Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ της Κυριακής μπήκα στον πειρασμό να θέσω μια σειρά ερωτημάτων, αναφορικά με όσα συνέβησαν στο ΟΑΚΑ. Όσο περνούσε η ώρα, όμως, και «καθάριζε» η σκέψη μου από τα συναισθήματα αηδίας που μου προκάλεσε άλλο ένα υποτιθέμενο ντέρμπι στο βασίλειο του ελληνικού αθλητισμού, συνειδητοποιούσα πως ό,τι και να έγραφα θα αποτελούσε απλά επανάληψη άλλων κειμένων που έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς, με αφορμή άλλα… μαγικά και ονειρεμένα ντέρμπι, άλλες διακοπές, άλλα ρεσιτάλ καφρίλας, άλλα οργανωμένα σχέδια διάλυσης ομάδων.
Αντ’ αυτού, οφείλω να ομολογήσω ότι κάθε λεπτό που περνούσε υποχωρούσε η οργή του επαγγελματία αθλητικού συντάκτη και στη θέση της υπερίσχυε η αγωνία ενός πατέρα για το μέλλον των παιδιών του. Γιατί είναι εξαιρετικά εύκολο να σχολιάζεις όσα βλέπεις γύρω σου, αλλά – πιστέψτε με – είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβουλεύεις τα παιδιά σου για μια απόφαση που θα επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή τους.
Όσα ζήσαμε για πολλοστή φορά σε ένα ελληνικό γήπεδο, αποτελούν δυστυχώς τον καθρέφτη μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε καθεστώς ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Οι τύποι που κυκλοφορούν με μαχαίρια και full face και νιώθουν ασφαλείς να σουλατσάρουν δίπλα στον αγωνιστικό χώρο μιας αθλητικής εγκατάστασης, πράττουν ακριβώς το ίδιο και έξω στην κοινωνία. Πολλοί, μάλιστα, έχουν αποκτήσει τεράστια δύναμη στα χέρια τους φορώντας κουστούμι, γραβάτα με τις ευλογίες των χορηγών τους.
Βλέπετε σε μια κοινωνία που δεν υπάρχει η παραμικρή αίσθηση αστυνόμευσης και ασφάλειας στη συντριπτική πλειοψηφία των υγιών πολιτών της, σε μια κοινωνία που η αστυνομία και κάθε αρμόδια αρχή φαντάζει εξαιρετικά αδύναμη να πράξει το αυτονόητο και να εφαρμόσει τους νόμους, σε μια χώρα που τα περισσότερα στελέχη που τη διοικούν προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη όσων τους ψηφίζουν, τα παράσιτα και τα αποβράσματα που δεν θα είχαν θέση σε καμία στοιχειωδώς πολιτισμένη κοινωνία, είναι αυτά που αναδύονται στην επιφάνεια και επιβάλλουν το δικό τους νόμο.
Τι απαντά, λοιπόν, ένας πατέρας στα παιδιά του που τελειώνουν το σχολείο και πρέπει να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον τους; Ναι, στη θεωρία είναι εύκολο να προτρέπουμε ο ένας τον άλλον «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας να μείνουν στη χώρα και να παλέψουν για το μέλλον τους», αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσουμε τη συγκεκριμένη συμβουλή στο δικό μας παιδί.
Πώς να συμβουλεύσεις το παιδί σου να παραμείνει σε μια χώρα που όχι μόνο βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο, αλλά που δυστυχώς δεν σου δίνει την παραμικρή ελπίδα προοπτικής, πολύ απλά γιατί κάθε μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη;
Πώς να πείσεις το παιδί σου να παλέψει για το μέλλον του σε μια χώρα, που δε σέβεται τους νόμους, δε σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των πολιτών της, δε σέβεται καν το θεσμό της οικογένειας, που αγνοεί κάθε έννοια αξιοκρατίας, που επιτρέπει σε κάθε είδους παράσιτο να κουμαντάρει τις ζωές της υγιούς πλειοψηφίας των κατοίκων της;
Στα 47 μου χρόνια μπορώ να πείσω τον εαυτό μου να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις, βουτηγμένος μέχρι τα μπούνια στα σκατά της κοινωνίας μας, στα οποία κι εγώ συνέβαλα ως ενεργός πολίτης με επιλογές και αποφάσεις μου.
Ως πατέρας, όμως, δεν μπορώ παρά να δώσω παιδιά μου μια και μοναδική συμβουλή: «Κάντε ότι μπορείτε, παλέψτε με όλες τις δυνάμεις για να φύγετε όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να κολυμπήσετε και εσείς στα σκατά που οι δικές μας γενιές σας κληροδοτούν. Πρώτα θα τα καθαρίσουμε εμείς οι ίδιοι κι αν ποτέ καταφέρουμε να σας παραδώσουμε μια χώρα που θα σας σέβεται, γυρίστε πίσω να πάρετε στα χέρια σας την τύχη της. Μέχρι τότε, όμως, μακριά! Όσο πιο μακριά γίνεται! Να πάτε σε μια χώρα που θα δουλέψετε σκληρά για να πετύχετε και θα ξέρετε ότι η προσπάθειά σας θα ανταμειφτεί από έναν στοιχειώδη σεβασμό!»…
Πηγή: Sport DNA
