Επιμέλεια, Μάνος Ναβροζίδης
Προτού αρχίσεις να διαβάζεις τη συνέντευξη του Μιχάλη Ζαμπίδη κάτσε, σκέψου και μάζεψε όλα τα ψυχοσωματικά σου ζητήματα, σημαντικά και ασήμαντα, βάλε το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας να παίζει… χαλί και όταν τελειώσεις την ανάγνωση, στοιχηματίζουμε πως κάτι μέσα σου θ’ αλλάξει.
Ο μετρ της σωστής διαχείρισης, του “αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου με χαμόγελο”, αυτός που πριν από δύο εβδομάδες ολοκλήρωσε και νίκησε αγώνα πυγμαχίας με ένα χέρι, μπροστά σε χιλιάδες Έλληνες στη Γερμανία, μιλάει στο Sport24.gr και ξαναζεί μαζί μας το κοκτέιλ συναισθημάτων από την πρώτη ημέρα που αποφάσισε ότι η “σύνταξη”, έπειτα από 3,5 χρόνια που την έζησε δεν του ταιριάζει, έως και τα όνειρα που κάνει τώρα για τους επόμενους αγώνες του, έστω και αν στήσαμε το μαγνητόφωνο μπροστά του ενώ μόλις είχε βγει από το χειρουργείο, μιλάμε για μερικές ώρες αργότερα. Ο Μάικ, άλλωστε, πέρα από τα κροσέ του, έχει άλλο ένα πανίσχυρο όπλο, το αναφέραμε και παραπάνω: Το πλατύ χαμόγελό του κάνει τη διαφορά…
Ήξερα να ζω μόνο με τον Iron Mike, είχα ψυχολογικές μεταπτώσεις και το ρινγκ δεν συγχωρεί λάθη
Η πρώτη ερώτηση που καιγόμασταν να του κάνουμε με το που μπήκαμε στο Zambidis Club της Γλυφάδας ήταν γιατί αποφάσισε ένας καταξιωμένος, παγκοσμίως, αθλητής να ξεσηκωθεί από την απόλαυση των καρπών που κέρδισε από τις χιλιάδες εργατοώρες στα γυμναστήρια, τα αεροπλάνα και τα ρινγκ για να παίξει επαγγελματική πυγμαχία, ενώ έκανε καριέρα στο kickboxing και είχε σταματήσει 3,5 χρόνια από τη δράση: “Χρειάστηκα χρόνο για να μάθω να ζω τη νέα μου ζωή. Ήξερα να ζω μόνο με τον ‘Iron Mike’ και ψυχοσωματικά ήμουν μία κάτω μία πάνω. Αθλητές που σταματούσαν την εποχή που εγώ έπαιζα μου έλεγαν πως είχαν χάσει τον εαυτό τους. Εγώ, πάλι έλεγα πως όταν σταματάς θα είσαι στον… αφρό, δεν είναι έτσι τελικά. Αποφάσισα να επιστρέψω γιατί έβγαζα φόρμα. Αν με ρωτούσες ένα χρόνο πριν αν θα το κάνω θα σου έλεγα ότι δεν επιστρέφω.
Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω το σώμα μου ότι θέλει, ότι βγάζει πράγματα. Ανάλογα με το κίνητρο αποδυναμώνεται και η θυσία. Με γοήτευε η επαγγελματική πυγμαχία και το γεγονός ν’ αρχίσω από το μηδέν, μαθητής με όλη φυσικά την εμπειρία που έχω αποκτήσει από την πορεία μου στο kickboxing και το οπλικό σύστημα που έχω φτιάξει. Όλο αυτό με γοήτευε εγκεφαλικά και σωματικά, διότι αν μου έλεγε μόνο το μυαλό ‘πάμε’ και όχι το σώμα, τότε δεν θα το έκανα γιατί το ρινγκ δεν συγχωρεί λάθη.“
Δεν με επηρεάζουν τα σχόλια που δείχνουν έλλειψη παιδείας
Αθλητές τύπου Ζαμπίδη, δηλαδή υψηλού επιπέδου με παγκόσμιο γκελ σε αυτό που κάνουν ειδικά την εποχή των social media “τρώνε” ασύστολα μπούλινγκ. Παλιότερα, για να κράξεις για παράδειγμα τον Τάισον, όφειλες να πας σε μία συνέντευξη Τύπου πριν από κάποιο αγώνα και να φωνάξεις δυνατά αυτά που ήθελες. Θα πει κανείς ότι ειδικά απέναντι στον άλλον “Iron MIke” δεν τόλμησαν και πολλοί, πλέον όμως ο καθένας ανοίγει μια σελίδα είτε με το δικό του όνομα είτε με nickname και αρχίζει να δίνει πόνο. Θέλαμε να μάθουμε από τον Ζαμπίδη εάν επηρεάζεται από τους σχολιαστές που χρησιμοποιούν προτάσεις όπως: “Επιστρέφει ο γέρος…“
