Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σαμπράκου

Περίπου 15 χρόνια πίσω, στα 30 μου, είχα την επιθυμία να συλλέγω αντικείμενα με την υπογραφή των αθλητών που αντιλαμβανόμουν ως κορυφαίους στο άθλημά τους. Ημουν από αυτούς που χρησιμοποιούσαν κάθε γνωριμία της δημοσιογραφίας προκειμένου να αποκτήσουν ένα νέο ιδιαίτερο κομμάτι για αυτή την ιδιαίτερη συλλογή που με ενέπνεε διαχρονικά και λειτουργούσε με μεγάλη επίδραση στην νοοτροπία μου. Δίπλα σε μια υπογεγραμμένη φανέλα του Μάικλ Τζόρνταν, ένα μπαλάκι τένις με την υπογραφή του Ρότζερ Φέντερερ, μια φανέλα του Πελέ, μια μπάλα με την υπογραφή του Μαραντόνα, μια φανέλα με την υπογραφή του Μίκαελ Σουμάχερ, μια άλλη του Λανς Αρμστρονγκ κατάφερα κάποτε, το 2006, να προσθέσω ένα μπαλάκι του γκολφ με την υπογραφή του Τάιγκερ Γούντς. Τον καιρό εκείνο το μπαλάκι δεν μου έλεγε κάτι παραπάνω από όσα διάβαζα μέχρι τότε για εκείνον, για την νοοτροπία του ως πρωταθλητή, ως του κορυφαίου όλων στο σπορ του. Δεν είχα ποτέ παρακολουθήσει γκολφ για περισσότερο από λίγα λεπτά, δεν είχα παίξει ποτέ γκολφ. Θαύμαζα και σεβόμουν την ιστορία των αθλητικών επιτευγμάτων του, παραδειγματιζόμουν από την αθλητική νοοτροπία του, κυνηγούσα να μαθαίνω από αυτόν για να διδάσκομαι από τα βήματά του.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Το 2006, όταν αποκτούσα αυτό το μπαλάκι με την υπογραφή του, θαύμαζα τον Tiger Woods, επειδή τον αναγνώριζα ως τον κορυφαίο όλων των εποχών στο σπορ του. Σήμερα θαυμάζω τη δύναμη του, χάρη στην οποία δημιούργησε ένα πολύ καλό παράδειγμα για τη δύναμη της θέλησης. Οι ανθρώπινες αδυναμίες του δεν σε αφήνουν να τον θαυμάζεις γενικώς, αλλά με το κουράγιο που βρήκε για να επιστρέψει από τα σκατά, που ο ίδιος δημιούργησε, στην κορυφή μετά από 14 χρόνια δημιούργησε μια πολύ διδακτική ιστορία που εμπνέει όσους πιάνουν, έχουν ή είχαν πιάσει πάτο στην πραγματική ζωή. Από χθες το μπαλάκι μου με εμπνέει περισσότερο. #tigerwoods #dontcrackunderpressure #lessonoflife

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vasilis Sambrakos (@vsambrakos) στις

Τον καιρό που άρχισαν για αυτόν τα προβλήματα στη μέση, όσα διάβαζα για τον Γουντς ήταν στενάχωρα. Κι ύστερα ήρθαν αυτά για τα οποία δεν τον θαυμάζω – τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα. Οσα του συνέβαιναν από το 2009 έως το 2017 στους πολλούς δημιουργούσαν τόσο αρνητικά συναισθήματα και τόσο κακή δημοσιότητα που “ανάγκασαν” την συντριπτική πλειονότητα των χορηγών του να σπάσουν τα συμβόλαιά τους. Οσα του συνέβαιναν μέχρι τον Μάιο του 2017, όταν συνελήφθη να κοιμάται πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου του στην Φλόριντα και οι εξετάσεις του έδειξαν πέντε διαφορετικές ναρκωτικές ουσίες στο αίμα του, τον έφτασαν στον πάτο. Από μακριά έμοιαζε να είναι ακόμη ένας που έχασε τον έλεγχο και δεν βρήκε τρόπο να αποφύγει την κατάρρευση.

Για λόγους που δεν έχουν δημοσίως αναλυθεί, ο Γουντς δεν μίλησε ποτέ για την κατάθλιψη. Μίλησαν βεβαίως άλλοι για αυτόν. Ο Μάικλ Φελπς, που ανέλαβε έναν ρόλο “εξομολογητή” του Γουντς για να του δείξει κατανόηση και να του προσφέρει την στήριξη που μπορεί να δώσει σε κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη κάποιος που έπασχε από κατάθλιψη. Προηγούμενοι προπονητές του, πρώην φίλες του, αναλυτές συμπεριφοράς, κάθε άλλος πλην του ίδιου μίλησε για την κατάθλιψή του. Τον καιρό εκείνο, δηλαδή ειδικά στη διάρκεια της τελευταίας 4ετίας οι ιστορίες για τον Γουντς – τον Μέσι του γκολφ, αν τυχαίνει να μην έμαθες ποτέ για την αθλητική ποιότητά του – μου προκαλούσαν μόνο στεναχώρια. Εφερνα τον εαυτό μου στη θέση του, διότι είχα βρεθεί στη θέση του, όπως σου έχω ξαναπεί.

