Του Γιώργου Καραμάνου
Μία ερμηνεία για τον φθόνο, είναι ότι πρόκειται για ένα είδους συντετριμμένου θαυμασμού, ο οποίος δυσκολεύεται να εκδηλωθεί. Στη δική του περίπτωση, όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με τον Ζοσέ Μουρίνιο (σ.σ.: μόνο αυτοί οι δύο μπορούν να εγείρουν τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα), υπάρχουν δύο κατηγορίες: εκείνες των haters και των θαυμαστών. Οι πρώτοι λοιπόν εμπίπτουν εν μέρει στην πρώτη πρόταση για τον φθόνο. Οι δεύτεροι, που επίσης είναι συντετριμμένοι ποδοσφαιρικά, αναζητούν κάποια αιτιολογία, ώστε να μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων σε κάθε κουβέντα και διαμάχη -καφενειακού ή με επιχειρήματα- επιπέδου.
Και κάπως έτσι από τον τελευταίο αποκλεισμό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το ερώτημα: Είναι τελικά καλός ο Πεπ Γκουαρδιόλα ή απλά ο πιο τυχερός προπονητής του κόσμου που τον έφτιαξαν οι Τσάβι, Ινιέστα και πάνω απ’ όλους ο Μέσι;
«Είναι επειδή δεν έχει τον Μέσι. Αυτό είναι από μόνο του η μεγάλη διαφορά στην πορεία του Γκουαρδιόλα», εξηγούσε αργά το βράδυ της Τετάρτης ο Ρουντ Γκούλιτ. Σίγουρα ο θρυλικός (ως παίκτης) Ολλανδός δεν είπε και κάποια μεγάλη σοφιστία. Ο οποιοσδήποτε κόουτς φαίνεται καλύτερος, έχοντας στην 11άδα τον Αργεντινό σούπερ σταρ. Μόνο που αυτή η συνύπαρξη του Πεπ με τη χρυσή φουρνιά της “Μασία”, εξελίσσεται όπως φαίνεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα της καριέρας του.
Η Μπαρτσελόνα της δικής του εποχής, υπήρξε ίσως ό,τι πιο τέλειο έχει δει ποτέ ο πλανήτης της μπάλας. Αναμφίβολα βασίστηκε στο εκπληκτικό ταλέντο που είχε εκείνη η ομάδα, αλλά όλοι αυτοί μαζί δεν θα απέδιδαν αυτό το παιχνίδι, δίχως της δική του συμβολή, τις δικές του επινοήσεις και τη δική του ευρηματικότητα. Ωστόσο, δεν γίνεται να μην είναι αλήθεια. Χωρίς εκείνους, κανείς προπονητής δεν θα μπορούσε να φανεί ποτέ τόσο τέλειος, όσο ο Πεπ την τετραετία 2008-’12.
Μόνο που αυτή η ευλογία για εκείνον στο μόνο που θα μπορούσε να εξελιχτεί, θα ήταν στην ίδια του την κατάρα. Από εκεί και έπειτα θα ήταν παντοτινά καταδικασμένος να παλεύει να αποδείξει ότι είναι καλός και ότι αξίζει όλα τα εύσημα που έλαβε τότε. Ποτέ, καμία αποτυχία δεν γίνεται να του συγχωρεθεί και πάντα στην εξίσωση θα μπαίνει εκείνη η Μπάρτσα που «τον έκανε μάγκα».
Τέσσερις φορές στα ημιτελικά με την Μπαρτσελόνα, ακόμα τρεις με την Μπάγερν και τώρα μηδέν στις τρεις προσπάθειες με τη Σίτι. Τα 608 εκατ. ευρώ που ξοδεύτηκαν σε αυτό το διάστημα στο Μάντσεστερ έρχονται να προστεθούν στα εις βάρος του επιχειρήματα. Το ίδιο και το ότι οι δύο αποκλεισμοί προήλθαν από Μονακό, Τότεναμ. Κάπως έτσι λοιπόν όσοι θέλουν να τον υπερασπιστούν, ξέμειναν από σκέψεις και λόγια και το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να αναμένουν παθητικά τη στιγμή που εκείνος θα τους δικαιώσει κάποια στιγμή.
Στα μάτια των haters, ο Πεπ θα είναι ένας βολεμένος προπονητής που είχε τους καλύτερους, που δούλεψε μόνο σε μεγάλα clubs και που είχε πολλά φράγκα στη διάθεσή του. Και που για όγδοη διαδοχική χρονιά (εκτός μίας που δεν δούλεψε) δεν θα είναι στον τελικό. Για τους υπόλοιπους, όχι ότι δεν έχουν σημασία όλ’ αυτά, θα είναι ένας τύπος που είδε το παιχνίδι αλλιώς, το ανέβασε επίπεδο, το πήγε πιο μακρυά και που εξακολουθεί να το κάνει. Ακόμα και χωρίς την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, έχει ήδη αλλάξει το status της Σίτι. Οι πολίτες ξαναπήραν πρωτάθλημα πριν από αυτόν, αλλά όχι με τόσο ιστορικά εμφατικό τρόπο, έχοντας τη δική τους ποδοσφαιρική σχολή, γινόμενοι παράδειγμα ζηλευτό να το χαζεύεις σε highlights. Ακόμα και ο Στέρλινγκ υπό τις οδηγίες του μοιάζει να είναι παγκοσμίου κλάσης.
Μόνο που αυτά τα highlights είναι τελικά που του κάνουν και τη ζημιά. Οταν ρωτήθηκε μετά το ματς τι έφταιξε για τον αποκλεισμό, απάντησε ότι: «Μάλλον δεν σκοράρουμε πολλά γκολ». Η ομάδα του πρόπερσι έβαλε έξι στη Μονακό και φέτος τέσσερα στην Τότεναμ. Οπότε, μάλλον δεν είναι αυτό το πρόβλημα, αλλά το ότι η δική του εστία δέχτηκε άλλα τόσα. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο ραντεβού με τους Spurs, προσπάθησε να γίνει ρεαλιστής, κυνικός, μα δεν του ταίριαζε. Δεν ήταν η ήττα με 1-0, αλλά η τόσο παράταιρη εικόνα μίας δικής του ομάδας. Κάπως έτσι μπήκε στη ρεβάνς να το κάνει… ροντέο και το πλήρωσε.
Ο Πεπ δεν μπορεί να αλλάξει. Απογείωσε την υστεροφημία του με μπαλάρα και τη βλέπει να πληγώνεται με τον ίδιο τρόπο. Οχι όμως παλεύοντας για το «αποτέλεσμα με κάθε κόστος». Τέτοιος δεν θα γίνει ποτέ κι ας του κοστίζει σε… τσαλάκωμα και τίτλους. Ετσι θα τον πάει λογικά μέχρι τέλους. Και για κάθε αποκλεισμό θα έχει να παρουσιάσει μία υπέροχη ομάδα που δεν θα χορταίνεις να τη βλέπεις. Είναι θέμα οπτικής. Εσύ αποφασίζεις που θα εστιάσεις. Και εάν τελικά, κάποια στιγμή σε αυτή τη διαδρομή που ακόμα έχει πολλά χιλιόμετρα μπροστά της, ξανασηκώσει τη μεγάλη κούπα, τότε το δικό του “My way” θα ακουστεί πιο δυνατά ακόμα και από εκείνο του Σινάτρα.
Προς το παρών όμως είναι ο μεγάλος ηττημένος. Εκείνος, περισσότερο και από την ίδια τη Σίτι…
