώμης (έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον). Αντιλαμβάνομαι ότι μεγάλη μερίδα των οπαδών του Ολυμπιακού θεωρούν ηρωική και ετεροχρονισμένη την αντίδραση των αδελφών Αγγελόπουλων απέναντι στο «καθεστώς που λυμαίνεται το ελληνικό μπάσκετ», όπως το αποκαλούν οι ίδιοι.
Δεν ξέρω αν η αντίδραση χαρακτηρίζεται σωστά «ηρωική» ή «ετεροχρονισμένη», δεδομένα όμως υλοποιείται με τον πλέον αυτοκαταστροφικό τρόπο.
Με τις ευλογίες των διοικητικών ηγετών του Ολυμπιακού, η αγωνιστική σεζόν της ομάδας ουσιαστικά ολοκληρώθηκε στο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Οι ίδιοι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ήταν εκείνοι που ουσιαστικά προέτρεψαν παίκτες και τεχνικό επιτελείο να τα παρατήσουν και να σταματήσουν να αγωνίζονται, με την ακατανόητη (και συγχωρέστε με για το βάρος της έκφρασης «λαϊκίστικη») επιλογή τους να αποχωρήσουν οι παίκτες από το παρκέ στο ημίχρονο του ντέρμπι, διαμαρτυρόμενοι για τη διαιτησία. Μια επιλογή αυτοκτονική, που μπορεί να ικανοποιεί οπαδικά ένστικτα, πλην όμως διαλύει την υγεία και στέλνει περίπατο τη λογική που πρέπει να διέπει τη λειτουργία των αποδυτηρίων οποιασδήποτε ομάδας.
Με έναν προπονητή, όπως ο Ντέιβιντ Μπλατ, να εμφανίζεται εκτεθειμένος και να θυμίζει… μαριονέτα σε ένα θέατρο σκιών που μοιάζει εντελώς ξένο προς τη δική του αθλητική κουλτούρα, με παίκτες αφενός ξενερωμένους (γιατί κανένας αθλητής δεν θέλει να παρατάει στη μέση μια μάχη, ανεξαρτήτως συνθηκών που διεξάγεται) και αφετέρου εφησυχασμένους γιατί οι ευθύνες της τραγικής τους παρουσίας στο παρκέ μετατέθηκαν σε άλλους υπευθύνους.
Όχι, δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσω με την επιλογή του Ολυμπιακού να αποχωρήσει από το ΟΑΚΑ ακόμη κι αν γνωρίζω τι αντιδράσεις προκαλεί η προσωπική μου τοποθέτηση.
Αν ο Ολυμπιακός θεωρεί ότι το ελληνικό πρωτάθλημα παίζεται εδώ και χρόνια με σημαδεμένη τράπουλα και επιθυμεί να αποχωρήσει από αυτό, όφειλε να το έχει πράξει είτε το προηγούμενο καλοκαίρι, είτε να υλοποιήσει το εναλλακτικό του πλάνο με ενδεχόμενη συμμετοχή στην Αδριατική Λίγκα με το τέλος της φετινής σεζόν.
Ο τρόπος και η μέθοδος της επανάστασης που ακολουθείται μεσούσης της περιόδου και κυρίως η εγκατάλειψη ενός αγώνα στα μισά του έχουν οδηγήσει στις συνέπειες που παρατηρούμε πλέον σε κάθε παιχνίδι των «ερυθρόλευκων» εντός και εκτός συνόρων: Μια καινούργια ομάδα που έδειχνε να διέπεται από συγκεκριμένες αρχές και εμφάνιζε μεγάλες προοπτικές βελτίωσης, να έχει μετατραπεί σε μια… μπασκετική ανορθογραφία.
Με παίκτες που δεν πράττουν ούτε τα στοιχειώδη στο παρκέ, με όλους τους αθλητές (πλην Μιλουτίνοφ) να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, με τους Έλληνες πρωταγωνιστές της περίφημης «διαρροής» να μην έχουν το μυαλό τους στο παιχνίδι (η τραγική παρουσία του Γιώργου Πρίντεζη εδώ και πολλές εβδομάδες αντανακλά τη θολωμένη σκέψη των περισσότερων παικτών, που είναι εμφανώς επηρεασμένοι από μια αλληλουχία πρωτόγνωρων γεγονότων στα αποδυτήρια της ομάδας) και με έναν προπονητή που είχε εγγυηθεί στις αρχές της σεζόν ότι μετά τον Φεβρουάριο θα δούμε το αληθινό πρόσωπο του Ολυμπιακού που χτίζει και αντ’ αυτού παρουσιάζει μια ομάδα – φάντασμα που κινδυνεύει άμεσα πλέον να αποκλειστεί από τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας.
Όσο, λοιπόν, στον Πειραιά ουδείς ασχολείται σοβαρά με το μπάσκετ, όσο οι σκέψη των περισσότερων μελών του οργανισμού περιστρέφεται στα πάντα… εκτός από το μπάσκετ, το ίδιο το μπάσκετ θα τιμωρεί τη συγκεκριμένη νοοτροπία. Και οι μήνες που ακολουθούν μέχρι το καλοκαίρι αναμένονται εξαιρετικά δύσκολοι. Το μόνο παρήγορο για τον Ολυμπιακό είναι ότι το πρόγραμμα των τελευταίων αγωνιστικών της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα δεν θα μπορούσε να είναι πιο βατό, μπας και σώσει την παρτίδα της πρόκρισης στην οχτάδα.
Για να συμβεί αυτό όμως θα πρέπει μέσα σε ελάχιστες μέρες να εξαφανιστούν από τα αποδυτήρια του ΣΕΦ κάθε άλλου είδους συζητήσεις και να επικεντρωθούν άπαντες (από τους αδελφούς Αγγελόπουλος μέχρι τον τελευταίο φροντιστή) αποκλειστικά στο ίδιο το άθλημα. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, η διαβολοβδομάδα που ακολουθεί θα αποτελέσει το θλιβερό επίλογο της απόφασης που πάρθηκε στο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό!
Πηγή: Sport DNA