“Θέλω να πω πως έχω γίνει ευαίσθητος, όχι με τις κακεντρέχειες! Με τα μηνύματα αγάπης του κόσμου. Ήταν μεγάλη η αγκαλιά που με έκαναν οι άνθρωποι μετά από 3,5 χρόνια. Είναι χαρά μου όταν ακούω ή διαβάζω σχόλια από μικρούς και μεγάλους που μου λένε ότι εμπνεύστηκαν από μένα για να μπουν στο γυμναστήριο ή για να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους. Τα σχόλια που δείχνουν έλλειψη παιδείας δεν με επηρεάζουν. Επίσης, έχω καταφέρει να φτιάξω δικλείδες ασφαλείας μετά από τόσα χρόνια. Είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, δεν θα επέστρεφα εάν δεν είχα εμπιστοσύνη στις κινήσεις μου. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου, έγινε εμμονή μέσα μου η σωστή προετοιμασία και η βοήθεια των 10 ανθρώπων που είχα γύρω μου για να βγει ο καλός μου εαυτός στο ρινγκ.“
Η ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΤΟΗΣΕ
Μεταξύ άλλων, ο Μιχάλης Ζαμπίδης μας αποκάλυψε ότι σε πρώτη φάση δεν θα έπαιζε με τον Αντόνιο Γκόμες, αλλά με τον Σαχίντ Ουλάντ. Με τον Ουλάντ ο Ζαμπίδης έχουν δώσει βάσει ψηφοφορίας τον καλύτερο αγώνα kickboxing των τελευταίων ετών: “Στην αρχή είχαμε κλείσει τον αγώνα με τον Σαχίντ. Ήταν όλα έτοιμα και τελικά έκανε πίσω. Τους είπα να μου φέρουν όποιον αθλητή θέλουν και εμφανίστηκε ο Γκόμες που ήταν πιο μπροστά από μένα στο κομμάτι της επαγγελματικής πυγμαχίας. Έχει και 50 αγώνες στο kickboxing. Όπως ανέφερα παραπάνω, βέβαια, για μένα όλο αυτό ήταν στοίχημα με τον εαυτό μου και είπα ‘πάμε’…“
“Δεν άντεξα, έκλαψα στον Εθνικό Ύμνο”
Θέλοντας ν’ αποφύγουμε τις επιστημονικές ορολογίες αδρεναλίνη, λίμπιντο και πάει λέγοντας αποποινικοποιήσαμε τη λέξη που αρχίζει από “κ” και μπήκαμε απευθείας στο ζουμί. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, στη Στουτγάρδη ο μεγάλος Έλληνας, γνωστός στον κόσμο ως Mike Zambidis, έκλαψε δεν άντεξε όταν άκουγε τους φαν να τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο, ενώ δευτερόλεπτα πριν εκείνος είχε κάνει την είσοδό του, σήμα κατατεθέν της ιστορίας του, με το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας:
“Είναι όπως το λες, αλλά πάντα κοιτώντας ψηλά με το κεφάλι χαμηλά. Ήταν μια στιγμή που έπρεπε να βουτήξω την ψυχή μου από τ’ αποδυτήρια και να την ανεβάσω στο ρινγκ. Στην προετοιμασία για τον αγώνα μου έσκασαν πολλά, επτά μήνες ήταν δύσκολοι, ήμουν αποφασισμένος όμως να τα δώσω όλα. Το συναίσθημα ήταν μοναδικό, με το ζόρι κρατούσα τα δάκρυά μου και έπαιρνα ενέργεια από τον κόσμο. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σε σηκώνουν από τον καναπέ και συνεχίζεις να δουλεύεις.