https://www.facebook.com/savas.karipidisii

Κι ύστερα άρχισε να το “γυρίζει”. Ηταν καλά νέα η επανεμφάνισή του πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν – στην Φλόριντα – ξαναμπήκε στην πεντάδα πρωταθλήματος του PGA Tour για πρώτη φορά μετά από μια πενταετία και στη συνέχεια πέτυχε επιδόσεις που είχε να πετύχει από το 2009. Την περασμένη Κυριακή τα νέα δεν ήταν απλώς καλά· ήταν τα καλύτερα: κατέκτησε το 2019 Masters Tournament, το πρώτο μεγάλο πρωτάθλημα που κατακτά από το 2008 και έγινε, στα 43 του, ο δεύτερος γηραιότερος που κατακτά το Masters Tournament. Ενας μύθος του αθλήματος έγινε ακόμη μεγαλύτερος μύθος. Δεν έφτασε στο νούμερο 1, είναι στο νούμερο 6 της κατάταξης, αλλά έχει ήδη επιτύχει τον μεγαλύτερο αθλητικό στόχο που θα μπορούσε να βάλει στα 43 του. Ξαναφόρεσε το πράσινο κοστούμι του νικητή Masters, και τούτη τη φορά το έκανε μπροστά στα μάτια των παιδιών του, που είναι 10 και 12 ετών, τα οποία μέχρι πριν από περίπου έναν χρόνο τον έβλεπαν να αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το μπαστούνι.

Τα καλά νέα δεν είναι μόνο δικά του. Η ιστορία που γράφει στη διάρκεια του τελευταίου έτους τον υπερβαίνει, δεν αφορά μόνο αυτόν. Στην μεγάλη εικόνα δεν αφορά καν κυρίως αυτόν. Η δική του νίκη, αυτή η επιστροφή από το μηδέν, είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε κάποιος να κάνει στα περισσότερα από 450 εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές. Στα εκατομμύρια των ανθρώπων που πιάνουν πάτο.

Στην κατάθλιψη είσαι μόνος, ειδικά μέχρι να αποτανθείς σε έναν ειδικό, σε έναν επιστήμονα. Μόνος επειδή οι γύρω σου, όσο κι αν σ’ αγαπούν, δεν μπορούν να καταλάβουν, και γι’ αυτό εγκαταλείπουν, ή δεν μπορούν να βοηθήσουν. Δεν ξέρουν πώς να σε αντιμετωπίσουν, πώς να σε βοηθήσουν. Δεν έχουν κουράγιο να σου δώσουν, επειδή χάνουν το δικό τους. Μια ιστορία σαν αυτή του Γουντς όμως είναι πιθανό να αποδειχθεί ικανή να μιλήσει μέσα σου. Είναι πιθανό να σου εξηγήσει ότι γίνεται να σηκωθείς, ότι μπορεί να συμβεί αυτό που φτάνεις να μην ελπίζεις, να μην πιστεύεις. Χωρίς να το επιδιώκει, ο Γουντς την ώρα που ξανάβγαινε στο δικό του φως, χάρη στην βοήθεια των ειδικών, άνοιξε μια χαραμάδα στο σκοτεινό δωμάτιο εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι’ αυτό και εύχομαι να βρει το κουράγιο και το νόημα να μοιραστεί τον τρόπο του και τον δρόμο του προς την ανάκαμψη. Διότι κάθε ένας που φωνάζει “γίνεται” και εξηγεί πώς γίνεται, πείθει κάποιον άλλο που το έχει ανάγκη για να πειστεί, να παρακινηθεί, να πιστέψει ώστε να πάψει να αρνείται την επίσκεψη στον ψυχίατρο, ή να πάψει να αμφισβητεί τον ψυχίατρό του για να πιάσει το χέρι του και να στηριχθεί προκειμένου να ξανασηκωθεί.

Το πρωί της Δευτέρας έτρεξα στη βιβλιοθήκη μου, ξεσκόνισα το κουτί από plexiglass που προστατεύει το μπαλάκι του γκολφ που είχα αποκτήσει το 2006. Αυτή η χρονοκάψουλα το έχει διατηρήσει όσο λαμπερό ήταν την πρώτη μέρα που το πήρα στα χέρια μου. Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος που το έκανε τώρα να λάμπει περισσότερο από ποτέ στα μάτια μου. Πλέον δεν στέκεται εκεί για να το θαυμάζω ως ένα συλλεκτικό κομμάτι μιας συλλογής πρωταθλητών. Συμβολίζει το επίτευγμα ενός ανθρώπου που γύρισε στο φως από το σκοτάδι. Τον Γουντς, που μου είναι αδιάφορος και άγνωστος ως άνθρωπος, τον θαύμαζα ως αθλητή – μύθο, που έμοιαζε στα μάτια της παγκόσμιας κοινωνίας ως υπεράνθρωπος. Πλέον χαίρομαι παραπάνω που υπάρχει, διότι μέσα από μια τόσο οδυνηρή ανθρώπινη περιπέτεια δημιούργησε μια ιστορία – παράδειγμα για εκατομμύρια ανθρώπους που σήμερα πιάνουν ή έχουν πιάσει πάτο, απελπίζονται, κάνουν σκέψεις αυτοχειρίας, μαυρίζουν και ζουν με την ευχή να βρεθεί ένα χέρι να τους πιάσει για να τους οδηγήσει ξανά στο φως. Το μπαλάκι μου έχει αποκτήσει ξαφνικά πολύ μεγαλύτερη αξία.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This