Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ιανουάριος 1992 στα Τίρανα, φιλικό Αλβανία-Ελλάδα, γνώρισα τον συνάδελφό μου Κοσταντίν Γκρίλο. Ένας νέος άνθρωπος, ένα ελεύθερο πνεύμα, που γρήγορα καταλάβαινες πως στέναζε κι ασφυκτιούσε στα στερνά του καθεστώτος του (μεταΧότζα) Ραμίζ Αλία.
Ήρθε και με βρήκε στην Αθήνα, όχι πολύν καιρό μετά. Ζήτησε αυτό που θα ‘θελα κι εγώ, και ο καθένας, στη θέση του. Ένα χέρι, ν’ ακουμπήσει. Να στηριχθεί, τις πολύ πρώτες ημέρες του στην Ελλάδα. Εκανα ρεπορτάζ ΕΠΟ, τότε. Σε εποχή που οι συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου στη Λεωφόρο Συγγρού 137, Πέμπτες συνήθως, ήταν ανοιχτές στον Τύπο. Τις παρακολουθούσες δια ζώσης, επέστρεφες στην εφημερίδα, έγραφες. Δίχως να χρειάζεται να περιμένεις αμφιβόλου αξιοπιστίας επικοινωνιακές διαρροές.
Εκείνη την Πέμπτη, πήρα τον Γκρίλο μαζί μου. Φτάσαμε στην ομοσπονδία, μία ώρα πριν. Τον πήγα κατευθείαν, στο γραφείο του γενικού γραμματέα Γιώργου Θωμαίδη που ήταν ο αρχηγός της αποστολής της Εθνικής στο φιλικό του Κεμάλ Στάφα και θυμόταν τον Γκρίλο. Γιώργο, το και το. Να βοηθήσουμε τον Κώστα. «Α, εύκολο. Θα το πούμε στον Θανάση». Και μου έκλεισε το μάτι. Όποιος ήθελε, ό,τι και να ήθελε, όλοι στον Θανάση πήγαιναν και το έλεγαν.
Αντιλαμβάνεσθε, σε ποιον Θανάση. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν, εάν δεν με απατά η μνήμη, αντιπρόεδρος της ΕΠΟ. Του τη στήσαμε κανονικά, οι τρεις, ο Θωμαΐδης, εγώ, ο Γκρίλο, έξω απ’ την αίθουσα συνεδριάσεων. Συμβούλιο στις τρεις και μισή, ο Θανάσης στις τρεις και είκοσι εννέα κατέφθασε δρομαίος. Το κλασικό γοργοπόδαρο βήμα του σίφουνα. Τον μπλοκάραμε. Καλώς τα παιδιά, τι έγινε; Θανάση, το και το.
Αυτό το «το και το», η διήγηση του Θωμαΐδη, δεν πρέπει να κράτησε πάνω από ένα-ενάμισι λεπτό. Επί τόπου, ο Θανάσης βυθίζει το χέρι στην τσέπη, βγάζει όσο τούβλο μπορούσε να χωρέσει στη χούφτα του, σίγουρα πάνω από είκοσι πεντοχίλιαρα, φυσικά δεν τα μέτρησε, όσα έπιασε, κάπου τόσα έκανα ένα αστραπιαίο υπολογισμό ότι ήταν το δικό μου μηνιάτικο στην Απογευματινή, και τα έδωσε στον άνθρωπο που ως πριν ενάμισι λεπτό δεν τον είχε συναντήσει ποτέ στη ζωή του. Πάρε αυτά για αρχή, να σταθείς στα πόδια σου.
Ο Γκρίλο, πού να σταθεί στα πόδια; Κατέρρευσε. Έπεσε στα γόνατα. Έβγαλε από μέσα, ασταμάτητους λυγμούς ευγνωμοσύνης. Γονατίζοντας, το πρόσωπό του έφτασε στο ύψος των χεριών του Θανάση. Τα φίλησε. Ο Θανάσης του είπε δυο πατρικά λόγια, και μπήκε μέσα. Έκτοτε, από διακριτικότητα, έκανα ένα βήμα πίσω. Δεν ξανασχολήθηκα. Αν ο Γκρίλο χρειαζόταν κάτι, ήξερε πού θα με βρει. Δεν θυμάμαι να με αναζήτησε, άλλη φορά. Έχασα τα ίχνη του.
Πάνω από δέκα χρόνια μετά, Μάιος 2005, τελικός Γιουρόπα Λιγκ στη Λισσαβώνα, CSKA Μόσχας-Σπόρτιγκ στο Ζοζέ Αλβαλάντε, μεταδίδουμε με τον Σωτηρακόπουλο για το Mega. Καμιά ώρα πριν τη σέντρα, μιάμιση, στην εξέδρα των τηλεσχολιαστών νιώθω στον ώμο ένα άγγιγμα. Γυρίζω, ήταν ο Γκρίλο. Είχε επιστρέψει προ πολλού, στην Αλβανία. «Τα πράγματα άλλαξαν». Εργαζόταν στο Klan, το αντίστοιχο Mega, το πρώτο ιδιωτικό κανάλι στη χώρα. Όντως, τα πράγματα είχαν αλλάξει.
Αυτό που μάλλον δεν άλλαξε, είναι η τρέλα του με την ελευθερία της ιδέας και της έκφρασης. Εντελώς τυχαία έμαθα πέρυσι ότι, σε μια εκπομπή στην αλβανική τηλεόραση για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, τόλμησε και είπε πως «υποστηρίζει» τη Σερβία επειδή είναι Βαλκάνια κι επειδή από μικρό παιδί γούσταρε Ερυθρό Αστέρα. Δεν απελάθηκε μεν, επίσης δεν υπάρχουν πια τα μπουντρούμια της Σιγκουρίμι για να τον σαπίσουν οι ασφαλίτες, απλώς…απολύθηκε απ’ τη δουλειά του!
Είναι ο άνθρωπος που θυμήθηκα χθες, μόλις με ειδοποίησαν ότι έφυγε ο Θανάσης απ’ τη ζωή. Αναρωτήθηκα, πόσοι Γκρίλο να υπήρξαν στην απλή καθημερινότητα της ζωής του Θανάση. Να μη γεμίζουν, ένα Ολυμπιακό Στάδιο; Εύκολα, νομίζω. Όχι το κλειστό, του μπάσκετμπολ. Το μεγάλο.
Πηγή: Sport DNA