Όσον αφορά στον κόσμο, αυτό είναι το μετάλλιο μου, η χρυσή μου ζώνη και δεν μιλάω για την αναγνωρισιμότητα, γιατί γνωστός μπορείς να γίνεις και μέσω κακών πράξεων. Είμαστε μια παρέα με τους φαν μου και όταν ανακοίνωσα την επιστροφή μου, όλο αυτό ήταν σαν μην πέρασε ούτε μία ημέρα από τότε που είπα ‘σταματάω’. Στο Εθνικό Ύμνο φάνηκε ότι αντλώ δύναμη από τους ανθρώπους μου, ήταν τεράστιο όλο αυτό και με έκανε να κλάψω.“
Ο φόβος και άγχος είναι το καύσιμο του γενναίου για να επενδύσει σε έργο
Αυτοί των μαχητικών αθλημάτων φαίνονται άγρια παιδιά, στην πραγματικότητα, πάντως, είναι ωραίοι τύποι που μαθαίνουν να διαχειρίζονται τον φόβο και την ανασφάλεια. Ο πρωτομάστορας της φάσης kickboxing στην Ελλάδα, εξηγεί: “Υπάρχει φόβος, σίγουρα. Στην προετοιμασία μου υπήρξαν φορές που δυσκολεύτηκα, ειδικά τους πρώτους δύο μήνες. Τελείωνα, πήγαινα στα αποδυτήρια χωρίς να με βλέπει κανείς και έπεφτα κάτω. Η μετάβαση δεν ήταν εύκολη και με το… καλημέρα σας για μένα ο πήχης ήταν ψηλά.“
Για το αν σκέφτηκε πως μπορεί να “χαλάσει” τ’ όνομά του παίρνοντας το ρίσκο της επιστροφής: “Εκανα πόλεμο, αναρωτήθηκα! Κι αυτό, όμως, μέσα το challenge ήταν, στη μαγεία του ρίσκου που παίρνει ο μαχητής. Υπήρχαν ημέρες στην προετοιμασία που έκανα 40 λεπτά να σηκωθώ τα πρωινά από το κρεβάτι. Θα σου πω κάτι που έχει γίνει μότο ζωής: Ο γενναίος και ο δειλός φοβούνται το ίδιο. Ο δειλός σηκώνεται και φεύγει. Ο γενναίος επενδύει σε έργο και μετατρέπει το φόβο και το άγχος σε μηχανισμό επιτυχίας. Όλοι φοβόμαστε και έχουμε στρες, αυτά όλα είναι καύσιμο και θέλουν σωστή διαχείριση.“
Ο “IRON MIKE” ΜΙΛΑΕΙ ΣΑΝ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΣ 20ΑΡΗΣ
Κι αφού ευχαρίστησε τον γιατρό του Διαμαντή Μισιτζή για την εξαιρετική δουλειά στο χειρουργικό τραπέζι, ο “Iron Mike” ωσάν 20αρης άρχισε να μας μιλάει για τα μαχητικά του σχέδια από εδώ και πέρα: “Θα χτίσω πάνω στο μποξ. Ήρθα! Ήθελα να δω πού βρίσκομαι πρακτικά πάνω στο ρινγκ και επειδή είμαστε οι πράξεις μας, ένιωσα πως είχα μία σούπερ αποκατάσταση μετά τον αγώνα και αν δεν ήταν το χέρι θα είχα μπει ήδη στην προπόνηση για την επόμενη μάχη.“
Ο καναπές δεν φέρνει ευτυχία, ο χρόνος δεν συγχωρεί
Ζητώντας από τον Μιχάλη Ζαμπίδη να μας αποκαλύψει το μυστικό -αν υπάρχει- της αποφασιστικότητας, ο μαχητής με τα αμέτρητα νοκ – άουτ σε όλα τα ρινγκ του κόσμου ήταν ξεκάθαρος: “Προσωπικά, πιστεύω ότι όπως και να είναι τα οικονομικά σου, όσο και να έχεις κουραστεί στη ζωή σου, ένας καναπές δεν θα σου φέρνει ποτέ την ευτυχία. Όλοι έχουμε μικρές επιθυμίες μέσα μας, εμένα με βοήθησε το σώμα μου να ζήσω το comeback έτσι όπως το ήθελα, γιατί ξέρω ότι ο χρόνος δεν συγχωρεί και αν το άφηνα ίσως να μην μπορούσα να πραγματοποιήσω τ’ όνειρό μου.”
ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ
“Η ζωή μου δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, ωστόσο έμαθα να ζω με το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας και έτσι συνεχίζω. Μου έκοβαν το ένα κεφάλι και έβγαιναν δύο. Η πορεία μου με δίδαξε ότι υπάρχει λύση στα προβλήματα προτού καν αυτά εμφανιστούν αρκεί να υπάρχει καλή ενέργεια και επιμονή. Πριν από μερικές ημέρες σε κατάσταση αγώνα δεν είχα δεξί χέρι και μπορούσα να εγκαταλείψω και δεν το έκανα. Αν αποφάσιζα να σταματήσω τη μάχη, τώρα θα ήταν ένα άλλο βιβλίο μπροστά μας, μία άλλη ιστορία.“
ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ
Εννοείται πως η τελευταία ερώτηση, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη εκτός απ’ αυτή που θα έκανε στον Μιχάλη ο τελευταίος φαν μαχητικών αθλημάτων: “Μάικ, καλά όλα, αλλά πότε θα παίξεις στην Ελλάδα;“
“Έχω πολλές προτάσεις, προσφορές που έγιναν πριν καν ανακοινώσω οριστικά την επιστροφή μου. Πάνω απ’ όλα προέχει η αποκατάσταση του χεριού μου και σε δύο με τρεις εβδομάδες θα γνωρίζω πότε θα παίξω στην Αθήνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ό,τι πει γιατρός, γιατί αν ήταν σε μένα να κρίνω πότε θα μπω θα έκανα ήδη προπόνηση…“
Πηγή: Sport 24
