Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξανδρου Σόμογλου

Χαζεύοντας στο διαδίκτυο τις… υστερικές αντιδράσεις που προκάλεσε η εξέλιξη του αγώνα της εθνικής μας ομάδας στη Ζένιτσα (αρχικά με το 2-0 υπέρ των Βόσνιων και εν συνεχεία με την ισοφάριση του Κολοβού), επιχείρησα για πολλοστή φορά να κατανοήσω τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «εθνική ομάδα ποδοσφαίρου» στη συνείδηση του μέσου Έλληνα οπαδού.

Δεν θα γράψω πάλι… αμπελοφιλοσοφίες για το αν άξιζε στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια ιστορική επιτυχία, όπως η κατάκτηση του Euro το 2004 (εννοείται πως δεν την αξίζαμε ως ποδοσφαιρική κοινωνία, γι’ αυτό και δεν φροντίσαμε να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και να την προστατεύσουμε από κάθε λογής διάβρωση), αλλά ειλικρινά η αντιμετώπιση που έχει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αποτελεί ακόμη ένα πιστοποιητικό δηλητηρίου σε έναν κόσμο που αδυνατεί να αγαπήσει ακόμη και την ίδια του την πατρίδα.

Γιατί εννοείται ότι ο Έλληνας εδώ και τριάντα χρόνια δεν αγαπάει την εθνική μας ομάδα! Ούτε το 2004 την αγάπησε. Την επιτυχία της αγάπησε! Με αυτή παθιάστηκε! Κι όταν καταλάγιασε η χρυσόσκονή της επέστρεψε στη… φυσιολογική και διαχρονική σχέση μαζί της που ήταν η παγερή αδιαφορία!

Τώρα, μάλιστα, που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα γύρισε σε περίοδο… ισχνών αγωνιστικών αγελάδων, χρησιμοποιείται απλά ως πηγή ικανοποίησης οπαδικών ενστίκτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από ένα αποκούμπι ξεκατινιάσματος για κάθε είδους οπαδό ο οποίος χρησιμοποιεί είτε την αποτυχία, είτε την επιτυχία της εθνικής μας ως… διαπραγματευτικό ατού του για να… τεκμησιώσει τις θέσεις του κατά τη διάρκεια «πολεμικών σύρραξεων εντυπώσεων» με φόντο, φυσικά, το σύλλογο που υποστηρίζει και την ενίσχυση της δικής του προπαγάνδας.

https://www.facebook.com/savas.karipidisii

Μακάρι για τους Έλληνες διεθνείς, λοιπόν, οι προσπάθειες τους να στεφθούν με επιτυχία. Μακάρι η εθνική μας ομάδα να γυρίσει στα μονοπάτια των προκρίσεων σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων για τους πιστούς φίλους της εκεί στον «Γαλανόλευκο Φάρο», ή όσους φιλάθλους δεν έχουν ξεχάσει το 2004 και αφήνουν τη γαλανόλευκη εκτός… αντιμαχόμενων οπαδικών πυρών.

Για την πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολούμαστε με το ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως, συγχωρέστε με αλλά δεν μας αξίζει μια εθνική ομάδα επιτυχιών. Υπάρχουν δεκάδες άλλοι ποδοσφαιρικοί λαοί σε ολόκληρη την Ευρώπη που είναι σε θέση να εκτιμήσουν και να χαρούν περισσότερο με την επιτυχία του δικού τους αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Στα δικά μας μάτια θα είναι πάντα η προέκταση του όποιου σάπιου συστήματος λυμαίνεται το ποδόσφαιρο της χώρας και κυνηγά την ομάδα και τον πρόεδρό μας. Όποιος κι αν είναι αυτός, όποια χρώματα κι αν εκπροσωπεί…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This